brand ek om vir Hamburger daarvan te vertel, maar hy sit ewe ernstig met sy neus in sy boek en ek moet geduldig wag tot die prefek met sy kneukels op die tafel kap om die einde van studietyd aan te kondig.
Skaars is ons egter by die deur uit, of ek keer Hamburger vas en druk die brief onder sy neus. Sy oë rek toe hy dit lees, maar toe ek hom van my plan vertel, trap hy amper een van die stoeptrappies mis.
“Het jy nou jou laaste varkie verloor?” stik hy.
“Nee, ek’s flippen briljant,” kap ek terug. “Sien jy nie? Toe die ding met die klok gebeur het, was juffrou Klaradyn nog op skool. Haar pa maak ’n aap van homself en kry ’n hartaanval toe die kinders met hom spot. Sy neem wraak en lui die klok om hulle bang te maak. So eenvoudig as dit!”
“O ja, en wat van die kinders wat siek geword het. Die hoofseun wat dood is?”
“Bloot toevallig. Voedselvergiftiging miskien,” antwoord ek nugter. “Maar dink net! Dis die perfekte storie om die spul prefekte mee terug te kry …” Ek beduie met my hande terwyl ek my plan stap vir stap verduidelik.
“Hmm, ek weet darem nie …” gooi Hamburger wal toe ek klaar is, maar hy kou aan sy onderlip, ’n duidelike teken dat hy besig is om my meesterplan ernstig te oorweeg.
Teen Saterdagaand het ons alles haarfyn uitgewerk. Soos ek verwag het, is ons item laaste op die program. Tipies Jac en sy trawante! Gedink ons gaan met ons bekke vol tande staan sodat hulle ons die narre van die skool maak.
Toe nie.
Ons vertel juffrou Klaradyn se storie, behoorlik gedramatiseer met byklanke, beligting en als. Dit word doodstil in die saal. Die kinders skuif tot op die punt van hulle stoele. Haal skaars asem.
Uit die hoek van my oog sien ek hoe die prefekte al hoe bleker word. Veral toe ons soos danige profete verklaar dat wie ook al besluit het om die sottekonsert vanjaar in die studiesaal te hou, maar solank kan begin om hulle eie begrafnisse te reël.
Toe ons klaar is, hang daar ’n aardige stilte in die saal. Gelukkig trek lekker eetgoed die kinders se aandag af en toe die vrolike musiek begin speel, glip ek en Hamburger skelm na buite.
In die maanlig lyk die witgekalkte kloktoring amper asof dit van binne gloei en ek moet myself keer om nie hardop te lag nie. Niemand gaan hierdie aand ooit vergeet nie! En môre? Môre is ons die helde van die skool en sal geen prefek dit ooit weer waag om met ons te sukkel nie.
Uiteindelik staan ons voor die lae houtdeur wat na die toring lei. Agter my hoor ek hoe Hamburger rukkerig asemhaal. Hopelik kry hy nie nou koue voete nie. Die vasgeroeste knop is stram in my handpalm en ek moet dit met mening draai voor die mankoliekige deur oopswaai.
Ons tree oor die drumpel. Binne is dit nagdonker en bedompig. Die plek het seker dekades laas vars lug gekry. Ek skakel my flits aan, terwyl ek my verlekker in die prentjie wat ek voor my geestesoog optower: Binne oomblikke gaan ek die studieklok se tou gryp. Natuurlik gaan almal in die studiesaal hulle besimpeld skrik wanneer die klok begin lui. Veral die prefekte wat vir seker gaan glo die vloek van Bloubaai se studieklok het hulle ingehaal.
En dan, tra-la-la, die grand finale! Gebaai in ’n pers lig, gaan ek en Hamburger op die verhoog verskyn, in ons hande ’n geheimsinnige bak waarin iets bonatuurliks groen gloei. Dramaties gaan ons die redding uit die penarie aankondig: Die skuldige prefekte kan die vloek van die studieklok systap deur hulle gesigte in die bak “paddapoef” te druk. Onnodig om te sê, die konkoksie is gedokter met ’n siekgroen kleursel wat vir dae lank aan ’n mens se vel vasklou …
Nee, genoeg gedagdroom! Ek ruk myself reg en vat die flits vas in my sweterige hande. Dis aksietyd! Die muwwerige ou toring is beknop, maar iewers moet die klok se tou hang … Ek knak my knieë effens en draai my nek om beter te sien.
Net toe bars ’n oorverdowende gebeier bokant ons los.
Wat de …? Ek gryp na my ore en die flits tuimel uit my hand. Paniekerig voel ek om my rond en tjank amper van verligting toe ek dit na die derde probeerslag raakvat. Met hande wat woes bewe, lig ek na bo.
Asof gehipnotiseer volg my oë die ligstraal. Op, op, op tot waar ek die swaar koperklok bo in die toring kan sien. Wat? Dit swaai dan ritmies heen en weer. Moenie vir my sê Hamburger was so braaf om die kloktou beet te kry en dit te lui nie!
Dan, net voor Hamburger agter my kreun en die eerste maagkramp my ook laat dubbel vou van pyn, tref dit my.
Daar is geen tou nie.
Die masker
“Kabous!” Juffrou Papenfus se stem sny deur die skoolsaal. “Jy is al weer uit pas. Het jy dan geen ritme nie?”
Vrek. Kabous voel hoe haar wange vlamvat. Dit maak nie saak hoe hard sy probeer nie, sy kry die simpel danspassies net nie reg nie. Nou gaap almal haar seker weer aan.
Agter haar word die klavier stil. Kabous weet sommer Melly se vingers lê roerloos op die klawers terwyl sy met ’n ag-shame-uitdrukking op haar gesig na haar, wat Kabous is, kyk. Ja, right! Melly is ’n great pel en als, maar hoeveel simpatie kan ’n mens vat voor jy daarin stik?
Uit die hoek van haar oog sien sy hoe Neil en Janus mekaar in die ribbes pomp en grinnik. Kabous wens sy kan tussen die vloerplanke verdwyn. Die coolste ouens in die klas in die rolle van slymerige monsters – en hulle dink sy´ is die hoofnar van die produksie. Hoe suf is dit?
“Fokus, graadagts, fokus! Daar is nog net drie repetisies voor die openingsaand en ek het die skoolhoof belowe vanjaar se revue sal almal se asems wegslaan.” Juffrou Papie klap haar benerige hande sodat die geluid hol van die leë stoele in die skoolsaal terugbons. Sy stap om die tafeltjie waarop sy haar papiere neergesit het en beduie met ’n krom artritisvinger na Kabous. “Danksy jou briljante vertoning moet ons die beweging wéér oefen. Speel asseblief van voor af, Melody.”
“Agge nee!” Bella gee Kabous ’n vuil kyk en gaan sit wydsbeen op ’n bloedrooi paddastoel – een van die rekwisiete wat regstaan op die verhoog. “Hoekom moet almal altyd laat bly net omdat sy´ niks regkry nie?”
Bella is die feëprinses in die revue, en in die skool. Die mooiste, die gewildste, die witbroodjie wat nooit ’n voet verkeerd sit nie. Sy is net só perfek, dis om van naar te word. Kabous wens sy het nie soos ’n lomp trol langs haar gevoel nie.
Juffrou Papie sug en druk ’n muisvaal haarsliert terug in haar bolla. “Jy’s reg, Bella. Die res van julle, gaan haal solank julle maskers in die kostuumkamer en bring dit môre saam na die kleedrepetisie. Die rak met die graadagt-maskers is duidelik gemerk, moet asseblief onder geen omstandighede een van die ander vat nie. Kabous, jy oefen tot jy die passies onder die knie het. En jammer, Melody, maar jy moet ook bly. Dit help nie Kabous sukkel aan sonder die klavier nie.”
Lang skaduwees val oor die skoolterrein toe Kabous en Melly uiteindelik by die hek uitstap.
“Toemaar, man.” Melly se hand vou simpatiek om Kabous se boarm. “Dans is net nie jou ding nie. As Papie jou by beligting ingedeel het soos jy gevra het, het jy almal ore aangesit.”
Kabous glimlag stram. “Ag, ek sal dit oorleef.” Skielik steek sy vas. “Flip, ek moet nog my masker gaan haal. As ek
