weer oor na Engels:
“Jy moet daaraan gewoond raak dat ek soms Afrikaans praat, my vrou. Dis my moedertaal, en dit is vir my mooi . . .”
“Ek gaan dit ook leer,” sê sy beslis. “Is dit moeilik?”
“Nee wat, nie vir een wat regtig wil nie!”
Sy byt haar onderlip nadenkend vas, loer op na hom.
“Ek wil regtig!”
“Gaaf,” glimlag Dai, en hou sy arms gekruis om sy hande tuis te hou . . .
In die nanag lê Dai in die noute van sy kamertjie en worstel met homself. Dit het ek nou daarvan, dink hy met wroeging. Ek het die liefde getart met hierdie huwelik. Selfvoldaan het ek ’n oplossing bedink vir ’n kwelpunt in my lewe: Sylvia moet my ma en Martine uitmekaar hou. Mý vrou sou ’n buffer wees teen alle ander vroue. So moet dit mos wees. Maar nou is dit suster Saunders met wie ek in so ’n noue verband sal moet leef, want Sylvia ontvlug my. Sý sal haar nooit laat bind op so ’n onheilige manier nie. Want, die vesting van die liefde laat hom nie deur spotters gebruik nie. En die huwelik, dink Dai met ootmoedige berou, is bo alles die vesting van die liefde . . .
Die volgende dag gaan hulle die swane kosgee, soos wat Dai beloof het. Hulle bring ’n besoek aan die Shakespearean Grammar School soos wafferse toeriste, en stap in Henleystraat af om by Shakespeare se geboortehuis met sy roesrooi teëltjies en donker vensters met die baie loodpaneeltjies, in te loer. Hulle verwonder hulle aan die wiegie en bed waarin die groot dramaturg sou geslaap het. Bly half ontroerd staan by sy ou skoolbank, die hout donker en vol groefies. Op die boonste verdieping is daar interessante dokumente en ’n meer informele portret van Shakespeare deur Humphrey. Sylvia is intens geïnteresseerd, en Dai verlustig hom daarin om haar tersluiks dop te hou. Sy het ’n goudgeel rokkie aan wat haar lang bene ten beste vertoon. Sy lýk sommer soos ’n stukkie polsende lewe tussen al die geskiedkundige goedjies, dink Dai, toe sy ’n slag op haar tone staan om ’n voorwerp agter glas te bekyk. Hy lag toe sy huiwerig Sylvia Deetlefs in die besoekersboek teken. Dan gaan hulle ’n paar draaie roei in een van die platboomskuite met die twee leunsitplekke na mekaar gekeer. Dis salig om sommer net die spane in te steek in die donkergroen van die Avonrivier, en stadig oor die spieëlvlak aan te luier. So al roeiende vertel Sylvia hom van haar jeug. Haar moeder is vroeg dood en haar vader was ’n plattelandse algemene praktisyn in die Cotswolds. Hy is ook oorlede toe sy begin verpleeg het. Hy kon pragtig klavier speel; sy het seker haar talent van hom geërf. Later was daar Henry Radcliffe, en toe . . . niemand.
Dai vra nie verder nie, en hulle roei verby twee groot wit swane en onder die ou trembrug deur. Toe gaan hulle terug na die herberg en pak hulle goed. Onwillig om die dag te laat eindig, besluit hulle om nog ’n entjie te gaan ry.
Hulle vat sommer die pad na willekeur al langs die Avonrivier op, en kom by ’n klein plekkie genaamd Welford-on-Avon. Daar is grasdak-kothuisies tussen uitbundige blomakkers, en ’n geelgewaste messelkalkkerkie met ’n vierkantige Normandiese toring. Hier by Welford word die Avon ’n mooi, breë rivier. En aan die ander kant van die lang ou brug is daar ’n herberg.
“Tee?”
“Ja, altyd!” lag sy en hulle klim uit. Die herberg word genoem The Four Alls. Hulle sien spoedig waarom. Net onder die stoepafdakkie hang daar ’n naambordjie met vier verbleikte figuurtjies daarop en onder hulle staan geskrywe:
The king who rules over all
The parson who prays for all
The soldier who fights for all
The farmer who pays for all . . .
Hulle lag lekker en wil net instap toe Sylvia sê:
“Daar kort nog een . . .”
“O . . .?”
“Ja – The doctor who mends all,” sê sy en lag op na hom, sodat die kuiltjie in haar mondhoek dans.
Dai hou haar aan haar arm, trek haar tot teenaan hom en maak asof hy nie voel hoe sy verstyf nie. “En kán hy alles regmaak?”
Sy swaai behendig los en trek hom aan sy hand die duister teeplekkie binne.
“Dit hang alles af . . .” meen sy kripties. “Maar nóú is ek regtig baie dors!”
Op daardie noot begin hul lewe saam. Sy is beleef, vriendelik, selfs heeltemal gaaf, maar dis al. Tuis is sy die ideale eggenote vir ’n besige dokter. Sy luister met belangstelling na wat sy reeds saam met hom in die kliniek beleef het, en lewer stimulerende kommentaar. Daaroor is Dai werklik dankbaar, want dit beteken tog veel. Sy is bedagsaam, sy is korrek. Binne die eerste week is Dai verplig om vier besoekende dokters uit Amsterdam en Utrecht oor te nooi vir ete. Die Mounthallow-kliniek sal graag van hul dienste wil gebruik maak in die toekoms, en Dai druk dit op Sylvia se hart dat die onthaaltjie iets spesiaals moet wees. Hugo en Sanet word ook genooi. Dis ’n klinkende sukses. Sylvia vergas hulle op ’n deftige ete uit die boonste rakke, en die allerkeurigste eetservies. Op Hugo se aandrang, sing Dai vir hulle en Sylvia begelei hom. Dit word nie net ’n suksesvolle aand nie, maar ook ’n gemoedelike samesyn, en só word goeie betrekkinge gehandhaaf. Min mense, van watter geslag ook al, is bestand teen die bekoring van ’n oënskynlik gelukkige paartjie . . . veral as hulle soos Dai en Sylvia lyk en die man, wanneer hy maar ’n kansie kry, vlugtig in ’n gesprek, of langs die klavier, aan haar blink hare raak . . .
Maar by die kliniek is sy die onverstoorbare suster Saunders. Al wat die situasie enigsins onderskei van voorheen, is dat sy nou as suster Deetlefs aangespreek word. Hul huwelik het natuurlik grootskaalse reaksie uitgelok. Die verpleegsters was uit hulle velle van opgewondenheid, die susters was uitgelate-vriendelik, en selfs matrone Matthewson het vir dae lank almal met ’n milde moederlikheid behandel. Daar was van die langtermynpasiënte wat kalmeerpilletjies moes kry. Die ou tantetjie uit die Vrystaat is nog steeds in die kliniek, en eendag neem sy Sylvia vertroulik aan die hand en fluister:
“Ag hartjie, ek is só bly! Hy het juis vir my so hartgebroke gelyk daar op die vliegtuig! Die mans kry tog so maklik seer, veral sulke mooies soos hy! Maar nou het jy alles kom regmaak, nè?”
“O ja?” sê Sylvia met ’n geforseerde laggie en stryk oor die tannie se beddeken om dit glad te kry – ’n beweginkie oorgehou uit haar leerlingjare.
“Ja, hartjie! En laat ek nou vir jou sê, jy moenie terugsit nie! Bly op jou tone vir ’n man soos hy!”
Toe Sylvia haar by Dai en matrone Matthewson in haar kantoor voeg, is sy stroef, die mooi mond in ’n ergerlike plooi. Dai sit sy tee neer en kyk verbaas na haar. Sy ignoreer hom geheel en al, en wend haar na matrone. Sy, wat Sylvia is, sal die siek suster Dentmore se nagdiens vir die volgende twee maande doen, sê sy. Sy gee nie in die minste om nie. Dit sal natuurlik beteken dat mev. Thatcher ’n ruk lank alleen sal moet regkom; miskien kan ’n stafverpleegster haar uithelp . . . of hoe? Matrone se mond gaan oop in dankbare erkentlikheid, want dit was ’n groot probleem – en Dai voel hoe ’n ysige, doelgerigte woede in hom opstaan.
“Ek verbied dit ten strengste!” blaf hy sonder omhaal van woorde, neem Sylvia aan die arm en sê oor sy skouer: “Ek wil met suster Deetlefs praat!” Matrone se begrypende knik gaan by hulle verby. Hy stap so vinnig die gang af met Sylvia aan die arm dat sy moet trippel om by te bly.
“Los my arm!” sis sy nou behoorlik omgekrap. “Matrone sien ons, sy . . .” Sy loer verleë af in die gang. “. . . Sy kýk vir ons!”
“Mog sy ’n
