weet waarom hy nóú so ’n bohaai maak nie. Laat dit nou die laaste keer wees dat jy dink dat jy só iets sal bereik! dink hy wrewelig en nie sonder hartseer nie.
“Waar is Ma-hulle tuis?” vra hy byna ongeërg.
Daar is ’n speling van emosie op sy ma se gesig toe sy half onsamehangend antwoord:
“Ons het nie eintlik bespreek nie . . . Sy . . . het my die huis gewys!”
Dai voel hoe dit stokstyf word in sy borskas. Dis kompleet asof daar iets oor sy hart span. Hy wens vaagweg sy ma wil ophou om na Sylvia te verwys as “sý”.
“Ja . . .?” kry hy uit. “En hoe hou Ma . . . van ons huis?”
“Ek . . . kan sien dat dit nie jóú smaak is nie, boetie . . . Maar dis nie wat ek nou wou sê nie. Sy het gesê ons kan in die gastekamer slaap. En ék het gevra of Martine in jou studeerkamer kan slaap . . .”
“In my studeerkamer . . .?” herhaal Dai skoon dom. Sy brein voel dik, onmagtig om enige gedagte te formuleer. In sy studeerkamer . . .
Anne kom staan weer digby haar seun, haar gesig kinderlik, vertroulik na hom opgelig.
“Ja . . .” Sy klink half verskonend. “Jy weet mos ek kan nie saam met iemand in ’n kamer slaap nie. Dit pla my . . .”
“Ja . . .” sê hy ook, omdat hy nie in die minste weet wat om anders te sê nie. Sy gedagtes spat rond soos vet op ’n bakplaat. Wát op die aarde nóú? Hy onthou dat sy ouers nie in dieselfde kamer slaap nie. Sy pa slaap in die aantrekkamer, aangrensend aan die hoofslaapkamer. En die turkoois kamer waarin Sylvia slaap, het geen aantrekkamer nie, dink hy onoorspronklik. Hy wonder verward of hy nie maar snags in die spreekkamer sal verdwyn nie, en of hy maar sal ronddwaal tot dit lig word. Toe hy effe tot sy sinne kom, weet hy net een ding en dit is dat enige toenadering nou van die baan af is. Hy sal in die turkoois kamer móét slaap. Voor die deur of in die kas of langs die venster. Of iewers. Want hierdie situasie is in wese nie sý keuse nie, en Sylvia weet dit. Sy sal noodwendig dink dat hy bloot probeer om die skyn te behou deur ook in die kamer te slaap. Het hy dan nie sélf, in domastrante voortvarendheid dit duidelik aan haar gestel dat die buitewêreld moet dink dis ’n konvensionele huwelik nie? En nou weet hy nie hoe om aan haar te bewys dat hy nie ’n trippens omgee wie die wêreld is en wat hulle sê nie . . .
“Waarom het Ma vir Martine saamgebring?” vra hy uiteindelik met meer aggressiwiteit in sy stem as wat hy beplan het.
“Hoe kan jy nou só vra!” verdedig sy kwaad. “Jy weet mos sy sal nie alleen kan bly nie! Sy is van ons afhanklik! Van jou . . .”
“Martine was in haar lewe nog nooit afhanklik nie! Ons sal vir haar ander verblyf moet kry!”
Anne maak asof sy die eerste deel van sy sin nie gehoor het nie en antwoord net op die laaste:
“Nie nóú nie! Miskien so oor ’n paar weke. Gee haar net kans om haar voete te vind . . .”
Met dié kom Sylvia en Martine die sitkamer binne. Dai se oë vlieg na sy vrou se gesig. Daar is hoë kleur op haar wange en haar pers oë is byna swart. Martine kyk van Dai na Sylvia en kry ’n fyn-fyn laggie, eintlik net ’n trek van die mond wat Dai yskoud laat word. Hy ken Martine. Dis haar wil-en-sal teken. Sy het gewerk aan wat sy ook al kom doen het, dié is seker. Daarvan getuig Sylvia se donker oë, wat sy sorgvuldig van Dai wegkeer.
“Julle kan maar kom eet . . .” Haar stem is sag en baie beheers. Hulle stap almal uit, swygend uitgespeel soos ’n klomp akteurs van ’n verhoog af.
Verduiwels! dink Dai, toe hy agter die vrouens aanloop. Wat de . . . het Martine nou kom doen! En hulle gaan onder my dak wees vir . . . vir wie weet hoeveel weke! En elke dag gaan Martine en my ma die ragfyne kommunikasie tussen my en Sylvia omkrap. Byna soos steursenders. Sodra ek probeer om op dieselfde golflengte te kom as my splinternuwe vrou, sal die atmosferiese steurnisse in werking tree! Dai is nie onderhewig aan hoogte-en-diepte-buie nie, maar toe hy agter Sylvia se reguit ruggie aanstap eetkamer toe, sak daar ’n swart bedruktheid op hom toe.
Dis ’n stil maaltyd. Dis asof almal die stof ’n bietjie wil laat sak. Dinge moet ’n bietjie uitgesorteer word . . .
Anne sit soos ’n skaakspeler wat nie die vaagste benul het watter skuif om nou te maak nie. Die opponent is so heel anders as wat sy haar voorgestel het. Sy het haar voorberei op ’n blitstriomf, nie ’n onsekere stryd nie . . .
Martine eet met lus. Sorgvuldig kerf sy die sappige biefstuk in haar bord, haar oë beskeie neergeslaan. En daar is ’n selfvoldaanheid om haar mond wat Dai laat hoendervel word. Hy kan sy kop op ’n blok sit dat Sylvia vannag gaan wakker lê. En hy skrik vir die gedagte. Moenie aannames maak nie! maan hy homself. As sy in die minste ’n gevoel vir jou het, sal sy wakker lê – anders gaan suster Deetlefs slaap . . .!
Sylvia het die tafel met groot sorg en fyn smaak gedek. Dowwe wit porselein op ’n wynrooi tafeldoek, en in die middel van die ronde tafel ’n paar laat wit rose. En uit biefstuk en bevrore groentes het sy ’n spogmaal berei. Daarna volg vanieljeroomys met neute en warm sjokoladesous.
Die geselskap het van ’n dooie stilte af begin prut totdat daar nou ’n redelike vloei van versigtig gekose woorde is. Dis asof almal om verskillende taktiese redes besluit het dat daar vanaand oor één onderwerp genoeg gesê is. Veral Sylvia gesels gaandeweg al hoe gemakliker – tot die ander twee vroue se innige ergernis en Dai se onsterflike dankbaarheid. Sy praat asof Anne en Martine twee minder bekende lede van ’n verlangse familietak is, wat op ’n strawwe toerprogram getrakteer moet word. Hulle móét net, sê sy, die Parlementshuis besoek, die Westminster-abdy, St Paul-katedraal, die National-galery, die Tate-galery, en o, hulle moenie droom om Londen te verlaat as hulle nie die seepkisredenaars van Hyde Park gehoor het nie, of by Dickens se Old Curiosity Shop was nie, en wat van Windsor-kasteel en Fulham-paleis en Hampton Court . . .! En weet hulle dat Mireille Mathieu nou in die Olympia optree . . .?
Martine luister met ’n belangstelling wat sy graag sou wou ontken.
“Jy het mos nog ’n paar dae grasie voordat jy by die ambassade moet begin, nie waar nie?” vra Sylvia aan haar, en skep Dai se derde bakkie nagereg in met ’n kyk van die pers oë, wat Dai stilweg laat sweer dat hy nog sestien sulke bakkies met lus sal verorber as hy net wéér so ’n kyk kan kry op die regte tyd en die regte plek.
Martine gee Sylvia net ’n vinnige knikkie van die kop en bepaal haar verder by haar roomys. Anne sit met ’n lepel en speel. Sylvia het geheel en al die leiding oorgeneem in die gesprek. Trouens, in die hele wisseling van woorde bepaal sý die gang met ’n subtiele doelgerigtheid wat hulle nie by haar sou verwag nie. Dai sou dit wel by die flegmatiese suster Deetlefs verwag het, maar hierdie sprankelende Sylvia stem hom tegelyk bly en onrustig.
Voordat een van hulle nog anders kan wik of weeg, besluit sy dat hulle een aand na die Albert Hall sal gaan vir ’n uitvoering van die Londense Simfonieorkes.
“Nie almal is gaande oor die Londense Simfonieorkes nie . . .!” protesteer Martine liefies.
“Ja-a . . .” aarsel Sylvia, “maar Herbert von Karajan is gasdirigent en byna álmal hou van hóm!” Iets in haar mooi gemoduleerde stem laat dit klink asof Martine bepaald berserk sal wees as sy nie een van die álmal is nie. Dai sien hoe die toorn in gloede uit Martine se nek klim, en moet sluk aan sy lag.
Verder stel Sylvia ’n besoek aan Kew se Koninklike Botaniese Tuine voor, waarop Anne onmiddellik antwoord:
“Ek
