die wêreld aan die brand jaag – kersregop en met sy vlaswit hare wapperend om sy gesig. Hy het heeltemal anachronisties gelyk, byna soos ’n Middeleeuse ridder op ’n branderplank.
’n Uur later, toe hy die gevaarte in die motorhuis langs sy ma se sportmotor parkeer, het hy finaal geweet dat hy ’n baie romantiese siel is. Hy sal ’n fiets trap dat die wiele sing en die wind fluit, maar op ’n motorfiets bly daar ’n stuk van hom agter. Hy sou dié ding nooit weer ry nie. Die volgende oggend het hy sy ma se oë op hom gevoel toe hy ewe met die groen resiesfiets skool toe ry. Sy moes egter die boodskap verstaan het, want sy het nooit weer na die motorfiets verwys nie. Miskien het sy toe vaagweg begin begryp dat ’n mens ’n onwillige perd nie kan laat drink nie. Maar Anne Deetlefs kon ook subtiel wees, as sy wou . . . en vir jare het die motorfiets daar in die motorhuis bly staan – sonder dat daar ooit weer ’n woord daaroor gewissel is. Maar dit het tussen hulle bly hang, soos iets wat ’n mens onder lede het en enige tyd kan uitslaan met groot ongemak tot gevolg. So het die swyende verwyt dan een van Anne se gesofistikeerde wapens geword. Tog het sy trots gemaak asof daar nooit iets gebeur het nie, en terstond haar aandag aan ’n nuwe strategie gewy. Dai wens met sy hele hart dat dit nou weer wil gebeur, dat daar tog iets moet plaasvind wat hom sal noop om te vergeet van ’n moontlike hereniging van hom en Martine . . .
Dis nie dat hy so iets nie sal kan afweer nie – hy is immers geskool daarin om haar teenvoorstelle te deflekteer. Hy het dit al male sonder tal suksesvol gedoen, maar hierdie keer gaan dit moeilik wees. Dit gaan emosioneel soveel van hom eis – en hy voel reeds soos iemand wat hoog bo die grond dans. En dit alles omdat hý die fout begaan het om te dink dat hy Sylvia as teenvoorstel kon gebruik . . .
Hy wonder meteens waarom Sylvia so ontsteld was voor die ontmoeting met Radcliffe, en toe hy weer dááraan dink, kry hy so ’n gevoel van voldoening dat sy mondhoeke in ’n glimlag lig.
Toe stap hy die huis in, reëlreg na die sitkamer. Hierdie besoek, sê hy aan homself ter versterking, is na alles nie onverwags nie, en die verloop daarvan is baie, baie voorspelbaar . . .
Toe sy lang figuur in die deur bly staan, is daar ’n krakende stilte. Drie paar oë is op hom vasgenael, hóú hom asof hulle bang is dat hy dalk soos die een of ander mitiese godheid in rook kan verander en hulle net so verlaat.
Sylvia sit kersregop op die klavierstoeltjie; haar hande klem haar boarms vas en haar bene is oormekaar geslaan. Sy is nog in uniform en haar hare is effens onnet asof sy dringend besig was toe die gaste opdaag. Hy kan haar gespannenheid oor die vertrek aanvoel, haar oë groot in haar bleek gesig. Hy knipoog skaars merkbaar vir haar, en skielik is daar rapport tussen hulle, meer as wat daar nog ooit was. Hy sien hoe sy innerlik ontspan en ’n geamuseerdheid in haar oë kom.
Martine en sy ma sit saam op ’n bankie. Anne Deetlefs sit enigmaties en glimlag, haar rug heeltemal reguit. Sy lyk asof sy ’n onderhoud toestaan. Martine se mond is halfoop, en toe hy na haar kyk, glimlag sy skitterend en haar oë pruil.
“Jou vabond . . .” adem sy. “Om sommerso te trou sonder om ons eers te vra!”
’n Skewe ding om te sê, maar dit maak die pad oop. Dis byna asof Martine ’n lintknipseremonie waargeneem het. Want Dai kom in, loop tot by Sylvia en druk haar kop teen sy heup aan. Onder sy vingers wat hy om haar ken vou, kan hy die ontstelde klop van haar pols voel.
“Wel, neem jy my kwalik . . .?” daag hy, baie bewus van sy ma se sprekende stilswye. “Dit het net ’n weersiens gekos om ons te laat besef wat ons byna verloor het . . .!”
“’n Weersiens?” vra sy ma vinnig, en Dai glimlag innerlik. Hy het mos geweet sy sou nie lank haar nuuskierigheid kon bedwing nie. Maar sy probeer dit dadelik demp met ’n sagte klag: “Jy het my nog nie gegroet nie, boetie!”
“Daarby kom ons!” sê Dai ferm. “Eerste dinge kom eerste! ’n Weersiens, ja, omdat ek en Sylvia mekaar nie van vandag af ken nie . . .”
Anne Deetlefs staan vinnig op en kom na hom toe asof sy die paar tree tussen hulle nie meer kan verduur nie, asof sy hoop dat haar blote nabyheid magneties op Dai sal inwerk.
“Dit het sý ons ook vertel, maar . . .” begin sy.
Dai los Sylvia saggies en neem sy ma aan die skouers.
“Daar is geen maars nie. Sylvia is my vrou . . .” antwoord hy luiters.
“Ek gaan kos maak!” sê Sylvia en spring op. Anne kyk haar met misnoeë agterna. Hulle hoor haar vinnige voetstappe in die gang en die klik van die kombuisdeur toe sy dit agter haar toemaak. Dai wens met alles wat in hom is dat hy by háár kan wees. Ná ete, wanneer die ander twee na hul verblyfplek vertrek het en hulle alleen is, sal hy hierdie . . . hierdie afstand tussen hom en sy vrou uitwis . . .
Hy druk sy ma ’n oomblik lank teen hom vas, soen haar lig op die mond.
“Dag, my ma. Sit nou dat ons kan klaar praat . . .”
Sy druk met haar klein handjies teen sy bors, lig ’n verontregte gesig na hom.
“Ag, boetie, waarom het jy dan nie maar dié Sylvia huis toe gebring nie? Waar kom sy in elk geval vandaan? Jy kon darem eers gewag het! Miskien anders besluit het . . .”
“Néé, Ma,” antwoord hy haar warboel verwyte kortom. Martine sit ken-in-die-hand en luister asof sy nog nooit iets met Daïrus Deetlefs te doene gehad het nie. Dai frons.
“Ek wil dit nie nou bespreek nie!” sê hy bot. “Trouens, daar is niks meer te sê nie!”
“Ag!” sê sy ma op ’n klein ontploffinkie van haar asem, en gooi haar handjies in die lug. “Die hele affêre is so . . . so bourgeois!”
En dit is vir haar sinoniem met ’n lelike woord, besef Dai. Hy druk sy hande diep in sy sakke. Daar is ’n krieweling langs sy ruggraat af wat hom sy woorde laat afmeet.
“As dit so is, is dit net Ma wat so dink . . .!”
Sy vlieg om en Martine staan op om by die deur uit te glip.
“Dis net waar jy die fout maak!” sê Anne bitsig. “Almal . . .”
“Ek gee werklik nie om wie ‘almal’ is en wat hulle dink nie . . .!”
“Boetie . . .!” Sy kom klem in die ou bekende gebaartjie aan sy boarm. “Ag boetie, moenie dat ons lelik baklei nie! Kom ons . . .”
“Aanvaar dat ek getroud is met die vrou van my keuse . . .”
Hy kyk so ongenaakbaar op haar af dat haar gesig, omraam met die lilagrys haartjies, stil word, en hy sien behoorlik hoe sy haar terugtrek. Sy draai weg van hom, stap na ’n mooi ornamentele vaas op ’n Sheraton-tafeltjie. Sy ruk haar hand weg voordat sy daaraan kan raak, en druk dit voor teen haar bors vas.
“Vergewe my dat ek bedenkinge durf opper!” Haar stem is klein en seergemaak.
Dai druk sy lippe opmekaar en blaas sy asem hard deur sy neus.
“My liewe ma, gee my krediet dat ek darem sóms ’n gelukkige besluit kan neem!”
Daar val ’n klein stiltetjie en Dai neem sy kans waar om ’n bietjie salf te smeer:
“Ag Mams, sy pás by my!” Hy wys met ’n swaai van sy arm na die swart vleuelklavier. “Sy speel pragtig . . . Begelei my soms . . . Ons . . . is nog net nie heeltemal
