dan? Jy hou nie daarvan dat ek jou kombuis omkrap nie? Ek sal alles weer opwas en netjies aan die kant maak.”
“Nee, jy is welkom en ek weet jou kos gaan heerlik smaak. Conrad … ek het intussen ’n dieet gevolg en oefeninge gedoen, maar – maar ek weeg nog steeds sewe-en-vyftig en ’n half kilogram. Nie … nie ses-en-vyftig, soos ek vir jou geskryf het nie.”
Conrad se diep, warm lag weergalm deur die kombuis. Hy druk ’n vlugtige soentjie op Mynie se vingers en sê dan verleë: “Ook ék wil bieg …”
Nou gaan hy sê hy het ’n vrou en tien kinders, dink Mynie. Wat dan? Vir hom tot siens sê en hom nooit weer sien nie?
“Mynie …” Conrad kyk na sy skoenpunte, na sy vingernaels en na die drie kastrolle op die stoof. Oral, behalwe na Mynie. Hy sluk ’n slag, glimlag pleitend, en dan kom die woorde oorhaastig uit, asof hy bang is sy moed begewe hom as hy stadig praat. “Ek ry ook nie met ’n Mercedes wat verlede jaar se model is nie. Ek het vir jou gejok. Dis voorverlede jaar se model. Ek was bang jy wil nie met ’n ou uitgaan wat met ’n Noagse ou krok ry nie.”
Mynie se skaterlag is net so geamuseerd soos syne netnou. As dit ál is waaroor hy wou bieg …
“Ja, dis al,” grinnik Conrad in antwoord op Mynie se vraag. “Daar is niks verder waaroor ek wil bieg nie, geen geraamtes in my kas nie. Behalwe natuurlik Liza wat sewe jaar gelede oorlede is, maar van haar het ek vir jou geskryf.”
“Sewe? Ek het gedink dis nege jaar.”
“Nege, natuurlik,” korrigeer Conrad homself haastig. “Ek was ingedagte. Hoe ruik my spaghetti vir jou? Dis amper gereed. Sal ek tafel dek, of verkies jy om op die mat voor die radio te eet terwyl jy vir ons een van Beethoven se klavierkonserte op die draaitafel sit?”
Spaghetti, Beethoven en ’n man soos Conrad Duvenhage, dink sy. Wat meer kan ’n meisie van die lewe vra?
Gedurende die volgende paar weke is Mynie nog steeds in vervoering. Sy het van Heinz vergeet. Conrad Duvenhage vul elke sekonde, elke minuut, elke uur van haar dae. Sy kan nog steeds nie glo dat dit vir so ’n fantastiese man nodig was om noodmaatreëls toe te pas deur in ’n tydskrif se hoekie vir eensames vir penvriendinne te adverteer nie. Conrad eensaam en verstote, sonder vriendinne …? Dis moeilik om te glo. Al het hy gesê hy het nege jaar lank oor sy vrou getreur en aan haar getrou gebly, kan Mynie nie begryp waarom ’n ander meisie hom nog nie ontdek en met ’n simpatieke skouer gereed gestaan het nie. Of was dit werklik die geluksgodin wat hom al die jare juis vir Mynie Cronjé laat wag het, soos hy gesê het?
“En dit was die moeite werd om vir ’n meisie soos jý te wag,” het Conrad bygevoeg. “Daardie nege eensame jare was dit werd, my skat …”
“Nog steeds dolverlief?” Elma steek haar kop om die deur van Mynie se klaskamer en betrap haar dat sy droomverlore by die tafel sit, haar stapels nasienwerk en eksamenvraestelle vergete.
Mynie knik en bloos.
“Dit lyk my jy het nie meer ’n termometer nodig om jou gevoel vir hierdie man mee te meet nie?”
“Beslis nie. Elma, glo jy aan iets soos liefde met die eerste oogopslag?”
“Tot nog toe het ek nie. Nou wel. Wat van arme Heinz?”
“Wie is Heinz?” terg Mynie. “O, daardie donkerkopman met wie ek eens op ’n tyd vriende was? Wat van hom?”
“Hy het jou nog lief en jy maak nie mooi met hom nie. Eers sluit jy die voordeur, toe kry jy ’n klomp ou tannies om hom aan te rand en nou, as hy wil kom kuier, maak jy elke keer verskoning dat jy te besig is. Heinz du Preez is ’n oulike ou. Hy verdien dit nie dat jy hom so sleg behandel nie. Het jy hom darem verlede Vrydagaand binnegenooi toe hy onverwags opgedaag het?”
“Ek het, ja, en ek het ’n volle vyf minute lank met hom gesels voor ek verskoning gemaak het dat ek ongelukkig ’n ander afspraak het en haastig is.”
“Het jy hom gesê dat die afspraak met Conrad Duvenhage is?”
“Nee.” Mynie kan nie verstaan hoekom Elma vir Heinz so jammer voel en so aanhou torring oor hom nie. “Elma, hoekom trek jy skielik vir Heinz party? Is dit omdat jy skuldig voel oor daardie misverstand met hom en Karen?”
“Ja. As ek my verstand gebruik of my mond gehou het, was jy nie kwaad en seergemaak genoeg om vir Conrad te skryf nie.”
“En wat was daarmee verkeerd om vir Conrad te skryf?” Mynie se stem bly kalm, maar sy begin haar vir Elma vervies. Van die begin af was sy nie baie beïndruk met hierdie penmaat van haar vriendin nie. Sy was baie skepties oor al Conrad Duvenhage se deugde en sy het nie alles geglo wat Mynie van hom vertel het nie.
“’n Skatryk wewenaar van veertig wat in ’n hoekie vir eensames vir penvriendinne adverteer … Iets is nie heeltemal reg nie, Mynie.”
“Ek het jou gesê hy het nege jaar lank oor sy vrou getreur. Dit was in elk geval een van die meisies wat vir hom werk wat voorgestel het dat Conrad aan die tydskrif moet skryf. Dit was nie eens hy wat die advertensie opgestel het nie. Dit was daardie jong meisietjie en Conrad het dit meer vir die grap ingestuur as met die hoop dat hy werklik daardeur iemand sal ontmoet van wie hy hou.”
“Hoekom het die jong meisietjie nie liewer ’n ouer suster of ’n vriendin aan hom voorgestel as sy so begaan was oor haar eensame en verstote baas nie?”
“Ek weet nie. Ek het Conrad nie gevra nie,” sê Mynie kortaf.
“Dit lyk my jy het hom niks gevra nie. Jy weet nie waaraan sy vrou destyds oorlede is nie, of daar dalk kinders is nie, waar daardie spoghuis is waar hy en sy vrou tien sulke idilliese jare van getroude lewe deurgebring het nie …”
“Conrad praat nie graag oor Liza nie.”
“Die wond is nog te rou, maar tog praat hy al met jou in die rigting van trou? Liza is nog ’n baie teer punt, maar drie weke ná hy jou ontmoet het, wil hy net verloof raak? Dit klink nie vir my logies nie, Mynie.”
“Hoekom ou koeie uit die sloot grawe? Die verlede met Liza is verby en Conrad weet dit sal my seermaak as hy van haar praat. Dis die toekoms wat saak maak. Net soos ek, het Conrad ook daardie eerste aand aangevoel ons twee is vir mekaar bedoel. Hy het my lief.”
“En jy? Twee jaar lank wik en weeg jy of jou gevoel vir Heinz ware liefde is, maar vyf minute ná jy Conrad ontmoet het, is jy horende doof en siende blind vir sy foute.”
“Hy hét nie foute nie,” hou Mynie hardkoppig vol.
Teen so ’n argument kan Elma niks vermag nie. Sy vervies haar vir Mynie wat nie na raad wil luister nie. Goed, as Mynie dan nie wil hoor nie, moet sy maar haar kop stamp. Hierdie Conrad Duvenhage kan onmoontlik so wonderlik wees as wat Mynie hom beskryf. As die ergste verliefdheid oorgewaai het, sal Mynie se oë dalk oopgaan en sal sy hom sien soos hy miskien werklik is.
“Hoekom glo jy nie dat Conrad die regte man vir my is nie?” vra Mynie.
Elma aarsel. Dis nie dat sy op Mynie se goeie geluk jaloers is nie. Dis net dat Mynie haar vriendin is en dat sy vir haar verantwoordelik voel omdat dit sý was wat haar van daardie ander blondine op die lughawe vertel het. Dit was haar skuld dat Mynie aan Wewenaar geskryf het en sy is bang haar naïewe vriendinnetjie kry seer. Sy weet nie
