vra of ek jou volgende keer ’n belangrike vraag mag vra. Ek weet dit klink deurmekaar, maar ek weet nie hoe om my woorde beter te kies nie. Ek is ’n verliefde kêrel wat nie logies kan dink nie. Sê net dat jy ja sal sê op die baie belangrike vraag wat ek volgende keer vir jou wil vra.”
“Hoe kan ek belowe om ja te sê as ek nie weet wat die vraag gaan wees nie?”
“Jy het seker ’n vae idee wat ek wil vra, Mynie. Hoekom anders dink jy is my tong nou skielik weer in tien knope geknoop en my handpalms natgesweet?”
Mynie tel een van sy hande op en druk dit teen haar wang.
“Jy oordryf. Jou hande is kurkdroog.”
Toe Conrad se hand teen haar wang afgly, oor haar nek streel en hy haar weer wil nader trek, bloos Mynie en gee haastig ’n tree agteruit.
“E … O-ons koffie word koud,” stamel sy verleë.
Conrad lag saggies, dan tel hy die skinkbord op en volg haar daarmee sitkamer toe.
Toe hy die suikerpot vir haar hou, sê hy met ’n tergende glimlag: “Na ek my koffie klaar gedrink het, moet ek seker soos ’n soet seuntjie huis toe gaan en gaan slaap …”
Mynie kyk op haar horlosie. “Ja, dit is al laat, Conrad.”
“Ek sal mooi luister wat die juffrou beveel. Ek wil nie die gunstige indruk bederf wat ek op haar gemaak het nie. Onthou net die vraag wat ek volgende keer vir jou wil vra, Mynie …”
8
Heinz du Preez het nie gesien toe die verliefde paartjie vroeër die aand hand aan hand by Astrahof uitgestap gekom het nie, maar hy sien toe ’n roomkleurige Mercedes kort voor elfuur die aand voor die woonstelgebou stilhou, en hierdie keer herken hy die meisie in die blou rok.
Eers kan Heinz sy oë nie glo toe hy merk Mynie is saam met ’n vreemde man nie. Toe besef hy weer dat hy ’n dwaas was. Stiksienig en onnosel. Skielik besef hy waarom Mynie die afgelope tyd so ontwykend en afsydig was. Dis omdat sy ’n ander kêrel het en nie meer in hom belangstel nie. ’n Oomblik lank flikker die flou vlammetjie van hoop dat dit een van die onderwysers is wat saam met Mynie skoolhou, dat sy ’n skoolfunksie bygewoon en dat ’n kollega haar uit hoflikheid opgelaai het. Toe hy egter sien hoe sorgsaam die man haar uit die motor help en dan haar hand in syne neem, doof die vlammetjie uit om Heinz se toekoms pikdonker te laat.
“Mynie het ’n ander kêrel.” Hy sê daardie vyf woorde oor en oor om dié feit te kan inneem en besluit wat hy daaromtrent kan doen.
Op die oomblik niks, besluit Heinz terwyl hy sy vuiste magteloos bal, behalwe om daardie vent net daar op die sypaadjie storm te loop, Mynie se hand uit syne te ruk en hom ’n opstopper te gee. Maar sal dit sy saak by Mynie Cronjé bevorder? Hy weet dit sal nie. Dit sal meer skade as goed doen.
Heinz sit vol wrewel en kyk hoe die lig in Mynie se sitkamer aangeskakel word. Sou sy die vent binnegenooi het? Na vyf lang minute besluit hy dat sy dit wel gedoen het. Die vent het nog nie weer by die ingang uitgestap gekom en in sy rammelkas geklim nie. Of hoe lank duur dit om tien tree ver na ’n hyser te loop, drie verdiepings na onder te ry en op die sypaadjie te voorskyn te kom? Heinz besluit hy sal die vent nog tien minute toelaat, dan gaan boender hy hom met geweld daar uit en eis om te weet wat hy in sy nooi se sitkamer soek.
Sý nooi? wonder Heinz. Is Mynie nog sý nooi, of is daar ’n verhouding tussen haar en daardie witkopvent? ’n Oomblik lank kan Heinz hom indink hoe Mynie gevoel het toe sy van Annette uitgevind het. Hy stoot die gedagte ergerlik eenkant toe. Daar is geensins ’n vergelyking tussen die twee gevalle nie. Annette is ’n verloofde meisie en niks meer as net ’n kollega van hom nie, terwyl daardie vent ’n … hy weet nie wat van Mynie is nie. ’n Goeie vriend? ’n Terloopse kennis? Iemand wat haar na afloop van ’n funksie goedgunstiglik huis toe gebring het? Nee, besluit hy weer. Dan sou die man nie haar hand vasgehou en sy arm om haar middel gesit het toe hulle in die gebou verdwyn het nie. En ook nie so lank getalm het om vir Mynie tot siens te sê nie …
Omstreeks dieselfde tyd wat Mynie op haar horlosie kyk en vir Conrad sê dis al laat, kyk Heinz ook weer op sy horlosie. Die vent se laaste minuut is bykans verstreke.
Om sewe minute oor elf klim Heinz uit sy motor en klap die deur baie hard agter hom toe. Hy het nog nie besluit wat hy gaan doen nie. Maar die hele tyd in sy motor bly sit of huis toe ry sonder dat hy weet hoe laat die man by Mynie weg is? Dit kan hy ook nie doen nie.
Heinz druk die knoppie vir die hyser, nog steeds sonder ’n plan van aksie. Net met moord- en wraakgedagtes in sy hart. Terwyl hy wag, druk hy die knoppie ongeduldig ’n derde en ’n vierde keer. Hy merk dat die verligte nommers bokant die deur by nommer drie aangaan, dan by nommer twee, nommer een en uiteindelik by die grondverdieping stilstaan. Heinz moes so iets verwag het, maar hy word nogtans op die verkeerde voet betrap. Toe hy die deur van die hyser oopruk, kyk hy vas in ’n paar kil ysblou oë bokant ’n mond wat nie lyk of dit in staat is om sjarmant te glimlag en pas tevore liefdeswoordjies in ’n dame se oor gefluister het nie. Hy herken die man dadelik as Mynie se onbekende vriend en onwillekeurig bal hy sy vuiste.
Conrad herken nie die jong man wat in die hyser se deur bly staan en lyk of hy nie van plan is om pad te gee nie. Wat hy egter wél herken, is die moordlustige uitdrukking op sy gesig, en dadelik is Conrad op sy hoede. Hier kan ’n onsmaaklike situasie ontstaan. Sal hy alles ontken as die jong man hom dalk van iets beskuldig? Of voorgee dat die man hom met iemand anders verwar? Of hom voorspring en probeer om met ’n gebluf die jong man se moontlike agterdog te laat verdwyn?
Laasgenoemde, besluit Conrad. Hy stryk sy hare plat, glimlag innemend en merk gesellig op: “Lekker aand, is dit nie?”
Die jong man antwoord nie en dit lyk ook nie of hy in die weer belangstel nie.
Conrad kyk op na die liggies bokant die deur van die hyser, asof hy hom wil vergewis dat dit wel die grondverdieping is.
“Ekskuus,” sê hy beleef en nog steeds baie vriendelik terwyl hy na die deur beduie. “Dis die grondverdieping hierdie, is dit nie? Ek sal graag wil uitstap as u nie omgee nie.”
Heinz weet hy kan die vent nie aan die keel gryp en daardie selfvoldane glimlag van sy gesig afvee nie. Die man kan ’n saak van aanranding teen hom aanhangig maak en dit sal nie juis sy saak by Mynie bevorder nie. Sy vuiste verslap onwillig en hy staan stilswyend opsy.
Te oordeel na die bonsing van haar hart, weet Mynie dadelik wie dit is toe daar ’n kort kloppie aan haar voordeur is. Dis Conrad! Dis hy wat teruggekom het omdat daar iets is wat hy vergeet het om vir haar te sê. Of miskien omdat hy besluit het om daardie allerbelangrike vraag nie langer uit te stel nie.
Mynie word teleurgestel. Dis nie Conrad Duvenhage wat op haar drumpel staan nie. Dis Heinz du Preez. Haar hart vergeet van sy baldadige bokspronge en gaan in ’n beskeie bondeltjie lê.
“Naand.” Heinz se groet is kortaf. Hy wag nie op ’n uitnodiging nie, maar stap sonder meer haar woonstel binne.
Mynie stap nie agterna sitkamer toe nie. Sy bly in die voordeur staan.
“Heinz, dis laat en ek het nog skoolwerk om te doen.”
“Hierdie is nie ’n sosiale besoek nie. Ook nie ’n kuier nie.”
Mynie wou gevra het wat dit dan is, maar toe sy Heinz se spierwit gesig sien, en die manier waarop hy met gevoude arms in die middel van die kamer bly staan,
