verminder spoed en dan is dit asof hy weer van Mynie se teenwoordigheid in die motor bewus word. Hy is dadelik verskonend en boetvaardig.
“Ek is jammer as ek jou laat skrik het, my skat. Moet asseblief nie so bang lyk nie.”
“Dit was lelik van jou om opsetlik te probeer om daardie kat dood te ry,” sê Mynie in ’n klein stemmetjie wat skielik baie na aan trane klink.
Conrad neem sy hand van die stuurwiel om hare ’n drukkie te gee.
“Ek weet. Dit was onvergeeflik van my. Maar soos ek gesê het, ek is bygelowig. Ek hou nie van katte nie.”
“Dit was ’n vaal kat daardie, nie ’n swarte nie.”
“Ek kon nie sy kleur uitmaak nie. Daar is ’n spreekwoord wat lui: In die donker lyk alle katte eenders. En het jy nie geweet katte het in elk geval nege lewens nie?”
“Hierdie een het miskien al agt daarvan opgebruik.”
Conrad waag ’n tersluikse blik na Mynie.
“Jy moet meer dikwels kwaad word, my skat,” terg hy. “Jy is onweerstaanbaar as jou groen oë sulke vonke skiet en daar twee rooi kolle op jou wange uitslaan.”
Ondanks haar ontsteltenis glimlag sy effens. Maar sy wonder: sonder foute? – soos sy hardkoppig teenoor Elma volgehou het.
“Ek het nie regtig bedoel om daardie arme kat plat te ry nie, Mynie-lief,” sê Conrad sag. “Dit was sommer net ’n grap. Ek het nie bedoel om jou te laat skrik nie. Sê jy is nie meer kwaad vir my nie. Asseblief …”
Sy kyk na hom. Die straatligte blink op sy blonde hare en sy blou oë met die digte, swart wimpers pleit baie mooi by haar. Hoe kan sy lank vir hierdie man kwaad bly?
“Ek het jou lief, Mynie.”
“En … en ek vir jou. Ek is nie meer vir jou kwaad nie en ek is jammer dat ek met jou geraas het.”
Die verhoogstuk by die Stadskouburg boei Mynie nie. Die feit dat Conrad haar hand in albei syne vashou en kort-kort ’n soentjie op haar vingers druk, trek haar aandag af en laat ’n heerlike warm gevoel van tevredenheid in haar posvat. Dis nie almal wat van katte hou nie, troos sy haarself. Die meeste mans het ’n hekel aan dié diere. Hulle is bang dit doen afbreuk aan hulle manlikheid as hulle erken dat hulle lief is vir katte. Heinz verkies ook honde.
Sy het hom eendag gespot: “Jy was seker in jou vorige lewe ’n rot gewees, daarom dat jy vir katte bang is.”
Heinz was nie geamuseerd nie. “Dis onbybels om aan reïnkarnasie te glo,” het hy styf geantwoord.
Destyds het Mynie gelag omdat Heinz so verontwaardig gelyk het. Nou laat die gedagte aan hom die heerlike warm gevoel in haar binneste verdwyn – om dit seer en leeg te laat. Sy kan nie verstaan waarom sy oor Heinz du Preez skuldig voel nie. Sy is seker hy sit nie op hierdie oomblik in sy woonstel oor haar en treur nie. Hy het seker lankal in ’n ander meisie se arms troos gesoek en vergeet daar bestaan iemand met die naam Mynie Cronjé.
Sy skuif rusteloos in haar sitplek. Die stemmetjie binne-in haar wil weer iets sê, dog sy gee dit nie kans nie. Sy probeer haar aandag by die verhoog bepaal, maar dis ’n ingewikkelde drama van dubbelspel en konflik wat sy nie begryp nie. Haar gedagtes dwaal weer af en Mynie vergeet ’n paar oomblikke van die man wat langs haar sit.
Hoekom maak dit seer om aan Heinz te dink? En nóg seerder om te wonder by watter nooi hy troos gaan soek? Dit maak mos nie saak as Heinz du Preez op ’n ander meisie verlief raak nie. Of maak dit wel saak? Wil sy haar brood aan albei kante gebotter hê – Heinz en Conrad albei aan ’n lyntjie hou terwyl sy besluit met watter een sy eendag wil trou?
Nee, dis met Conrad Duvenhage, besluit Mynie. Sy ken hom skaars drie weke en dis nog te gou om doodseker te wees, maar die gevoel wat sy vir hom het, is anders as die gevoel wat sy twee jaar lank vir Heinz gekoester het. Conrad laat haar hart bons en die bloed vinniger deur haar are bruis. Hy laat haar soos ’n jong tiener teenoor haar eerste kys voel, uitasem en lighoofdig en opgewonde en lus vir die lewe. As dit nie liefde is nie, wat is dit dan?
Ja, dit is liefde, dink Mynie. Maar dan weer: hoekom gun sy Heinz dit nie om geluk by ’n ander meisie te vind nie? Dit het haar bitter seergemaak dat hy drie keer saam met een van sy tiksters gaan koffie drink het sonder om haar openlik daarvan te vertel. Sy was jaloers op daardie Annette Basson. En nou voel sy weer so – met ’n prentjie in haar gedagtes van Heinz wat ’n ander meisie in sy arms hou terwyl hy liefkosend oor haar hare streel en troetelwoordjies in haar oor fluister. Hoe kan so ’n prentjie ’n mens kwets en jou jaloers maak as jy geen gevoel meer vir die betrokke man het nie?
Mynie kom nie agter dat die gordyn op die verhoog gesak het nie. Sy onthou sy het vir Elma gesê sy kan Heinz du Preez maar as ’n geskenk kry. Sy het selfs ’n grappie gemaak en gesê sy sal die skinkbord bygee, dalk as trougeskenk. Maar het sy daardie woorde bedoel? Wat sal haar reaksie wees as sy Elma en Heinz saam sien, dalk hand aan hand en baie verlief …?
“Antwoorde gekry?” vra Conrad liggies.
“Ekskuus?”
“Ek vra of jy antwoorde gekry het op die vrae wat jou die afgelope uur en ’n half geteister het. Jou aandag was nie by die opvoering op die verhoog nie. Jy het jou eie drama gehad wat in jou hart afgespeel het. Het jy die saak wat jou gepla het, uitgemaak?”
“Ja,” jok Mynie.
“Saam met watter kêrel het jou gedagtes doer ver oor die vlaktes gesweef? ”
“Dis my geheim.” Mynie se stem is ook lig, maar sy kan Conrad nie in die oë kyk nie.
Tot haar verligting dring hy nie verder aan nie. Hy staan op, plaas sy hand onder haar elmboog en help haar by die trappe af.
“Sal ons ’n plek soek om koffie te gaan drink, liefste?”
“Ek het ’n bedrywige dag by die skool gehad en is nogal moeg. Sal ek vir ons koffie gaan maak by my woonstel?”
So ’n voorstel pas Conrad uitstekend. Hy glimlag tevrede, knik en plaas sy arm om haar skouers om haar teen die samedromming van mense by die uitgang te beskerm.
“Was ek reg? Was jy te besig om aan ander dinge te dink om op te let wat op die verhoog afspeel?”
Mynie is baie verleë. Conrad het duur vir die kaartjies betaal. Sy wil hom nie laat dink dat sy nie die opvoering geniet het nie.
“Ek … ek het partykeer opgelet.”
“Nou klink jy soos een van jou eie leerlinge,” terg Conrad. “Met wie het Clothilde op die einde getrou?”
Mynie dink naarstiglik om die held se naam te onthou, maar sy het nie die vaagste benul nie.
“Met daardie ou, die een wat sy van die begin af liefgehad het,” antwoord sy vaag.
Conrad lag lekker, maar hy lewer nie kommentaar nie. Hulle stap in stilte tot by sy motor, waar hy hoflik vir Mynie die deur oopmaak en haar eers ’n soentjie gee voor hy na sy eie kant toe omstap.
By die woonstel wil hy nie koffie hê nie. Hy trek gemaak vies ’n suur gesig.
“Dis
