na die foto sonder om dit werklik raak te sien. Dis of haar gedagtes die loop geneem het en sy wend geen poging aan om hulle onder beheer te kry nie. As die feite is soos sy vermoed hulle is, verklaar dit nóg meer dinge.
As dit miskien nie werklik ’n ongeluk was nie, sal hy optree soos hy nou optree – amper asof hy tussen twee vure sit. Hy kan nie anders as om te maak of daar niks gebeur het of nooit enige moeilikheid tussen hulle was nie, want sy was baie siek. Sy was amper dood. Hy moet, as hy enigsins menslik is, ’n gewetenswroeging hê omdat sy verhouding met hierdie rooikopnooi sy jong vrou amper tot selfmoord gedwing het. En nou het sy haar geheue verloor. Hy moet haar nou saggies en versigtig hanteer. Hy sal haar nie trompop kan vertel dat hul huwelik verby is nie. Sy is nog te swak vir so ’n skok.
Madie bespiegel verder. Hy sien ook nie kans om langer met hul huwelik voort te gaan nie. Nou probeer hy haar dit deur sy optrede aan die verstand bring dat alles eintlik tussen hulle verby is en reeds was, en dat daar geen toekoms vir hul huwelik is nie. As ’n mens al jou geliefde se portret lewensgroot in jou woonstel aanhou terwyl jy nog met jou vrou getroud is, moet die verhouding reeds ver gevorder wees.
Stadig druk Madie die portret op dieselfde plek terug en staan op. Sy soek nie verder nie. Dis tog nie nodig nie.
Dis nie haar woonstel hierdie nie; hier is niks van haar nie. Nie eens die kombuisrakke is volgens haar smaak gepak nie. Die meubels in die sitkamer, duur en elegant, is ook nie gerangskik soos sy dit sou gerangskik het nie. Sy is nie maar net ’n week of twee gelede uit hierdie woonstel nie; sy is lánkal hier uit. Daarvan is sy nou seker.
En sy weet ook hoekom. Daar is nou antwoorde op baie hoekoms: hoekom hier nie ’n draad klere van haar was toe sy hier aangekom het nie, hoekom al haar nagklere splinternuut is, hoekom hier nie ’n borsel of kam of tandeborsel van haar in hierdie woonstel te kry is nie, hoekom daar nêrens iets persoonliks van haar rondlê nie. Ja, sy weet nou hoekom …
Dis ’n baie bedeesde en besadigde Madie wat ’n ruk later ewe soet deur tant Kitty in die bed aangetref word. Die groot blou oë is uitdrukkingloos en haar belangstelling in wat tant Kitty op sig gebring het, byna nul. Net so gretig soos sy was om klere te kry, net so min stel sy nou belang.
Tant Kitty kyk haar bekommerd aan. Sou daar ’n onverwagte insinking gekom het? Maar daar moes tog iets gebeur het? Sy voel onrustig.
“Het iemand gebel terwyl ek uit was?”
“Nee.”
“Of was hier dalk iemand?”
“Nee.”
Madie trek die laaste rok weer uit en trek haar nagklere aan.
“Maar wil jy dan nie enetjie aanhou nie? Jy wou dan so graag.”
“Nee, ek gaan maar weer in die bed klim.”
Nou is tant Kitty werklik bekommerd. Iets is verkeerd. “Voel jy siek, Madie?”
“Nee. Ek voel … niks.”
Dis ’n diep bekommerde tant Kitty wat Rudolf by die voordeur inwag.
“Wat skort?” vra hy onrustig.
“Dis wat ek nie weet nie. Sy was soos altyd toe ek hier uit is om vir haar klere te gaan koop en toe ek terugkom, is sy … só.”
“Wat bedoel tante – só?”
“Wel, sonder enige belangstelling, lusteloos … ek weet nie hoe nie. Sy lyk amper soos iemand wat ’n skok gehad het …”
Hy frons skerp. “Het iemand gebel? Of was hier nie dalk iemand terwyl tante weg was nie?”
“Ek het gevra. Sy sê nee, maar dit beteken nie dat …” Haar oë rek ontsteld. “Rudolf, jy dink tog nie dat Catherine miskien hier was nie?”
“Ek hoop van harte nie so nie.” Hy sug. “Ek sal seker moet gaan hoor.” Hy stap die slaapkamer binne, sien die onmiddellike verstywing van haar liggaam onder die laken, merk dat die oë onmiddellik wegdraai. Iets skort gewis. Hy aarsel langs die bed. Sal hy dit waag om haar met die gebruiklike piksoentjie op die voorkop te groet? Toe besluit hy daarteen.
“Hoe gaan dit, Madie? Hoe voel jy?”
“Heeltemal goed, dankie.”
Dis ’n uiters formele, stywe stemmetjie wat antwoord en sy frons verdiep. Sy klink selfs vyandig.
“Is jy seker? Voel jy nie siek nie?”
Hy sien haar ’n slag hyg na asem. Toe draai sy soos ’n klein wildekat na hom toe en die blou oë blits soos hy hulle nog nooit sien blits het nie.
“Ja! Ek voel versmoor … versmoor onder jou belangstelling. Is jy nou tevrede? Loop dan hier uit! Toe! Loop!”
Sy algehele verslaenheid wakker haar ontsteltenis net meer aan. Sy klink amper histeries toe sy skree: “Loop, sê ek jou! Ek wil jou nooit weer sien nie, jou valse, agterbakse … Loop!”
Tant Kitty kom in die deur staan en kyk geskok na die toneeltjie voor haar. Madie gaan hewig aan die huil. Rudolf staan ’n oomblik besluiteloos en verbysterd, toe haal hy sy skouers op vir Kitty se vraende, ewe verbysterde blik.
Hy neem op die kant van die bed plaas en trek Madie aan die skouers orent, gryp net betyds die klein vuisies vas wat teen sy bors wil tamboer. “Madie, gedra jou! Wat beteken hierdie gedrag? Hou op met huil en antwoord my! Onmiddellik!”
Die stomende blou oë blits soos twee dolkpunte op hom. “Jou skynheilige ding! Vir wie probeer jy bluf? Vir my of tant Kitty? Wel, jy kan maar ophou met jou toneelspel. Ek weet alles!”
“Jy … weet … alles? Wat?”
“Ja! Alles – van daardie rooikopding wat jy agter my rug aanhou en … en dat ons weg was van mekaar, en dat ons huwelik op die rotse is en … dat jy my nou maar net teruggevat het omdat jy skuldig voel en omdat jy nie anders kon terwyl ek siek was nie en …”
“Is jy van jou verstand af? Waar de duiwel kom jy aan al hierdie snert?”
“Daar is ’n foto van haar in die boekrak versteek. Ek het dit gekry – van jou eie Catherine! Sies tog! En dan kom gee jy kastig voor jy is so danig erg oor my dat jy … dat jy bang is ek sal breek as jy my soen.”
Rudolf kyk verskrik na tant Kitty en dié kom haastig nader gestap.
“Dis ek wat die ding daar ingesteek het. Ek weet self nie hoekom nie. Ek moes die dekselse ding verbrand het. Kind, jy is onder ’n hopelose wanindruk. Dis nie soos jy dink nie. Catherine is ’n stokou nooi van Rudolf, doerie jare op universiteit nog, nè, Rudolf? Hy weet nie eens waar sy nou is nie.”
“Natuurlik, tante. Ek …” Hy sug diep en kyk kwaai na die betraande gesiggie voor hom. “Jy ly aan ’n oormaat verbeelding, Madie.”
“O, nè?” Die blou oë vertoon amper swart. “En jy ly aan ’n sieklike sentimentaliteit om nog na al die jare haar foto te bêre.”
“Madie! Jy moenie … Jy hoor dan tant Kitty sê dis sy wat die ding daar ingedruk het …” Om die waarheid te sê, hy kom nou eers agter dat die foto van Catherine nie meer op die tafel in die sitkamer staan nie. Maar as sy tog liewer
