comfort in order to live the truth.”
Jy moet ongelukkig eers die waarheid ontdek voodat jy daarin kan glo. Slegs deur die erkenning van jou volkome magteloosheid rakende jou verslawing en die erkenning dat jy die stryd verloor het, sal jy die waarheid vind en jouself op die pad na ’n lewensveranderende oorwinning bevind. Die erkenning van jou magteloosheid ten opsigte van jou verslawing word in werklikheid die fondament waarvandaan jy jou krag gaan kry vir die uiteindelike oorwinning oor jou stryd.
Nog ’n rede hoekom dit so moeilik is om te verander is omdat jy eers ná ’n jaar of twee werklik die vrugte van herstel sien. Dit vat lank om ’n nuwe leefstyl te kweek en die resultate daarvan te sien. Verhoudinge, werk, finansies en ’n gelukkige gemoed kom nie oornag reg nie; dit neem tyd, soms baie lank.
Dit is werklik alles die moeite werd. Bewys jouself ’n guns en gee jouself ’n kans om te verander. Gun jouself ’n opregte en regverdige kans in die lewe. Jy het reeds te lank jouself seergemaak en toegelaat dat jou verslawende gedrag jou en jou lewe oorheers. Jy is beter as dit. So, moenie twyfel nie, want jou pad na oorwinning het so pas begin.
Jy gaan ’n God van onvoorwaardelike liefde en onverganklike triomf ontmoet, en Hy sal jou nie teleurstel nie. Hy is groter en magtiger as wat jy ooit kan dink. Hy stel baie meer belang in ons karakter as in ons gemak; tog bring Hy ongelooflike beskerming en gerieflikheid as jy gewillig is om jou deel te bring. Hy sal Homself aan jou openbaar, as jy werklik bereid is om jou lewe te herstel en verander.
Iets beters wag op jou – baie beter as wat jy nog ooit voorheen geken het.
’N HERBESOEK AAN DIE VERLEDE
Ek het reeds van jongs af die lewe gehaat. Ek was siek en sat vir almal en alles om my – vir myself ook. Ek het myself en die mense om my geïrriteer. Ek was ongemaklik in my eie vel. Ek het gerebelleer en met alles geëksperimenteer. Dit was my manier om te probeer ontsnap.
My soeke na ontsnapping het reeds tydens my vormingsjare begin. Ek was altyd anders – die anti-establishment soort ou. Soos Jimi Hendrix gesê het: “All I’m gonna do is just go on and do what I feel.” En dis presies wat ek gedoen het.
My hele lewe lank is daar vir my gesê: “Hykie, jy is ’n stoute kind; jy is mal en weird.” In die huis waarin ek grootgeword het, het ek die idee gekry dat ek die minder slim een was. My broer en suster het baie beter in akademie gevaar as ek en my broer was baie beter in sport as ek. Ek glo glad nie dat dit my familie se bedoeling was om my so te laat voel nie, maar dis wat ek ervaar het.
Op skool was ek nooit regtig goed in enigiets nie; ek was ’n middelmatige kind. So-so. Al waarin ek goed was, buiten om aandag te trek, was om mense se geduld te toets. Ek het gekyk hoe ver ek mense kan druk voordat hulle ontplof. Of dit nou my ma, suster of onderwysers was, dit het my ’n kick gegee om mense teen die mure uit te dryf.
Ek het afgryslike dinge gedoen waaroor ek my doodgelag het. Ek sou my sussie vasdruk onder ’n poefkussing en vir ure op haar lê terwyl ek spoeg op haar gesig laat drup. Ek het haar konstant probeer skrikmaak. Ek het om elke hoek en draai gewag vir ’n oomblik om haar te terroriseer. Dit het later so erg geraak dat my ma my sussie na die bure toe gevat het as my ma dalk ’n aand saam met vriende wou uitgaan; net sodat ons nie in dieselfde huis op dieselfde tyd sou wees nie. Eers later jare het ek besef wat ek aan my suster gedoen het en die impak wat dit op haar lewe gehad het. As jong seun wat in ’n tiener ontluik en verveeld is met homself en die wêreld, is dit nie iets waaraan jy dink nie.
Ek het op laerskool probeer sport doen, maar ongelukkig was ek ’n bietjie oorgewig. Waarom sal ek my hoeka tog nou so ooreis! My liefde vir lekkers en sjokolade was groter as enige vorm van oefening. “’n Bietjie lomp,” is wat ’n juffrou op my rapportkaart vir liggaamsopvoeding geskryf het toe ek in graad vier was. Nou ja, sy was ’n grootmens; dus het ek haar maar geglo en die woorde my eie gemaak. En elke keer dat ek nie gewen of ’n doelwit bereik het nie, het ek daai oortuiging net dieper in my siel ingemessel. Ek het later ook geglo dat ek lomp is en dat ek glad nie gemaak was vir sport nie. Elke keer dat ek ’n mislukking ervaar het, het ek haar afbrekende leuens toegelaat om in my wêreld reg bewys te word. So het die idee van “nie goed genoeg nie” verder in my psige posgevat. Vandag verstaan ek die mag wat woorde het, veral op kinders. Dit kan jou maak of breek.
Rugby was natuurlik heeltemal verbode. Om rugby te speel, sou beteken dat ek normaal is; nes die ander kinders. Hier het ek ook nie ingepas nie. Ek het gedurende my laerskooldae nogal in die eerste rugbyspan gespeel, maar selde die bal gekry. Daar was een wedstryd wat ek nooit sal vergeet nie.
Vir die heel eerste keer in my rugbyfase het ek die bal gevang. Ek was so oorweldig dat ek heeltemal vergeet het wat om met die bal te doen. “Pass! Pass! Pass die bal!” het die toeskouers langs die veld gegil. “Pass net die blêrrie bal, Hykie!” het hulle geskree. Almal het van alle kante geskree. Ek kon geen gaping sien nie, slegs my eie angs in die ander spelers se oë. Ek was wel in ekstase omdat ek die bal gehad het. In die middel van ’n slagveld wat met ’n skare omring was, was die bal skielik in my hande – vir die eerste keer. Ek het nie lekker geweet in watse rigting om te hardloop nie. Die geraas en die hygende asems het te veel geraak. Ek is geduik en die spel het voortgegaan.
Toe sport nie vir my uitwerk nie, het ek probeer kitaar speel. My ma het vir my en my broer elkeen ’n kitaar gaan koop en sy het ons vir lesse gestuur. Maar dit was ontsettend vervelig. Ek wou heavy metal leer speel – bands soos Iron Maiden, Metalica, AC/DC, Roxette en Alice Cooper was toe groot. Ek wou soos hulle wees: om voor duisende mense te staan met die wêreld wat my toejuig. Die musiekjuffrou het ons egter “Rudolph the Red Nosed Reindeer” en “Little Drummer Boy” geleer. Rum, pum, pum … Dit was ’n groot grap en ek het regtig gedink sy is ’n loser. Sy én my ma.
Daardie tyd was rock ’n roll mos van die bose. Ek onthou die oggend toe pastoor Rodney Seale, ’n welbekende spreker en skrywer, by die NG-gemeente Lynnwood met die jeug kom praat het oor dié duiwelse musiek. Hy het plate van bands soos AC/DC agterstevoor gespeel en vir ons vertel dat daar versteekte boodskappe in die lirieke skuil. Al wat ék kon hoor, was klanke van ’n plaat wat … agteruit gespeel word. Dit het my wel gefassineer.
Later jare het ek as tiener ’n groot death metal-aanhanger geword. Bands soos Obituary, Sepultura, Napalm Death, Deicide en Judas Priest was vir my ongelooflik. Dié musiek is al wat vir my saak gemaak het.
In graad vyf wou ek in die koor gaan sing. Dit het vir my lekker gelyk en hoewel dit nie my vriendekring was nie, het ek gedink ek sal so iets dalk kan doen. Reeds met die eerste oudisie het die sangjuffrou egter vir my gesê: “Sorry, my kind, jy is vals.”
Ek het ’n ruk lank kunsklasse geneem. Ek was baie lief vir kuns. Dit is iets wat ek geniet het en ek het tot vandag toe ’n talent vir teken. Ek onthou ek het in graad vyf nogal ’n prys gewen vir ’n huis wat ek geteken het. Dit was uitgestal in die skoolsaal saam met ’n klompie ander kunswerke en ek sal nooit die goue ster vergeet wat daarop geplak was nie. Ek was verskriklik trots op myself, maar toe word ek weggejaag omdat die juffrou vir my ma gesê het ek is te stout – ek was rusteloos. Toe gee ek dit ook op.
My gedrag het begin handuit ruk en ek het weird dinge begin doen. Vra my hoekom en ek sou vir jou sê ek weet nie. Dis die absolute waarheid; ek het geen idee gehad hoekom my gedrag so ekstreem was nie. Ek sou byvoorbeeld net voor die skool se jaarlikse swemgala ’n klompie dooie voëls in die swembad gooi. Soms sou ek net vir die pret akkedisse met brandende reukweerder aan die brand steek. Van buite af het ek seker normaal gelyk, maar my binneste was in ’n totale warboel. Onverskilligheid het my bevredig op ’n baie verwronge manier.
Ek het selfs akademies probeer verkeer. Dit net om in iets op skool goed te doen sodat ek iewers ’n bietjie erkenning kon kry, maar ’n soet en slim skoolseuntjie
