na die vlei toe ingehaal, waar hulle by hulle bondels in die lang gras sit. Ver voor hulle het die beeste gelê en kou, maar die skaaptrop het nog geloop en pluk aan die gras.
“Hier wag ons. Dit sal nie lank wees nie.”
Effens voor die middag het Hendrik Willers, melkboer, kierie in die hand die kortpad oor die rug na die Fort toe gevat. Sondae was dit sy beurt om te gaan kos haal, want ’n muts brandewyn word ná die diens uitgedeel. Toe die melkboer goed uit sig was, het Chief Harry twee skril fluite tussen sy duim en wysvinger uitgestoot, en sy mense vorentoe beduie. Die seun Dawie het uit die gras opgestaan met ’n geweer in sy hand, en op ’n granietklip ’n ent anderkant die skape geklouter om te kyk wat aangaan. Die Goringhaicona het op ’n ry aangekom. Die mans het hulle stokke teen mekaar gekletter; hulle het gepronk, gefluit en geskreeu. Die vrouens met bondels op die koppe het agterna gedraf. Die Kompanjie se beeste het opgestaan, saamgebondel en toe padgegee van die jillende, fluitende Koina af.
Dit was heerlik om weer agter beeste te loop, wonderlik om die swaar, swaaiende lywe te sien draf, om die dowwe gestamp van blad teen blad en die klap van horings teen mekaar te hoor. Die Koina het die trop amper op loop gehad, toe die seun op armlengte sy wapen op Chief Harry mik. Autshumao het geskrik, met sy kierie probeer keer en sy assegaai met krag vorentoe geslinger. Nie sonder plesier nie het hy gesien hoe dit diep onder die seun se borsbeen ingly, hoe hy die geweer laat val en met ’n verskrikte gesig en ’n lang steun op sy knieë in die diep gras neersak. Twee mans het hom met kieries in die geil blomme in gemoker. Voor hulle het die skaaptrop in verskillende rigtings uitmekaargevlug, maar die beeste was amper omsingel. Hulle het die beeste geslaan en gejaag dat hulle spoed kry. Almal, tot die kinders, het geraas gemaak, met klippe gegooi, met stokke geslaan. Krotoa het huilend probeer byhou. Chief Harry het haar blou rok en haar skoene afgeruk en weggesmyt.
“Kom, kom. As die Hollander jou vang, slaan hy jou dood.”
Sy het gillend geprotesteer teen die leuen, en in haar lang onderrok tussen die bosse deur gesukkel agter die mans en ou vrouens aan. Chief Harry het teruggedraai, haar aan die arm gesleep, gesoebat, gedreig om by te hou. Sy het gesnik van vrees en verlange na die stil voorhuis waar sy suiker en konfyt uit porseleinbakkies geëet het.
Voor haar het haar mense gejubel oor wat hulle gedoen het. Chief Harry het gedans met sy kierie en gooistok bo sy kop. Heitse, om weer die draers van alles wat goed is in die lewe hier voor hom te hê, om hulle grasasems te ruik, om hulle stemme te hoor, om die swiep van hulle stertkwaste oor die hakskene te sien. Heitse, hoe dood was hy nie al die jare sonder vee nie. Maar vandag het hy drie maal andersmaak gehad. Hy was Strandloper, toe Sonqua, en nou is hy Hottentot, soos die Hollander dit sien – alles, alles in een voormiddag. En hy het mense, die Goringhaicona, wat rook aan Heitsi-Eib’ kan opstuur. Nou kan hy ’n kring van nuwe harubis-huise maak. Hy kan dit al sien: die rook van hulle oggendvure hang klaar blou voor sy oë, en dit is tyd vir melk en uitjaag veld toe, en niemand mag sê waar hy kan laat wei nie.
Maar Krotoa se gehuil het hom laat omdraai.
“Wat tjank jy so? Kan jy nie jou mond toehou nie?”
Sy het harder gehuil. Amper lam van verdriet het sy die woorde uitgesukkel: “Waarom het jy dit gedoen, Autshumao?”
Hy het haar boarm styf vasgegryp. “Vir jou. Daar is jou andersmaak. Kyk hoe bly is ons mense.”
Sy het gekla: “Is nie.” En hy moes hard op die beeste skreeu om nie haar gehuil te hoor nie.
“Twee en veertig spekvet beeste, ’n hele klomp melkkoeie met groot uiers, ja, vir jou en vir my en vir ons mense. Ons kan dit nou doen net soos by Oedasoa en Vet Kaptein, soos dit behoort.”
Sy het hom nie geglo nie, en gehoop dat hy dit aan haar verdriet sou merk. Maar dit was die dag van sy andersmaak, en hy het nie omgegee wat sy of die hele wêreld van hom verwag nie. Eendag sou die Hollander uitvind dat niemand in die land lank sonder beeste kan wees nie. Dan sal hulle weer hulle goed op hulle skepe laai en hier padgee, en hy sal sy vee op die vlakte onder die berg laat wei. Dit was alles sy werk, dit was sy dag, en sy gees was trots en verlig. Die gedagte het by hom opgekom dat hy heelwat slimmer is as wat hy geweet het.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
