Koekoes, tannie moenie kom …”
“Ek sê nog steeds hy’t wurms.”
So geheg as wat sy aan tannie Koekoes was, het sy die bloed in haar kop voel opstoot. Sodat sy vergeet het om haar tong in te toom. “En ek sê tannie praat die grootste klomp stront op aarde!”
“Haai, Ingridjie, hoe kan jy só …?”
“Liewe Here tog, tannie! Dit voel al vir my of almal dink ek verwaarloos Alexander. Julle dryf my malhuis toe met julle simpel rate en belaglike oplossings! Mens sou sweer niemand het nog ooit ’n skreeuende baba gehoor nie. Ek weet nie vir wat los die dorp se bleddie skinderbekke nie my kind uit nie!”
“Haai, Ingridjie, die mense bedoel dit nie so nie.”
“Dit skeel my nie wát hulle bedoel nie! Ek is dik vir ’n donnerse klomp beterweters rondom my ore.”
Die histeriese botoon van haar ál skriller wordende stem het vermeng met Alexander se oorverdowende geskree.
Tannie Koekoes het ongemaklik rondgetrap, die baba-room gebêre en die badhanddoek opgevou. “Dan loop ek eers, Ingridjie. Praat maar as jy iets nodig het.”
“Ek het niks nodig nie, tannie Koekoes, niks! Behalwe stilte … en privaatheid!”
Daardie nag, terwyl sy met die kwelende kind in die kombuis gaan skuiling soek het sodat Dawid kon slaap, het sy die behoefte gehad om haarself gesig eerste teen ’n muur dood te hardloop omdat sy so ongeskik was met tannie Koekoes van alle mense. Maar haar senuwees en kragte was op. Sy kon nie met Alexander én ’n spul raadgewers sukkel nie.
Tannie Koekoes het nooit weer vir Alexander kom bad nie.
Die dag met die dooptee was daar nie sitplek vir almal in die sitkamer en by die eetkamertafel nie. Sy en Miriam het al vroeg die Vrydagoggend begin bak, en sy was dankbaar dat Miriam soveel sin vir ’n resep gehad het. Kon dadelik sien as die deeg te slap of die tertkors te krummelrig is.
Haar kollegas was daar. Ou karavaanvriende, bankkliënte, die vrouebiduurkringlede, die wyksouderling en -diaken. Kinders wat deur die huis gehardloop en met ’n bal op die stoep gebons-bons-bons het. Toe die teedrinkery in volle gang was en die huis deurtrek was van ’n roesemoes van stemme en klanke, was sy spyt sy was so dom om nie die dooptee eerder in die kerksaal te hou nie. Want die vertrapping in haar huis, tesame met Alexander se geskree, wou haar kelder.
In die kerk het Alexander al soos ’n slagvark geskree, maar Miriam het agter by die konsistorie gewag en hom ná die seremonie in die stootkar huis toe geneem soos hulle afgespreek het. Solank teewater gekook en die eetgoed oopgemaak, soutterte warm gemaak, melkterte gesny.
Die dooptee was ’n fiasko. Miskien vir háár meer as vir die gaste. Hoe meer mense hom wou vashou en bekoer en bekyk, hoe verskrikliker het hy getier. Asof hy met elke nuwe asem wat hy intrek en uitskreeu, wou sê: moenie aan my raak nie, moenie naby my kom nie! Los my, gaan weg van my af!
Dawid en die mans het bier in die hand onder ’n boom aan die suidekant van die huis saamgedrom. Agterna kon sy nie onthou of hulle iets te ete gehad het nie. Heeltyd het sy die ontstellende gevoel gehad dat Dawid nie wou hê die ander mans moet Alexander sien of hoor nie.
Wat agterna die helderste van die doopseremonie in haar gedagtes gebly het, was hoe Dawid kort-kort voor die kansel sy sakdoek uitgehaal en sy voorkop drooggevee het terwyl hy uit die hoek van sy oog die skoppende kind dophou. En toe hy hardop moes ja antwoord, het hy net sy kop geknik.
Arme Miriam het herwaarts en derwaarts tussen die kombuis en die sitkamer en eetkamer gesystap met koppies en koekvurkies en tee en skoon servette. Geen kans om Alexander te vat en onder die olienhoutboom te gaan wegkruip vir ’n paar minute se vrede nie. Sy was alleen met die chaos rondom haar. En ín haar. Sy het haar ongemak en paniek desperaat weggesteek onder ’n glimlag.
Teresa en Zettie het Alexander ’n tydjie buite in die straat rondgestoot, maar hom gou weer by haar aangebring. En al waarna sy heeltyd gesmag het, was om die bondel kletsende vroue uit die huis te jaag en Alexander in Dawid se arms te prop. Te sê hy moet met hom rondry sodat sy ’n uur se slaap kon inkry. Dan op haar bed neer te val en niks meer te hoor nie.
“Kwaai mannetjie,” het een vrou gesê en die wriemelende kind in ’n volgende een se hande gestop. “Skree sommer vandag dominee se stem botstil in die kerk.”
“Ja,” het iemand anders valse suswoorde uitgedeel, “manne met sulke stemme draai uit as groot sprekers.”
Sy wou histeries begin lag van opkropping, die vrou toesnou dat sy besig is om die grootste bondel stront onder die wolke te praat. Dawid! Dawid! het sy in haar binneste geroep, kom help my, Dawid, voor ek mal word. Maar sy het geweet hy sou haar nie kom help nie. Nie eens al het sy langs hom onder die boom gaan staan en die woorde hardop in sy gesig uitgeroep nie.
“Het miss Ingrid al ’n koppietjie tee gehad?” het Miriam kom fluister.
“Nee, nog nie.”
“Ek bring vir miss Ingrid. Dan los ek alles net so hier in onse sitkamer en vat Boetatjie uit buitentoe. Mens kan sien hy hou nie van bollings mense rondom hom nie. Dan kan miss Ingrid op missus se tyd sit en tee drink en gesels.”
Op daardie doopdag, tussen die babbelende vrouens wat geen benul gehad het van die tamheid in haar liggaam en gees nie, was sy met afsku vervul oor Alexander se koms. Wou sy vir Miriam sê: vat hom, en gaan gooi hom oor die rand van die aarde. Lê hom onder ’n bos neer om dood te gaan. Maak met hom net wat jy wil.
Moet hom net nooit weer terugbring huis toe nie.
“Daar is niemand anders wie se besonderhede ek kan verskaf nie. Net Miriam s’n.”
“Dis my werk en plig om jou vriende te ondervra, mevrou Dorfling. Hulle verklarings kan moontlik tot jou voordeel wees.” Ta-tate-ta. “Of weet hulle dalk iets wat jy nie wil hê ek moet hoor nie?”
“Ek hét nie meer huisvriende nie. Dis al.”
“En dié Gunter, was hy nie jou vriend nie?”
Sy skrik. Wat weet hulle van Gunter? Wat het hy oorvertel van die baie woorde wat sy oor al die tye heen met hom op die kraalmuur gepraat het? Kere toe sy haar opkropping en hartseer op hom omgekeer het. Nee, Gunter sal haar op geen manier verraai nie. Nooit. Al weet sy niks, weet sy dít.
Gunter het nooit by haar huis gekom nie. Eintlik het hy selde op enige plek gekom. Al sy besigheid in die stad gaan doen. Was dit nie dat Dawid destyds ’n ander man se pokerskuld afgeskryf het in ruil vir ’n perd nie, sou sy Gunter seker nooit geken het nie. Toe redeneer Dawid dat Gunter se grond die naaste aan die dorp lê en hy gaan vra vir Gunter of die perd nie daar kon loop nie. En of Gunter dalk opsaalgoed het en sal help met die perdryery.
Soos eie broers geword, Dawid en Gunter. Omtrent die enigste plek waar Dawid gekom het in die jaar of wat voor sy dood. Ook Gunter gewees wat Dawid se motor destyds in die bosse by die brug opgespoor het. En wat dit die Maandagoggend vir haar kom sê het.
Nee, Gunter was nie ’n huisvriend nie. Hulle moet hom uitlos uit hierdie ding uit.
“My kind se perd het op sy plaas geloop. Sondagmiddae het ek hom soontoe geneem om perd te ry. Dis al.”
“Al, mevrou Dorfling? Is jy doodseker?”
Sy
