kyk, is daar nie juis ’n ooreenkoms nie. Die man het my net so vies gemaak dat hy al by my spook. Ek gaan stort.”
Sy begin wegstap, maar draai terug en raap die tekening van die tafel af op. “Ek vat dit eers saam,” prewel sy en stap vinnig badkamer toe.
Imke sit kiertsregop en vat die papier by Cilla. Sy bestudeer die tekening vir ’n paar oomblikke.
“Nee, ek kan nie sê dat hy vir my bekend lyk nie. Hoekom?”
Cilla kom regop. Dis Sondagoggend en sy en Imke het weggeglip van die res van die jongmense saam met wie hulle op Hermanus kuier. Hulle lê op handdoeke op die gras langs Voëlklipstrand. Dis ’n pragtige laatsomersdag; die see is verspot blou, die lug helder.
“Ag, ek het my sommer verbeel hy lyk nogal soos Reynecke.”
Imke kyk vinnig op na haar en dan weer aandagtig af na die skets. Sy draai haar kop effens skeef. “Wel, as ek nou my kop só hou …”
Cilla slaan haar speels op die arm. “Ag toe jy, moenie nog grappies maak nie.” Sy vat die tekening by Imke en druk dit terug in haar strandsak. “Ek gaan nou ontspan en heeltemal vergeet van die man. Daar was ’n oomblik dat ek gedink het … maar as jy dit ook nie kan sien nie, dan het ek my verbeel.”
Imke glimlag. “Dit laat my dink aan ’n fliek. Iewers sê die held vir die meisie ‘I missed you even before I met you’. Ek het nog altyd gedink dis so romanties.” Sy sug dramaties en giggel dan. “Jy kan dalk vir hom sê jy’t met hom gespeel lank voor jy hom gesien het. Ek weet net nie of dit dieselfde romantiese impak gaan hê nie.” Imke gooi haar kop agteroor en lag kliphard vir haar eie grappie.
Cilla wil haar vervies, maar lag dan maar verleë saam. Sy is eintlik verlig. As Imke nie enige ooreenkoms kan sien nie, dan is sy seker maar net oorstuur. Die feit dat sy deesdae elke aand die ou droom droom, is seker maar net toeval. En die feit dat dit Reynecke is in haar droom, is seker maar net omdat sy … wat? Heeltyd aan hom dink? Iets in haar binneste gebeur as sy hom sien? Wat?
“En toe, wat sit julle so? Kom ons gaan speel volleyball,” hoor hulle ’n manstem langs hulle. Die res van die groep het opgedaag en Cilla spring verlig op. Oefening is nou net die regte ding om van die laaste muisneste in haar kop ontslae te raak.
“Hoekom het julle nog nie swemklere aan nie?” roep een vir haar en Imke.
“Dit was nog koelerig, maar ons kan nou uittrek,” lag Cilla en sy en Imke raak vinnig van die klere bo-oor hul bikini’s ontslae.
Cilla. Die geur van rose. Reynecke laat sak die koerant wat hy gelees het en lig sy kop. Sy neusvleuels beweeg. Hy kyk om hom rond.
“Is dit nie Imke en Cilla nie?” vra Philip langs hom en staan vinnig op.
Reynecke voel hoe sy hart ’n oomblik lank ophou klop en dan begin bokspring. Hy kyk af na waar Philip beduie. Onder op die strand spring ’n lang swartkop met ’n soepel lyf om ’n bal raak te slaan. Die bloed verlaat sy kop en met die spoed van lig sak dit af tot onder sy middellyf. Goeie ding dat hy sit. Baie goeie ding dat die koerant op sy skoot lê.
Dis sy. Dis Cilla. Hy het geweet sy is hier nog voordat Philip iets gesê het. Hy het haar geruik. Soos ’n bronstige hings het hy haar aangevoel. Die girl wat hom al die hele week uit die slaap hou, vir wie hy gister sommer daar voor haar pa wou neertrek op die gras …
Hy kom agter dat Philip na hom kyk en hy hoes. Dalk sal sy tong nou kan beweeg. “Hmm … ja. Dit … uhm … dit lyk soos hulle, nè?”
“Kom ons gaan speel saam. Lig jou bas, jy’t oefening nodig.”
“Ek … gaan net eers die koerant klaar lees. Gaan jy solank.” Daar is nie ’n manier dat Reynecke nou op die daad kan opstaan en homself nié in die verleentheid stel nie. Wat die meisiekind aan hom doen, sal baie sigbaar wees.
Philip gee hom nog ’n snaakse kyk, maar dan draf hy met die trappies af na die strand. Reynecke ruk die koerant voor sy gesig op en haal diep asem, oor en oor. Hy raak soos ’n hormoonbelaaide tienerseun as hy net weet sy’s naby.
“Reynecke!” hoor hy iemand roep en laat sak die koerant. Imke en Philip waai vir hom van die strand af en beduie hy moet kom. Cilla staan ’n ent agter hulle en kyk net op na hom. Sy waai nie.
Hy staan stadig op en draf die trappies af. Sy oë soek na Cilla, maar sy het begin gesels met een van die ouens in die groep. Hy is bly hy hoef nie dadelik vir haar iets te sê nie; sy tong is al weer geknoop. In ’n perdrybroek en T-hemp is sy beeldskoon. In ’n bikini … dit slaan sy asem heeltemal weg. Die ou wat met haar gesels, trek speels aan haar hare en Reynecke bal sy vuiste. As die man wragtag aan haar vat … Die bal tref hom in sy maag. Hy gryp dit vas en kyk op in Philip se grynslag.
“Konsentreer nou. Met jou hier, is daar nou ewe veel spelers weerskante. Goed, ons dien eerste,” sê Philip vir die klomp wat rondstaan.
Reynecke draai om om na agter te loop. Skielik staan Cilla reg voor hom en sy steek haar hande uit om te keer dat hy haar omstamp. Haar vingerpunte raak liggies aan sy kaal bolyf en dit voel vir hom asof ’n elektriese skok deur sy lyf trek.
Sy kyk op, half verdwaas, en sluk swaar. Voordat hy homself kan keer, laat hy sy vingers liggies teen haar boarms af beweeg. Haar oë word donker. Sy begin haar arms vou en sy oë sak verder af, na waar haar bikini-bostuk sagte, ferm rondings toekelk. Hy sien duidelik die tekens dat sy nie onaangeraak is deur sy teenwoordigheid nie. Sy draai haastig om. Hy glimlag en draf verder terug, vanwaar hy kan afslaan.
So. Hy is dan nie al een wat iets aanvoel nie. Hy slaan die bal. Die ander span slaan terug. Cilla beweeg voor hom in. Sy rek haar lank uit en probeer die bal tref. Sy oë liefkoos elke kurwe. Sy slaan mis en die bal tref sy gesig, tot almal se genot.
“Oë op die bal, broer, oë op die bal,” terg Philip.
Hulle speel nog ’n rukkie en die klomp jil en lag. Reynecke probeer om nie in Cilla se rigting te kyk nie en doen sy bes om net die bal dop te hou. Dan is dit weer sy beurt om die bal in te slaan. Die bal word teruggeslaan, hop en val reg voor Cilla in die sand. Sy buk diep om dit op te tel en Reynecke besef paniekbevange hy moet baie vinnig iets doen. Hy kan nie hier bly staan nie, almal sal presies sien wat haar netjiese bukkende sitvlak aan hom doen. Hy spring om.
“Laaste in die branders!” skree hy en hardloop volstoom die ysige water tegemoet. Dis al wat nou vir sy toestand gaan help. Hy hoor die ander laggend agternakom en duik onderdeur ’n brander. Hoe langer hy onder die water kan bly, hoe beter.
Toe sy kop deur die wateroppervlak breek, is Cilla daar, haar rug na hom gedraai. Haar nat hare is agteroor geswiep en sy lag vir iets wat iemand anderkant van haar sê. Hy wonder of daar enige lewe in sy bene oor is? Wat die yskoue water nog nie gevries het nie, is lam van die meisiekind.
’n Brander breek van agter oor hulle en hy word vorentoe gespoel tot teenaan haar. Sy hande gaan om haar lyf en hy lig haar op sodat hulle saam bokant die skuim uitkom. Hulle sak terug en sy kyk vinnig oor haar skouer na hom toe. Die volgende brander breek, sy hande is nog op haar heupe en hy trek haar saam met hom af, onder die brander in.
Sy bene verstrengel met hare en hy hou haar styf teen hom vas. Sy skop weg en kyk oor haar skouer na hom toe. Hul koppe breek deur die water. Haar lag is weg, haar oë vol vrae. ’n Brander lig hulle saam-saam op en hy beweeg weer nader aan haar. Sy draai om en swem weg, strand toe.
’n Volgende brander
