jy sal ’n move van jou eie maak met daai girl. Dit het gelyk …” Hy lig sy een skouer en kyk na sy horlosie. “Ek moet spore maak. Ek het gedink om volgende naweek af te vat by die restaurant en te kom uithelp hier. Jy het tog al begin saai?”
Reynecke knik.
Philip klop hom op die skouer. “Ek bring vir Imke saam. Nou ja, laat ek ry.” Hy stap kombuisdeur toe.
Reynecke kyk op toe hy besef Philip het in die deur vasgesteek.
“Jy oukei?” vra Philip.
Reynecke staan op en sit sy koffiebeker hard neer. “Wat sal dan nou met my verkeerd wees?” vra hy bars.
“Jy en Bravo is ewe beneuk. Jy’t dalk dieselfde probleem as hy,” terg Philip en maak hom vinnig gangaf uit die voete.
Reynecke stap dreigend agter hom aan, vuiste langs sy sye gebal. “Ja, jy beter padgee, bliksem,” roep hy agter sy broer aan, maar Philip lag net.
Lank nadat Philip weg is, staan Reynecke nog op die voorstoep. Hy moes Philip met die vuis bygedam het, dan was hy dalk nou rustiger. Net die gedagte dat ’n ander man naby Cilla kom, maak hom woedend. Nie vies nie, nie kwaad nie, woedend! En dan praat Philip nog van twee ouens …
Die hemel weet hoekom hy wat Reynecke is nou so kwaai reageer. Hoeveel mans by Cilla kuier, het niks met hom te doen nie. Hoekom voel hy dan so half verneuk?
Hy het gedink die lang ure en harde fisieke werk sal hom help om van haar te vergeet. Maar haar bikini-lyfie spook by hom, dagin en daguit. Hy vloek saggies en hamer met sy vuis teen die voordeur. Nog ’n knoop. Sy hand is bleddie seer.
Hy kyk af na die nerfaf kneukels. Philip is dalk heeltemal reg. Hy het dieselfde probleem as Bravo. Hy het prentjies van ’n vrou in sy kop.
“Môre, môre,” sê Koen agter hom.
“Môre. Dis Saterdag, ek dog jy’s by Stef se rugbywedstryd?”
“Ons gaan nou ry, hulle speel eers bietjie later. Krisjan het kom sê Bravo is weer lekker beneuk vanoggend. Dink jy nie …?” Koen maak keel skoon. “Ek dink dis dalk ’n goeie idee om weer vir Cilla hier te kry.” Hy hou sy hande in die lug nog voordat Reynecke kan reageer. “Ek weet, ek weet. Jy dink sy praat twak. Maar haar idee dat hy los loop deur die dag het baie gehelp. Ek dink ons moet dat sy weer kom.”
Reynecke knik stroef. “Ek het ook daaraan gedink. Ek sal hoor.” Hy ignoreer die verstomde uitdrukking op Koen se gesig en stap die huis in.
Bravo ís weer moeilik, Koen en Krisjan is doodreg. Hy weet eintlik heelweek al dat hy ’n plan moet maak, maar hy het nog heeltyd gehoop die hings se probleme sal verdwyn. Dit is nou vir hom duidelik dat dit nie sommer gaan gebeur nie.
Cilla. Hy hoef nie eens te probeer om te onthou hoe sy lyk nie. ’n Foto van haar is in sy brein gestoor. Hy sien haar heeltyd, dink sonder ophou aan haar, verlang na haar.
Hy gryp sy selfoon, soek haar naam. Dalk is dit tog ’n goeie ding dat hy haar weer sien. Dis ses weke vandat hulle saam in die see was. Miskien, as hy haar nou weer sien, sal hy nie soos ’n tiener vol hormone reageer nie en sal hy besef dat dit alles maar net sy verbeelding was.
Hy druk die knoppie. Hoe gouer hy die reëlings tref, hoe gouer kan sy lewe na normaal terugkeer.
Cilla is op pad stalle toe toe haar foon lui. Sy haal dit uit haar broeksak. Dis Reynecke.
Sy gaan staan botstil. Sy het sy naam gestoor toe hy haar twee weke gelede gebel het. Intussen het sy ’n paar keer gemik om sy naam te wis, maar sy het nog nie sover gekom nie. Haar vinger huiwer bokant die optelknoppie.
Sy het die afgelope paar weke vir elke ou wat haar uitgevra het ja gesê in die hoop dat sy van hierdie man kan vergeet. Die aande uit was lekker, sy het heerlik gesels, na interessante plekke gegaan. Maar nie een van die ouens maak haar so bewus van haar vroulikheid, haar begeertes, haar lyf se behoeftes soos Reynecke nie. Sy stel nie belang daarin om aan selfs net een van hulle te raak nie, terwyl sy haar hande moet vashou as sy naby Reynecke is om te keer dat sy hom nie beetpak nie.
Laat sy dit nou maar erken. Die man doen iets aan haar, laat haar verlang na dinge waarvoor sy nie naam het nie. Sy het nog nooit so gevoel nie. Sy is eintlik bang vir wat sy voel, asof sy die gevoelens wat hy in haar wakker maak, wil ontken, onderdruk, iets wat sy nog nooit probeer doen het nie.
Sy het nog altyd haar intuïsie vertrou, geglo dat dit wat sy voel, wat sy ervaar, die waarheid is, dat dit bedoel is om so te wees. En sy kon nog altyd, sonder om te huiwer, net oorgee en dinge met haar laat gebeur, want sy weet dis reg so. Maar nou veg sy terug. Dis teen haar aard en dit maak haar ongelukkig. Maar rooi ligte begin in haar kop flikker wanneer hy in die omtrek is. Al voel dit ook reg.
Hierdie keer baklei sy met haarself, met wat haar hart wil hê. En totdat sy nie vrede in haarself het nie, totdat sy nie presies seker is wat haar hart sê nie, moet sy die man uit haar sisteem kry en hom op ’n afstand hou.
Sy druk die groen knoppie. “Hallo, Reynecke.” Sy probeer haar asemhaling normaal hou.
Dis eers stil. “Uhm, ek het gewonder …” Stilte. Cilla voel haar asem in haar keel vasslaan. Wat wil die man hê?
Sy hoor hoe hy sy asem diep intrek. “Jy’s glo baie besig, maar ek sal bly wees … Koen het gedink …” Sy hoor ’n onderlangse knoop.
“Bravo is weer moeilik. Is dit vir jou moontlik om een of ander tyd vandag na hom te kom kyk? Dis nou as jy nie weer ’n date het nie.”
Cilla frons.“’n Date, hoe bedoel jy?”
Dis weer vir ’n oomblik stil. “Dit het niks met my te doen as daar elke aand ’n ander ou by jou kuier nie …”
Philip het natuurlik iets gesê. “Nou hoekom praat jy dan daaroor?”
Doodstil aan die ander kant. Cilla besef sy het ophou asemhaal en probeer onhoorbaar ’n teug asem inkry.
Reynecke maak keel skoon. “Ek bel oor besigheid. Ek sal jou natuurlik vergoed vir jou tyd. Kan jy asseblief weer na Bravo kom kyk?”
Cilla slaan haar oë hemelwaarts. Die man maak haar mal. “Ek kan kom kyk, maar …”
“Goed, sien jou dan later.”
Cilla kyk verdwaas na die foon in haar hand. Hy het sowaar al weer neergesit. Sy bel terug.
“Is iets fout?” kom sy stem koel oor die lyn.
“Daar kan wees. Ek was besig om vir jou te sê –”
“Kan jy na Bravo kom kyk of nie? Dis al wat ek wil weet.”
“Sal jy nou vir my ’n kans gee om iets te sê?” Cilla is so vies sy kan gil.
“Nou hoekom sê jy nie wat jy wil sê nie, jy praat in elk geval aanmekaar.”
Cilla tel tot tien en haal diep asem, in en uit. “Wat ek wou sê, is dat dit nie help om my te laat kom as jy nie wil hoor wat ek sê nie. Dan is dit beter dat jy iemand anders kry, na wie jy sal luister. Ter wille van Bravo.”
“Ek het al vir jou gesê dat ons ’n kamp omhein
