kan kom kyk.”
“Dis nie nodig dat ek soontoe kom nie, ek kan oor ’n afstand –”
“Cilla. Asseblief.”
Cilla sug ook. Hoe sê ’n mens nou nee vir so ’n man? “Nou maar goed. Ek sal so na middagete by jou wees. Totsiens.” Sy druk die knoppie vinnig voordat hy weer iets kan sê, maar haar foon lui weer. Dis hy.
Toe sy onwillig optel, hoor sy net ’n vinnige “Dankie, sien jou later” voordat Reynecke dooddruk. Hou natuurlik daarvan om die laaste sê te sê, tipies man. Vies stop sy haar foon terug in haar sak en stap doelgerig stalle toe. Sy sal nog een keer gaan help met Bravo, maar as Reynecke haar wéér aankyk asof sy mal is, kan hy maar vergeet om ooit weer van haar dienste gebruik te maak.
Ses weke was toe nie lank genoeg nie. Cilla kom aangestap en Reynecke voel hoe sy bloed verhit, sy hartklop versnel en sy asemhaling hortend raak.
Inteendeel. Dis asof die ses weke hom uitgehonger het, asof sy nog mooier geword het, aanlokliker. Sy oë dwaal rusteloos oor elke sentimeter van haar lyf terwyl sy stap. Hy het haar gemis. Haar lyf, haar reuk, haar cheeky haarstyl, haar glimlag. Hy draf by die stoeptrappies af na haar.
“Dankie dat jy gekom het,” sê hy.
Cilla vou haar arms voor haar en glimlag stram. “Jy het so mooi gevra, hoe kon ek weier?”
Reynecke pers sy hande in sy broeksakke. Hy wil haar nader pluk, haar arms om hom voel, elke stukkie van haar lang, soepel lyf teen hom vasdruk. Hy draai vinnig stalle se kant toe.
“Kom. Ons wil nie jou tyd mors nie.”
Hy voel amper paniekerig. Tyd en afstand het nie gewerk nie. Al die deurmekaar gevoelens wat sy in hom wakker maak, is nog daar, net baie meer intens. Dit was ’n fout om haar te laat kom, hy moes dat sy die afstand-ding gedoen het, dan was dit nie nodig dat hy haar weer sien nie, dat haar rosegeur hom weer omsingel nie …
“Is ons regtig so haastig?” hoor hy haar agter hom sê. Hy draai om en sien dat sy ’n hele ent agter is. Hy het al hoe vinniger gestap, besef hy, so asof hy wil weghardloop. Hy kyk na haar soos sy draf om op te vang en byt op sy tande. Weghardloop gaan nie help nie. Die meisie het baie naby sy hart nesgeskop en hy het geen idee wat om daaraan te doen nie. Hy moet haar net vinnig hier wegkry en seker maak dat hy haar nooit weer sien nie, dis al wat gaan help om van haar te vergeet.
Hy draai weer na die stalle en stap nog vinniger. “Hoe gouer ons daar kom, hoe gouer kan jy terug.”
Cilla stap stadig agter hom aan. Hy was dan die een wat daarop aangedring het dat sy vandag nog na die hings kom kyk, en nou lyk dit asof hy nie gou genoeg van haar ontslae kan raak nie. Haar oë sak af na waar sy jeans styf span om ’n paar netjiese boude. Sjoe! Sy kyk vinnig anderpad. Wat ís dit met haar en die man? Sy kan nie onthou dat sy al ooit enige man so beloer het nie, maar hierdie boer … Definitief ver wegbly, baie ver.
By die stalle staan Reynecke eenkant toe en beduie vir haar om in te stap. Sy skuur by hom verby en sy reuk vou om haar. Hy ruik na grond, na plaas, na man. Sy kyk vinnig op na hom, maar sy oë is op skrefies, sy kake styf opmekaar.
Sy stap gou tot by Bravo se stal. Die hings staan weer so ver as moontlik teen die agterste muur. Toe Bravo haar gewaar, kom hy egter dadelik vorentoe. Cilla is oorbewus van Reynecke wat langs haar kom staan het. Bravo kyk vinnig na Reynecke, dan draai hy sy kop en kyk na haar. Cilla raak stil, asem diep in en uit en dan sien sy dit weer: die rooibruin merrie met die swart maanhare.
Langs haar gee Reynecke ’n vinnige tree terug en Cilla kyk om. Hy is bleek, sy oë verwilderd, en met ’n vloekwoord draai hy om en vat die hasepad buitentoe.
Cilla glimlag en hou haar hand na Bravo uit. “Hy het haar ook gesien,” fluister sy vir die hings, “maar hy wil dit nog nie glo nie.” Sy vryf teen die hings se nek af en voel hoe sy lyf sidder.
“Jy het haar geruik, nè?” Die hings runnik en sy lag. “Ek sal kyk wat ek kan doen, maar jou baas is so hardkoppig …”
So vryf sy die perd se nek om hom rustig te maak en gesels nog ’n rukkie met hom. Haar eie gevoelens en gedagtes is so deurmekaar, in so ’n warboel, dat sy ’n tydjie nodig het voordat sy weer naby Reynecke kan kom.
Toe sy ’n rukkie later uitgaan, sien sy hom teen die ring se reëling staan. Sy stap stadig nader en stop langs hom.
“Jy’t dit ook gesien. Die beeld van die merrie?” Sy kyk nie na hom nie.
Reynecke bal sy vuiste in sy broeksakke en draai onthuts na haar. “Wat de hel is dit? Dis die tweede keer dat dit met my gebeur. Ek sien die merrie, Bravo sien blykbaar vir jou in my gedagtes … Word ek mal, wat de hel gaan aan?” Die uitdrukking op sy gesig is skoon paniekerig.
Cilla kyk hom verstom aan. “Bravo sien my in jou gedagtes?”
Reynecke skop-skop na ’n klip op die grond, dan kyk hy stip na haar en vou sy arms voor hom. “Die anderdag … ek het aan jou gedink, toe stap Bravo na my toe … hy het geweet jy is in my kop, en … toe sien ek die merrie. Rooibruin met swart maanhare, nes jy gesê het. Hoe verstaan mens dit?” Sy stem klink vir Cilla radeloos.
“Ons weet baie dinge sonder dat ons dit hoef te sien. Dis jou intuïsie, jou instink.” Sy vat ’n diep asemteug, wat maak sy nou? “As ’n meisie eendag vir jou sou sê dat sy van jou geweet het toe sy nog ’n klein kind was, wat sou jy sê?”
Hy los ’n string vloekwoorde. “Dis loutere onsin! Waar kom jy aan al jou twak? Ek glo in wat ek kan sien, wat voor my oë is, konkrete goed. Hierdie airy-fairy bog waarmee jy besig is, dis net nie wetenskaplik nie!”
Cilla tree nader en vat een van sy vuiste in haar hande saam. Sy maak sy vingers een vir een los en vryf oor sy pols. Oral waar sy aan hom raak, begin sy gloei onder haar vel. Sy moes nooit aan hom gevat het nie! ’n Elektriese stroom beweeg deur haar lyf, haar asem steek in haar keel vas.
Sy kyk op na hom. Sy wou hom troos, soos sy ’n kind sou troos, maar sy ander hand sluit om hare, ’n storm woed in sy oë. Haar mond is droog. Sy probeer haar hand wegtrek, maar sy vingers verstrengel in hare.
“Jy, uhm, jy is ook baie intuïtief, jy wil net nie altyd na jou stemmetjie luister nie.” Sy probeer glimlag, maar hy vat haar aan die elmboog en trek haar na hom toe.
“Wil jy weet wat my intuïsie vir my sê om te doen vandat ek jou ontmoet het?” kry hy dit met moeite uit voordat sy kop afsak en sy lippe hare vasvang in ’n warm, intense soen.
“Dit …”
Sy mond is gretig, gulsig, en sy wonder amper of hy haar heel gaan insluk. Sy probeer dink aan alles wat sy vir haarself oor hierdie man gesê het, probeer blitsig lysies maak van al die redes hoekom sy hom dadelik van haar af moet wegdruk, maar dan beweeg sy tong hongerig tussen haar lippe in en sy vergeet heeltemal om te redeneer. Sy voel net. Sy wag nog haar hele lewe lank vir hierdie oomblik.
En dan weet sy met ’n diep en seker wete dat sy nog altyd van Reynecke geweet het, dat Roux, haar denkbeeldige vriendjie van lank terug, haar voorberei het op hom, haar gekeer het om ernstig te raak oor enige ander man. Sy moes wag vir Reynecke, die man wat sy so lank terug al kon teken, nog voordat sy geweet het van sy bestaan.
Een hand vou agterom haar kop, en Reynecke se ander hand beweeg besitlik om haar middellyf. Hy trek haar styf teen hom vas. Wanneer sy onderlyf rusteloos
