weet nie, kom help kyk! Ek het gedink die stywe jeans van my en dalk daai ligblou …”
Cilla loop agter Imke aan. Sy kan eintlik nie wag om op Facebook te kom nie. Maar nou moet sy eers vir Imke help, dis wat vriendinne doen.
“’n Man wat kan kos maak, klink vir my hemels,” sug sy.
“Ek weet! Veral as ’n mens, soos ek, niks kan kook nie.” Imke maak haar kas oop en kyk dan skerp na Cilla. “Wanneer gaan jý ’n slag ja sê en uitgaan met een van die hordes ouens wat jou so knaend uitvra? Jy sit aand ná aand by die huis.”
Cilla ignoreer haar, haal ’n sexy toppie uit die kas. “Hierdie een. Die arme ou gaan nie weet wat hom getref het nie.” Sy gee die toppie aan, sug. “Man, Imke, ek is besig. En ek is nié aand ná aand by die huis nie.”
“Plaas toe gaan na jou ouers toe is nie uitgaan nie, Cilla.”
Cilla lag liewer net. “Op die oomblik is dit vir my genoeg. Kom, los nou vir my, ons moet jou mooimaak.”
Die oomblik toe die deur agter Imke en Philip toegaan, storm Cilla op haar skootrekenaar af. Sy ignoreer al die ander e-pos en haar oë land dadelik op Reynecke se versoek om haar “vriend” te wees.
Dis al ’n maand vandat hy haar vasgehou het onder die branders. Sy het gedink … gehoop, as sy eerlik moet wees, dat sy van hom sal hoor. Maar hy was doodstil. Sy het al begin dink dat sy haar die hele episode verbeel het. Haar pa het op ’n keer genoem dat hy en Reynecke weer gepraat het oor Maggie, maar sy wou nie invra nie. Haar ma hou haar met arendsoë dop wanneer Reynecke se naam genoem word.
Intussen slaap sy sleg, sy wonder oor hom, onthou sy hande oor haar rug, onthou hoe reg dit alles gevoel het …
En nou, van alle dinge, ’n vriendskapversoek op Facebook. Haar hand huiwer bo die knoppie om dit te aanvaar. Sy druk dit. ’n Nuwe bladsy maak oop en nooi haar om iets vir haar nuwe vriend te skryf.
Wat sal sy sê? Móét sy iets sê? Wil sy? Sy vroetel haar hare deurmekaar. Wat, wat, wat? Bravo. Sy kan iets oor die hings sê. Sy tik vinnig: “Hallo daar. Hoe gaan dit met Bravo?” en stuur die boodskap voor sy van plan verander. Dan spring sy op en toe sy haar kom kry, stap sy op en af in die klein sitkamertjie.
Sy sug. Die man maak haar nou sowaar mal. Sal sy nou soos ’n bakvissie sit en wag vir ’n briefie?
Sy trek haar tas met nasienwerk nader. Sy het ’n vraestel om op te stel en al die opstelle om na te sien. Sy kan nie hier sit en ginnegaap nie.
Tien minute later kan sy dit nie meer hou nie. Sy gaan weer Facebook toe. Reynecke het haar geantwoord! Net een woord: “beneuk”. Sy glimlag. Die man het dan tog so ’n bietjie humor in hom.
Haar selfoon lui. Nie ’n nommer wat sy ken nie.
“Hallo, Cilla hier.”
Dis vir ’n oomblik doodstil aan die ander kant. “Cilla. Dis Reynecke. Reynecke Retief.”
Sy gaan sit vinnig, haar bene skielik lam.
“Hallo, Reynecke. Ons is nou friends.” Sy trek ’n suur gesig. Wat ’n simpele opmerking!
Hy maak keel skoon. “Uh … ja.” Dis weer stil.
“Jy was reg … oor Bravo, bedoel ek.” Hy is ’n rukkie stil. “Ons het die onderste stuk veld laat toekamp en hy het nou ’n groot stuk grond waarop hy kan rondhardloop. Hy is al klaar rustiger.”
“Ek is bly.” Cilla klem die foon vas. Wat kan sy tog nog sê?
“Nou ja, wou net vir jou sê. Lekker aand verder.”
Die volgende oomblik kyk sy af na die foon in haar hand. Hy het neergesit. Lekker aand verder? Wat is dít nou? Sy sit ’n rukkie en staar stom na die selfoon. Simpel vent! Sy gooi die foon eenkant toe en trek haar werk met mening nader. Sy haal die klompie opstelle wat sy nog moet nasien uit haar tas, en ’n stuk papier val op die grond.
Dis die tekening van Roux. Sy buk af grond toe en vou dit stadig oop. Haar hart galop.
Dis hy. Is dit nie? Sy het van hom geweet, van hom gedroom, vandat sy tien jaar oud was. Sy tuur nog ’n oomblik na die tekening en stop dit dan vererg terug in haar tas. Sy weier om haar verder te verknies oor een mansmens vol vooroordele en vooropgestelde idees.
Imke is dalk reg. Sy moet ’n slag met iemand uitgaan. Al is dit net sodat sy een aand lank nie aan Reynecke Retief hoef te dink nie.
Reynecke steek in sy kombuisdeur vas. “Môre. Ek het nie verwag om jou die naweek te sien nie,” sê hy en mik vir die koffiekan op die groot tafel. Dis vroeg Saterdagoggend en Philip sit met ’n beker koffie daar.
“Ek en Imke was gisteraand uit, toe’t ek besluit om liewer hier te slaap. Ek ry netnou terug Hermanus toe.”
Reynecke kyk stip na Philip. “Imke?”
“Ja, die een wat hier was saam met Cilla. Jy onthou seker vir Cilla? Sy het na Bravo kom kyk?”
“Ek onthou vir Cilla, en vir Imke, moenie verspot wees nie. Ek het net nie geweet jy kuier daar nie. Van wanneer af?”
Philip lig sy skouers. “Ons het so ’n maand lank boodskappe gestuur en toe maak ek my move. Sy is spesiaal. Baie spesiaal. Ons … ag ek weet nie, dit werk net.”
Reynecke gaan sit by die tafel en kyk oor die rand van sy koffiebeker na sy broer. “Spesiaal. Ek dink nie ek het al daai een uit jou mond gehoor nie. Hoeveel keer was julle al uit?”
“Elke aand die laaste twee weke. Ek het haar verlede Maandagaand vir ete kom haal en ek het nie gedink ek sal voor daai naweek weer by haar uitkom nie, maar toe …” Hy lag verleë. “Toe is Vrydag heeltemal te ver.”
Reynecke kyk sy broer verbaas aan. “Is jy regtig ernstig oor dié girl?”
“Ek dink so.”
“Wel, hierso,” sê Reynecke en klink sy koffiebeker half onwillig teen Philip s’n. “Nie gedink ek sal die dag sien nie.”
Philip glimlag na binne. “Sy is … sy maak my gelukkig.” Dan lag hy. “Behalwe dat sy nie kan kos maak nie. Ek het gedink ons kan Woensdagaand sommer by haar kuier, ek het iemand gehad wat by die restaurant kon uithelp. Toe moes sy bieg. Maar Cilla het die aand gered. Kan daai girl lekker kos maak.”
Reynecke voel hoe sy hart vinniger klop. Hy sit sy beker neer.
“Uhm … hoe gaan dit met Cilla?” vra Reynecke kamstig ongeërgd en hou sy oë op sy koffie.
“Goed, dink ek. Ek hou van die ou wat sy gisteraand daar gehad het. Die ander een is maar ’n loser.”
“Ander een?”
“Ja, vroeër die week het ek en die ander ou toevallig saam by die meisies se voordeur opgedaag, toe nooi ek hulle twee sommer om saam te ry Hermanus toe en by my te kom eet. Praat vreeslik baie oor homself. Ek is bly Cilla het van hom ontslae geraak. Die een van gisteraand kan ten minste interessant gesels.”
Reynecke klem sy koffiebeker vas.
