Luk 18:23). Of vloekend, soos Petrus (vgl. Mark 14:71). Was jy jou hande in kamma-onskuld en met groot gebaar, soos Pilatus (vgl. Matt 27:24).
Maar, wegloper, jy moet weet dat jy nie baie ver gaan kom nie. Hy gaan jou agternasit, Hy sal jou opspoor en jou uit die gat haal waarin jy beland het. Hy sal afbuk en jou daar optel en terugdra na sy trop. Daar waar jy hoort.
____________________
Ek het niemand behalwe U nie. Ek kan nêrens heen as U my nie lei nie. Hou my vas, Here!
Sondag 10 FEBRUARIE 2019 Lees Jesaja 6:1-8
Heilig is Hy!
In die jaar van koning Ussia se dood het ek die Here gesien. Hy het op ’n baie hoë troon gesit … (v. 1).
Sommer net so. Ek het die Here gesien, sê Jesaja. En hy het bly leef. Ten spyte daarvan dat die Here destyds aan Moses gesê het niemand wat Hom sien, sal dit oorleef nie (vgl. Eks 33:20).
Dalk was dit nie regtig “sien” nie; dalk was dit iets soos ’n droom. Oor die God met die groot kleed op die hoë troon en die serafs met die vele vlerke wat sing: Heilig, heilig, heilig …
Jesaja was daarvan oortuig dat sy einde aangebreek het. Veral nadat die serafs se uitroepe ’n aardbewing ontketen het. Hy is ’n sondaar, sug hy beangs, ál sy woorde is onrein. “Dit is klaar met my!” roep hy uit (v. 5).
Toe nié. Dit was maar die begin. Want toe onderbreek een van die serafs Jesaja se lofgesang en kom raak met ’n vurige kool aan sy mond en sê: Jou mond is nou gereinig, en jou hart.
Nou kon hy begin om na die moeilike opdragte te luister wat die Here vir hom het.
Só, lyk dit my, begin alle knegte se dienswerk vir die Koning: by ’n ontdekking van hul eie onreinheid voordat hulle dit kan waag om ander aan te praat. Hulle leer: Erken eers jou eie onheiligheid sodat jy besef hoeveel dit die Opdraggewer sal kos om jou hierdie roeping waardig te maak. Sodat jy deernis kan hê met hulle na wie jy gestuur word. Begrip. Sodat jy jou preke só kan begin: “Ek was ook hier, ek ken onheiligheid. Maar toe het God …”
Heilig, heilig, heilig is Hy!
____________________
U ken my hart se wonde, U ken die leed oor al my sonde. Maar U kom en reinig my.
Maandag 11 FEBRUARIE 2019 Lees Psalm 115
Verbeel jou: afgode!
Wie hulle maak en op hulle vertrou, sal net soos hulle word (v. 8).
Die Bybelse psalms verras ons dikwels. Ook vir ons wat reken dat ons hierdie geliefde leesgoed ken. Hoor dan nou hier: ’n uitgebreide gespot met afgode.
Dit herinner ons nogal aan Elia se woorde aan die desperate Baälaanbidders wat geen reaksie van hul god gekry het nie: “Roep harder! Hy is mos ’n god! Miskien is hy diep in gedagte of gou bietjie uit, of op reis, of dalk slaap hy en moet hy eers wakker word!” (1 Kon 18:27).
In hierdie psalm word daar, soos dit feitlik deurgaans die gebruik in hierdie liedere is, oor die Here se goedheid gesing. Aan sy Naam kom alle eer toe. Sy liefde en trou is vir sy kinders tot oneindige seën.
Aan die ander kant van die godespektrum is daar die afgode. Dié met al die uiterlike trekke van bruikbaarheid, maar wat in hul stomme nutteloosheid eintlik ’n enorme verleentheid vir hul aanhangers is. ’n Oog wat nie sien en ’n oor wat nie hoor en ’n neus wat nie kan ruik nie. Dom handjies, lam voetjies. Net bek, g’n binnegoed.
Ja, ’n spotprenttekenaar se droom, ’n eindelose bron van satire.
As die hele spul net nie so tragies was nie. Want, so sê die psalmdigter en dit weet ook ons maar te goed, afgode is mensgemaak. Selfvervaardig. Hulle is produkte van die verbeelding.
Hoe verdorwe is sulke mense nie, hoe verrot hul gees! Gelukkig is daar geen Godskinders wat so laf is om voor selfgeprakseerde gode te buig nie. Of hoe?
Nee, geen gelowige aanbid sy eie handewerk nie. Of die opdroomsel van sy persoonlike begeertes nie. Of sy geliefde spieëlbeeld nie. Of hoe?
____________________
Here, Here, red my van myself. Verlos my van my selfliefde!
Dinsdag 12 FEBRUARIE 2019 Lees 1 Samuel 9:15–10:1
Wie is ék dan …?
“Ek is maar net ’n Benjaminiet … die swakste stam … Boonop is my familie die kleinste …” (v. 21).
Die mooi ou verhaal van Saul en die weggeraakte donkies is ook die verhaal van Saul se ontmoeting met die priester Samuel. En uiteindelik (nee, eintlik uit die staanspoor) die groot storie van Saul en die Here.
Saul het van laasgenoemde motief in sy verhaal niks geweet nie; Samuel het ook maar later daarvan verneem.
Maar die Here weet alles, van altyd af. Hy ken ook vir Saul, Hy het lankal sy oog op hom. As Israel dan ’n koning moet kry, laat dit dan hierdie seun uit die stam Benjamin wees …
Hoe dan nou? roep Saul uit. Ons is die kleinste familie in hierdie stam. Buitendien is die Benjaminiete maar ’n swak spulletjie. Nee, as jy mooi dinge wil sê, siener Samuel, sê dit oor die Judastam, of oor een van die ander vernames. Dié met die naam, die status.
Maar Samuel het lankal by sy Here geleer dat Hy anders kyk as wat mense kyk. Die mooi ritueel wat volg, die ete en toe die salwing, bevestig dit.
Ja-nee, die Here se gedagtes is gelukkig nie ons gedagtes nie. Ons dink verspot klein oor die lewe, ons visie is so bitter beperk. Ons hele menswees is ingestel op ons eie behoeftes en begeertes, ons persoonlike plannetjies, ons plaaslikheid.
Daarom betrap die Here se idees, ook dié vir ons lewe, ons altyd onkant. Daarom moet Hy altyd eers ’n klomp oortuigingswerk doen voordat ons gereed is vir sy eintlike opdrag. Só mors ons tyd. Verspeel ons gulde geleenthede.
Hoe sukkel ons tog om onsself te sien soos die Here ons sien!
____________________
Praat met my, Here. Oortuig my van my waarde voor u aangesig.
Woensdag 13 FEBRUARIE 2019 Lees Lukas 5:27-32
Goddelike voorkeure
Daarna het Jesus uitgegaan en ’n tollenaar met die naam Levi by sy tolhuis sien sit, en Hy sê vir hom: “Volg My” (v. 27).
Dié keuse van Jesus sou Hom aanhoudend teister, dié ten gunste van ’n tollenaar. Hierdie gehate belastinggaarders is minagtend deur die destydse kerkmense aangekyk. Soos ook hier in vers 30: “Waarom eet en drink julle saam met tollenaars en sondaars?”
Dan is daar die beroemde Lukas 15, die hoofstuk met die drie “verlore”-gelykenisse. Maar wie kan onthou wat aanleiding gegee het tot Jesus se stories oor die verlore skaap, die verlore muntstuk en die verlore seun? Niks anders nie as dié veelseggende berig: “Die tollenaars en sondaars het almal die gewoonte gehad om na Jesus te kom luister. Hierteen het die Fariseërs en skrifgeleerdes
