het sy volk, wat Hy lank tevore verkies het, nie verstoot nie (v. 2).
Die verhouding tussen die Ou en die Nuwe Testament is nie eenvoudig nie. Dit is wel maklik genoeg om te onthou dat die gebeure en vertellings in eersgenoemde voor Jesus Christus se koms afspeel, en dié in die Nuwe Testament nadat die Gesalfde gekom het.
Oplettende Bybellesers sal ook weet dat die Ou-Testamentiese “volk” en die Nuwe-Testamentiese gelowiges nie noodwendig dieselfde mense was nie. Inteendeel: Eersgenoemdes was dikwels laasgenoemdes se eerste en vernaamste en mees genadelose teëstanders. Jy onthou tog die einste Paulus wat hier skryf se storie?
Nou stoei die Nuwe-Testamentiese skrywers – almal lede van die ou “volk”, maar óók Jesusvolgelinge – om aan hul lesers (en dikwels hulleself) te verduidelik hoe dit werk. Dat die nuwe bedeling nuwe denke vra. Dat hul trotse lidmaatskap van die “volk” nie opgeskort is nie, maar dat dit nou ’n nuwe plek in hul lewe inneem. Hulle is steeds Abrahamskinders, ja. Maar allereers is hulle God se uitverkorenes. Saam met ’n menigte ander wat uit elke taal, stam en nasie kom.
Paulus sê hier: Ek is ’n trotse Israeliet, ’n Abrahamskind uit die Benjaminstam, en ek sou dit nie kon oorleef as God ons verwerp het nie (vgl. Rom 11:1). Maar vanweë God se uitverkiesende genade is ek nou veel meer as dit: Ek is ’n Godskind.
Millennia later is dit ook vir ons goed om hier te lees. Om opnuut na te dink oor die prioriteite in ons menswees. Om Paulus goed te hoor as hy sê alle ander verbintenisse, en alle bloed-en-bodem-sentimente, is ondergeskik aan ons burgerskap in God se koninkryk. Ons is, bo en voor alles, uitverkies om lede van God se volk te wees.
____________________
Dit is my enigste troos in lewe en dood: Ek behoort aan U.
Dinsdag 11 FEBRUARIE 2020 Lees 2 Korintiërs 4:1-12
Kleipotte, en hul inhoud
God … het ook in ons harte ’n lig laat skyn om ons te verlig met die kennis van die heerlikheid van God, wat van Jesus Christus uitstraal (v. 6).
Dit is hierdie lig wat in die maklik breekbare kleipotte brand. Die kleipot kan maar breek, of dit nou met een harde slag is, of bietjie vir bietjie en stukkie vir stukkie. Die lig sal nie uitgedoof word nie. Dit skyn helder deur die krake.
Want dit is ’n lig wat deur die Ligmaker aangesteek is en deur Hom brandend gehou word. Dit beskik nie oor ander brandstof as die asem van die Gees nie, en dit het geen ander doel as om God se heerlikheid uit te straal nie.
Die kleipot is dus bloot die omhulsel – en ’n erg breekbare een daarby. Dit verweer vinnig, dit sukkel onder druk, dit versplinter soos niks. Hierdie broosheid moet geen verrassing wees nie, skryf Paulus hier. Immers: “Die sterwe van Jesus dra ons altyd saam in ons liggaam …”
Die lig, die Lig, sal egter altyd skyn. Dit is onblusbaar deel van ons lewe. Ons dra die blywende gevolg van God se werk met ons saam. En al brand die vlammetjie soms flou en al ruk en pluk die wind só daaraan dat almal vir die ergste vrees, en al word die omhulsel flenters geskeur, sal nie eens die hel se woede dit kan doodmaak nie.
Hierdie lig word egter nie iewers in ’n klein hoekie gebêre om daar te skyn nie; dit word op ’n lampstaander gesit sodat dit, soos ’n helderverligte stad op ’n berg, kan koers aandui. Kan moed gee aan verdwaaldes. En troos aan eensames.
Só, sê Paulus, word ook die lewe van Christus in ons brose liggaam sigbaar. So is “stukkend” steeds bruikbaar.
____________________
Skyn U in my, met ’n helder glans!
Woensdag 12 FEBRUARIE 2020 Lees Johannes 8:12-30
“Wie My volg …”
Op ’n ander keer het Jesus vir die mense gesê: “Ek is die lig vir die wêreld. Wie My volg, sal nooit in die duisternis lewe nie, maar sal die lig hê wat lewe gee” (v. 12).
Dit is wat ligdraers doen: Hulle sorg dat hulle baie naby aan die Lig bly. Hulle weet hulle mag nie die spoor verloor nie. Dit sal vir hulle noodlottig wees, én vir die mense wat weer vir hulle volg.
Die pad agter die Lig aan is egter geen gelyk pad nie; dit is ’n pad vol duwweltjies, met steil opdraandes en teenaan gapende afgronde wat dit gevaarlik maak. Om nie eens te praat van al die verleidelike afdraaipaadjies en aanloklike stilhouplekke nie. En, ja, op hierdie pad is daar altyd omdraaikans as jy nie meer wil aanhou nie.
Daar is ook diegene wat nooit op die reis vertrek nie en dus niks van volgelingskap weet nie. ’n Mens moet vir hulle jammer wees. Kyk dan nou die Fariseërs in Jesus se tyd: “Julle ken My nie …” sê Jesus aan hulle; “julle sal in julle sondes sterwe …”
Hulle sal dus nooit die opwinding van die reis ken nie, nie die afwagting op die bestemming nie, nie die vreugde en troos wat medereisigers bring nie. En hulle ken nie die versadiging van die padkos nie, daardie brood wat lewe gee.
Johannes berig dat toe Jesus hierdie dinge gesê het “baie mense tot geloof in Hom gekom” het. Hoe dan anders? Jesus verkondig die Vader aan hulle, en hoe die Vader Hom gestuur het. En hoe die Jesusvolgelinge die paadjie agter Hom aan na die Vader toe volg.
Die boodskap is eenvoudig: Kom agter My aan, en bly in my lig. Ek lei jou na die Lewe toe.
____________________
Waar U lei, daar sal ek saamgaan.
Donderdag 13 FEBRUARIE 2020 Lees Jakobus 1:12-16
Wie se skuld?
Iemand wat in versoeking kom, moet nooit sê:
“Ek word deur God versoek” nie … (v. 13).
Dit lyk my na mense soos ons se ou laai: As ons nie kan “nee” sê wanneer ons voor twyfelagtige keuses te staan kom nie, gee ons iemand anders die skuld wanneer ons willens en wetens “ja” sê. Of ons val doodgewoon by die twyfelagtigheid in, en betaal uiteindelik die prys daarvoor.
En wie is makliker om te beskuldig as God? Hy is tog die Sterke, en ek kán my mos nie teen Hom verweer nie. Ek is eintlik bloot die slagoffer van sy wilsbesluite, ek het geen keuse nie, ek moet my maar berus.
Watter louter onsin. Dit is niks minder nie as vrome opportunisme nadat jy uitgevang is. Die eerste mens het dit al gedoen (dit is nie mý skuld nie, Here, het hy gesê; “die vrou wat U my gegee het … het vir my van die boom se vrugte gegee …” – Gen 3:12). En ons sal straks ook nie die laastes wees wat dit doen nie.
Die feit dat “almal” dit doen, neem nie ons skuld weg nie. Juis nie óns s’n nie, ons wat van beter moet weet. Ons wat van vergifnis lewe en wie se stapelvoedsel genadebrood is. Ons wat met ’n lang gesig loop en smous met “God maak nie ’n fout nie” en “ek moet maar berus by sy wil” – wat eintlik regstreekse beskuldigings is. Terwyl ons goed weet wie die eintlike en enigste skuld dra.
Dit is tog so onnodig. Skulderkenning, soos die waarheid, maak jou vry. Dit breek die knellende bande van selfregverdiging.
Dan is jy gereed om jouself te begin vergewe. En om vanuit God se vrymakende vergifnis te leef.
____________________
