u bevryding te leef.
Vrydag 14 FEBRUARIE 2020 Lees 1 Johannes 2:7-17
Om haat te dra
As iemand beweer dat hy in die lig is, maar hy haat sy broer, is hy nog steeds in die duisternis (v. 9).
Dit is eintlik doodeenvoudig: Hulle wat die lig vir die wêreld is (deur Jesus self so genoem – vgl. Matt 5:14), se haat vir hul medemens maak die wêreld donker. Hul eie klein duister wêreldjie, ja, want die donkerte wat deur haat gebring word, gooi ’n loodswaar, verstikkende kombers oor hulle.
Inderdaad: Haat neem ’n hele lewe gevange. Dit laat die hater met ’n bitter mond praat én eet, en met wraakplanne gaan slaap én wakker word.
Haat vergiftig ook ’n groter wêreld as net dié waarin jy, die hater, jou bevind. Haat se stank steek grense oor: na jou kinders en kleinkinders en hul vriende, hul skoolmaats, hul sportspan, hul liefdesverhoudings. Dit versprei soos ’n wegholbrand van jou braaivleisvuur af. Daardie mond-kraan wat jy weet jy moet toedraai en dit dan nié doen nie, word ’n verswelgende tsoenami. Die haastige tikvingers op jou selfoon word vuiste wat verwoes en spiese wat deurboor.
Haat is ’n bekende verskynsel, en dit laat deesdae weinig wenkbroue lig. Die onverklaarbare hiervan is egter wanneer gelowiges haat. Jesusvolgelinge wat by hul Voorganger leer oor vergifnis en ekstra kilometers en die ander wang. Wat nalaat om, soos Paulus hulle herhaaldelik maan, vir regeerders – juis ook dié vir wie hulle nie gestem het nie – te bid (vgl. Rom 13:1-7; 1 Tim 2:1-3). Om in vrede met alle mense te lewe, om nie self te wil wraak neem nie.
Niks nuuts nie, nè? Beslis nie vir ons wat in die sagte hande van die Vredevors lewe nie, of hoe? Hoekom dra ons ons dan dood aan haat?
____________________
Verlos my, Here! Maak my las lig.
Saterdag 15 FEBRUARIE 2020 Lees Psalm 119:1-8
As ek tog maar net …
As ek tog maar net op ’n vaste koers kan bly en my aan u voorskrifte kan hou! (v. 5).
Hoor dan hoe sug dié man! As ek tog maar net …
Hy sug, ja, hy sug namens ons almal wat hier lees. En hy gee woorde aan ons moedeloosheid met onsself, aan die selfverwyt van mense wat al hoeveel keer gedink het: As ek tog maar net …
Maar, nee, ons weet mos van beter: Ons sal sélf regkom, dankie! Ons sal sélf besluit, sélf die keuses maak, sélf … sélf … sélf.
Ons sukkel wel om sélf die gevolge te dra. Ons roep: “Pappa, help!” Ons soebat: “Mamma, kom kyk!” Ons skreeu: “Here, Here!” Ons word nooit groot nie. Ons leer net mooi niks. Nie uit ons vroeëre foute nie, nie uit ons huidige hubris nie. En dit is nie asof ons nuut op die toneel is nie, asof dit die eerste keer is dat ons só betrap word nie. Ons is óú oortreders. Gewoontesondaars.
Dit kon so anders gewees het; dit móés so anders gewees het. Ons moes daardie eerste keer toe ons ons oortreding agtergekom het – of toe ons uitgevang is – geleer het, gewéét het: Nee!
Maar ons het nie. Ons het weer die plegtig voorgenome vaste koers verlaat, nogmaals voor die aanloklike afdraaipaadjie geswig. En ons kan nou al die verdere verloop voorspel: Dit sal weer eens uitloop op: Vergewe my, Here! Leer die een teenoor wie ek oortree het om my ook te vergewe. En leer my asseblief daardie moeilikste vergifnis van almal: om myself te vergewe.
Dit alles, tog, Here, sodat ek skoon kan begin (die jaar is nog jonk genoeg). Ek wil in hemelsnaam vry kom van daardie herhalende selfverwyt. Die jaar ná jaar se sug: As ek tog maar net …
____________________
Maak gou, Here, asseblief! Leer my nuwe bidwoorde.
Sondag 16 FEBRUARIE 2020 Lees 1 Korintiërs 3:1-9
Wêrelds!
… ek moes praat soos met wêreldse mense, soos met kindertjies … (v. 1).
Julle gedra julle nog soos wêreldse mense, verwyt Paulus die gemeentelede in Korinte. Soos kinders. Julle het nog nie grootgeword nie.
Harde woorde. En daarmee het Paulus aan geestelike leiers deur die eeue heen ’n stok gegee om hul eie kudde mee te vermaan én te verwyt. “Wêrelds!” het die wekroep geword om gelowiges tot hertoewyding aan te spoor. “Wêrelds!” word die verwyt wanneer dinge in ’n gemeente nie na wense verloop nie. Daar is hierdie teenstelling: geestelik en wêrelds – met “wêrelds” immer die skelwoord, en “geestelik” die gewenste alternatief.
’n Nadere kykie op Paulus se verstaan van dié woord, lewer twee “simptome” op: jaloesie en twis. Net hierdie twee. Daar is niks verder op Paulus se agenda wanneer hy sy gemeentelede as “wêrelds” uitskel nie. Hy verwys nie na hul drinkgewoontes nie, hy sê niks oor uitgelatenheid en selfs uitspattigheid nie. Nee, hy sê hulle is jaloers op mekaar en hulle twis met mekaar.
Interessant, nè? Ons verstaan “wêreldse” gedrag (of is geleer om dit so te verstaan) as die swig voor versoekings, die aanhang van slegte gewoontes, die najaag van plesier. Daarom verwys ons met ’n lang, vroom gesig na “wêreldse versoekings”, “wêreldse gewoontes”, en daardie ou gunsteling: “wêreldse plesier”.
Al waarteen Paulus waarsku, is: Moenie jaloers wees op mekaar nie, staak die getwis: Dit hoort nie by gelowiges nie. Word in hemelsnaam groot! Maar dit is natuurlik aansienlik moeiliker om reg te kry as om nee te sê vir lekker dinge.
____________________
Verlos ons, Here, van ons jaloesie, ons kinderagtige stryery. Ons weet dit maak ons ’n verleentheid vir U en u koninkryk. Leer ons u hemelse alternatief.
Maandag 17 FEBRUARIE 2020 Lees Psalm 119:9-16
Blye boodskap?
Ek verlustig my in u voorskrifte … (v. 16).
Verlustig. Niks minder nie. Boonop vreugde, en lof. Alles omdat hy, dié digter, God se voorskrifte so hoog aanslaan. Dit maak hom baie bly, sê hy, dat hierdie bevele so intiem deel van sy lewe is.
Nogal vreemd, nè? Ons is tog nie lief vir wette nie; ons verkies trouens die blye boodskap dat ons van die wette ontslae is. Daarvan vrygemaak, skryf Paulus (vgl. Rom 7:6).
Aha! sal die oplettendes sê, maar nou praat julle Nuwe-Testamentiese taal; die psalmdigter leef in die Ou Testament. Hy ken nie die evangelie nie; die wette is al wat hy het.
Goed en wel. Maar ons moet dít tog nie miskyk nie: Die digter van Psalm 119 sal in sy ellelange lied die lof van God se wet, sy voorskrifte, verordeninge, reëls, deurlopend besing – van letterlik die eerste tot die laaste vers.
Is dit omdat die wette aan hom ’n soort vashouplek gee, soos hy dit in vers 31 sou sê? ’n Greep op die Onbegryplike? Verteenwoordig dit vir hom op ’n manier ’n klompie bakens, soos hy dit inderdaad in vers 67 sou impliseer? ’n Gereelde bevestiging van die Here se teenwoordigheid in sy lewe?
Is dit dít wat hom so bly maak: Dié wette is die Goddelike inspraak in my elkedagse doen en late? Dit herinner my daaraan dat ek aan Hom verbind is?
Wie
