Hy word gevolg deur ’n offisier van die FDLR met ’n AK-47 oor sy skouer.
’n Soldaat loop die drie tegemoet en beduie na waar Baako en die luitenante sit.
Die ouer man kom nader en vra op Frans of Baako in beheer van die myn is.
“Ja,” sê hy, voeg dan vinnig by: “Maar ek werk vir ’n baas, Awax Makidi. Hy bly in die dorp.”
Die ouer man glimlag, maar sê niks.
Die offisier agter hom praat: “Makidi wás jou baas. Hy’s vanoggend in sy bed doodgeskiet.”
Baako se lyf begin onbeheers bewe. Gaan dit ook sý lot wees?
Die drie mans praat fluisterend met mekaar. Dan tree die fors kêrel vorentoe. Hy kom staan voor Baako en die luitenante, sy hoekige gesig uitdrukkingloos. Baako staar beangs na die letsel wat van onder sy oog tot op sy ken loop.
Die man trek sy rewolwer stadig uit die holster en rig dit op die luitenant op die verste punt van Baako.
Sy vinger krul om die sneller.
Die luitenant begin histeries skree.
’n Skoot klap.
Baako voel die bloedspatsels teen sy wang. Hy kyk met verstarde oë hoe die luitenant omkantel en die grond met ’n dowwe slag tref.
Die volgende luitenant hou sy hande voor sy gesig, maar hy val soos ’n afgekapte boom agteroor toe die skoot klap. Ook die volgende een word sonder seremonie in die voorkop geskiet, sy bloedstollende kreet halfpad gesmoor.
Warm urine loop teen Baako se bene af. Hier word hy vandag soos ’n hond doodgeskiet. En daar is geen uitkomkans nie. Nie eens sy voorvadergeeste sal hom kan red nie.
Langs hom maak Akva fyn kermgeluidjies toe die man die rewolwer op hom rig.
Dan roep ’n stem hard op Frans: “Ék wil hom skiet!”
Die man met die rewolwer draai in die rigting van die stem.
Baako sien die roering tussen die stilgeskrikte werkers. Tot sy verbasing is dit Imani wat na vore tree.
“En wie’s jy nogal om so ’n verwaande versoek te rig?” vra die offisier smalend.
“Imani Mutsinzi,” sê die seun met die lang, lenige lyf. “My pa was ’n onverskrokke Hutu-kryger wat sy lewe verloor het in die Eerste Kongolese Oorlog.”
Die offisier rig sy AK-47 op Imani, wat nie terugdeins nie. Sonder ’n sweempie vrees gluur hy terug.
Die offisier laat sak die geweer. “Hy’s nie ’n bang een nie,” lag hy.
Die ouer man wys na Akva. “Hoekom wil jy hóm juis skiet?”
“Want hy’s ’n lafaard,” spoeg Imani die woorde uit. “Hy het sy mag as luitenant misbruik om ons te mishandel. Kyk hoe sit hy nou daar en kerm. Hy’s g’n ware man nie.”
“Gee hom die rewolwer, Richter,” beveel die ouer man.
Imani neem die wapen. Daar is haat in sy oë toe hy die loop op Akva rig.
Dié smeek met ’n hoë stem om genade.
Die seun vuur drie skote af – een tref Akva in die voorkop, die ander deurboor sy bors.
Die ouer man beduie na Baako. “Maak sommer met hierdie een ook klaar.”
Maar die seun skud sy kop en gee die rewolwer terug. “Julle sal dom wees om hom dood te maak. Hy ken hierdie myn beter as enigiemand anders. En hy het ’n goeie hart.”
16
Donderdag 28 Junie 2018 – Kaapstad
Sarah het nog nooit van buitengewoon aantreklike mans gehou nie. Eerstens vertrou sy hulle nie en tweedens is hulle ego’s gewoonlik hopeloos te groot. In die verlede het sy al ’n stel met een of twee van hulle afgetrap, wat haar oortuig het om dié spesie ten alle koste te vermy.
En Carl Bester val pens en pootjies in daardie kategorie.
Lank, breedgeskouer, gespierd – met priemende blou oë en ’n gesig wat Hollywood-materiaal is. ’n Blonde Keanu Reeves. Hy tiek presies ál die boksies af van haar idee van ’n no-go man: dief, seksmaniak, geweldenaar en nou ook nog uitermatig aantreklik.
Sy handdruk is ferm toe O’Reilly hom aan haar voorstel, maar sy merk hoe sy blik vlugtig oor haar lyf gly. Sulke gladde javels is almal dieselfde, dink sy, met net een ding op die brein.
Calvyn tree op soos ’n skoolseun wat sy rugbyheld vir die eerste keer ontmoet. Hy stamel oor stroperige vleitaal van “die groot voorreg … om … om skouers te kan skuur met so ’n gerekende speurder”.
Hy’t nagelaat om “uitgeslape dief” by te voeg, dink sy.
Bester gaan sit tussen O’Reilly en Du Randt en regoor Calvyn en Sarah by die tafel in die konferensielokaal.
Wat haar van Bester verras, is dat hy heelwat jonger lyk as wat sy voorsien het. Hy kan nie ’n jaar ouer as veertig wees nie, wat eenvoudig nie klop met haar somme nie. Volgens Calvyn het Bester hom in sy vyftien jaar by die polisie as ’n topspeurder gevestig, en daarna was hy tien jaar lank ’n voortvlugtige. Dalk is die man so selfgesentreerd dat hy met sy gesteelde geld ook nog plastiese chirurgie ondergaan het? Hoewel die kenmerkende tekens van ’n styfgespande vel nie op sy bruingebrande gesig wys nie.
Dit lyk nie of hy erg het aan die jongste modes nie. Die blou blazer is effe verbleik en die wit gholfhemp nie juis iets wat mens in ’n kantooromgewing sou dra nie. Sy grys broek moet uit ’n vorige dekade dateer, die pype heelwat wyer as vandag se mansbroeke. Seker nie prakties gewees om in nuwe klere te belê as jy heeltyd voor Interpol moet uitvlug nie.
O’Reilly en Du Randt lyk asof hulle die Lotto gewen het. Daai glimlagte het sy nog nooit voorheen ervaar nie. Maar hoe dan anders? Hulle Mercurius-god sit knus tussen hulle, hier om die gróót saak tjop-tjop op te los.
“Wie van julle gaan die woord voer?” O’Reilly kyk om die beurt na haar en Calvyn.
Calvyn trek die stapel dokumente voor hom nader. “Ek.”
“Hy doen Mercurius se snuffelwerk,” sê O’Reilly vir Bester. “Jy steek nie sommer iets vir hom weg nie.”
Calvyn onderdruk ’n giggellaggie.
“Sarah werk saam met hom aan die saak,” voeg O’Reilly as nagedagte by. “Sy was voorheen ’n senior lektor in internasionale politiek by Ikeys.”
Haar oë ontmoet Bester s’n, maar sy kyk vinnig weg. Die man het die soort deurborende blik wat haar ongemaklik stem.
“Reg, ek gaan eers op die drie vermoordes fokus,” sê Calvyn. “Agt-en-twintig dae gelede het Cleveland Whitelock van Parys af in Kaapstad geland. Die volgende oggend is sy lyk deur ’n fietsryer ontdek tussen bosse langs die Melkbosstrandpad. Volgens die patoloog se verslag was die oorsaak van dood ’n kopbesering met geweldige bloedverlies weens die trauma wat deur ’n
