Die inligting is nét te skraps om vaste afleidings te maak. Maar ’n mens moet iewers begin.”
“Stem volmondig saam,” sê O’Reilly toe hy vlugtig op sy horlosie kyk. “Jy sal my moet verskoon. Die oproep vroeër was van my tandarts. My afspraak is vervroeg.”
Carl stap nadenkend terug na die kantoor wat hy met Len du Randt deel. Dié sit met ’n diep frons agter sy lessenaar en tokkel verwoed op sy rekenaar se toetsbord.
“En daai frons?” vra Carl.
Du Randt sug. “Die McMeeken-vrou het nog nie van haar laat hoor nie. Ek kon dit seker verwag het, want geoordeel na haar posts is sy nie vreeslik bedrywig op Facebook nie.”
“Ons moet maar geduldig bly,” sê Carl. “Ek neem aan jy het ’n vals Facebook-profiel geskep. Watter naam het jy gebruik?”
“Vals profiel?” vra Du Randt verbaas.
“Jy’t tog seker nie die boodskap onder jou eie naam vir haar gestuur nie?!”
“Shit, ek het!”
Carl skud sy kop. “Dis te laat om dit te probeer verander, want dan gaan dit éérs verdag lyk.”
Hy kan homself skop dat hy dit nie duidelik uitgespel het dat Du Randt ’n vals profiel moet gebruik nie. Maar hy het aangeneem dis net logies. Hierdie ouens roem hulle immers daarop dat hulle spioene is. Hy wou nie voorstel dat hy self die vrou kontak nie, juis omdat hy nie die indruk wou skep dat hy sy kollegas se vermoëns bevraagteken nie. Buitendien is hy nie vreeslik bedrewe met Facebook nie.
Hy beskou Du Randt onderlangs. Skat hom in sy middelvyftigs, met die borselkop en streepsnorretjie wat sy ou weermagverbintenis verklap. Volgens O’Reilly het Len in sy jonger dae uitgeblink op die terrein van militêre intelligensie. Maar soos die man pas bewys het, is militêre intelligensie bleddie ver verwyder van hierdie werk.
Hy het eintlik ’n volbloedspeurder aan sy sy nodig, besef Carl. Tog, Du Randt lyk na ’n verbete bliksem wat nie maklik sal tou opgooi nie. En dis ’n eienskap wat belangrik is in ’n partner.
Wat meer is as wat Carl van sy navorsingspan kan sê. Calvyn se lofliedere oor sy sogenaamde speurvernuf stem hom ongemaklik. Die man is ’n tipiese people pleaser. Of sommer ’n gatkruiper, op goeie Afrikaans. En net die feit dat hy die McMeeken-vrou in Angola dadelik afgemaak het as ’n “doodloopstraat”, laat Carl twyfel of hy so ’n uitsonderlike snuffelaar is.
Sarah is moontlik die skerper mes van die twee, maar Carl kry die indruk sy’s nie hart en siel in die storie nie. Wat doen ’n akademikus met ’n doktorsgraad in elk geval in dié plek? Haar boekekennis gaan nie veel werd wees in hierdie situasie nie.
Onder ander omstandighede sou haar skoonheid sy belangstelling geprikkel het. Haar rokerige donkerbruin oë hou oneindige beloftes in. Laat hom dink aan sy gunstelingaktrise, Sandra Bullock. Haar lyf is net baie meer sexy as Bullock s’n. En O’Reilly het genoem sy’s ongetroud …
Maar Carl het hom op die vliegtuig reeds voorgeneem om hierdie keer nét op sy taak te fokus. Vroue kompliseer dinge – soos hy al soveel keer in die verlede ondervind het as hy met ’n groot saak besig was. Hy’t nie nou iemand nodig om sy aandag af te lei nie.
Buitendien het sy reputasie hom vooruit geloop. Gister tydens hulle ete het O’Reilly terloops gevra of hy nog “’n oog vir ’n mooi nooi” het. Carl weet sy polisiekollegas het destyds geskinder oor sy voorliefde vir die skoner geslag. En hy het hulle genoeg rede gegee deur verhoudings aan te knoop met elke aantreklike vrou wat sy pad kruis. Dit het hom nie net sy huwelik gekos nie, maar hy glo dit het ook sy bevorderingsmoontlikhede bedonner.
Hy glimlag wrang. O’Reilly het seker by Du Randt gehoor van die vrou in sy woonstel in Manila. Du Randt se oë het omtrent uit hulle kasse gepop toe Kezia (of was dit Loyza?) die voordeur in haar evasgewaad oopmaak.
Wat Du Randt gelukkig nie weet nie, is dat sy net een was van minstens honderd vroue wat tydens sy bannelingskap ’n bed met hom gedeel het. Toe Du Randt vra of hy kan reël dat Carl se vriendin saam met hom na Suid-Afrika kom, het hy amper uitgebars van die lag.
Sy verhoudings met vroue was nog altyd soos verbyflitsende stasies op ’n lang treinrit met ’n haastige masjinis aan die stuur. En soos die stasies kan hy die meeste vroue se name nie eens meer by hulle gesigte plaas nie. Buiten die vrou met wie hy getroud was, en die een met wie sy pad gekruis het toe hy aan die wapensmokkelsaak gewerk het, het hy nooit enige langtermynverbintenis in gedagte gehad nie.
Daar is ’n chemiese wanbalans in sy brein wat tot ’n oormatige seksdrang lei, het die polisie-psigiater op ’n keer vir hom gesê. “Ek vermoed jy gaan nooit in staat wees om ’n standvastige verhouding met een vrou aan te knoop nie,” was sy verdoemende uitspraak.
Carl dwing sy gedagtes met moeite terug na die saak. Sarah het hom nou op ’n syspoor gegooi, iets wat aantreklike vroue gereeld regkry.
Hy kyk weer vlugtig na die aantekeninge wat hy gisteraand by die woonstel gemaak het. Hy’t klaar vroegoggend vir Calvyn en Sarah gevra om al die Mercurius-takke in Europa te kontak. Dié moet by hulle plaaslike lugrederye uitvind of Butler, Chang of McMeeken dalk vlugte na Suid-Afrika bespreek het. En van nou af moet hulle dit daagliks monitor.
Calvyn was gou om te sê sulke spesifieke navrae na net drie mense kan maklik onder die aandag van die polisie in Europa kom. Die Mercurius-takke daar gaan huiwerig wees om dit te doen.
Wat net vir Carl bevestig het dat Calvyn se skeppende vermoëns as snuffelaar taamlik beperk is. Dit het hom opnuut laat besef dat hy hier die dinkwerk vir almal sal moet doen.
“Dit kan maklik omseil word,” het hy gesê. “Sluit hulle name in by ’n twintigstuks denkbeeldige name. Die Mercurius-takke kan sê dis ’n lys van mense wat hulle in die verlede aan moontlike menseregtevergrype in Suid-Afrika skuldig gemaak het, daarom dat hulle bewegings hierheen gemonitor word.”
Hoe hy so ’n ingewikkelde saak saam met ’n spul rookies gaan oplos, weet net die donner alleen.
19
Maandag 10 Januarie 2005 – DRK
Imani kyk tevrede om hom rond. Die aangesig van die myn het dramaties verander.
Daar is nou op elke hoogte soldate wat met verkykers die bosse bespied, outomatiese masjiengewere oor die skouers. Dis hulle uitsluitlike taak om die myn teen die Rwandan Patriotic Army te beveilig.
Van die plaaslike vroue werk ook nou vir die eerste keer, en kinders van so jonk as vyf word as arbeiders toegelaat. Die werkmag het van honderd na driehonderd-en-tagtig opgeskiet. Verskeie spanne van vyftig, met die regte balans tussen mans, vroue en kinders, werk saam in toegewysde areas. Ligte is aangelê om nagskofte moontlik te maak. Nuwe en moderne siftoerusting is geïnstalleer. Die berg se rykdom word nou ten volle ontgin.
Dis alles dinge wat Imani se goedkeuring wegdra. Sedert hy ’n maand gelede as die myn se produksiehoof aangestel is, rus die verantwoordelikheid swaar op sy skouers om die maksimum wins te verseker.
Die ouer wit man was aanvanklik aan die stuur van die myn. Imani weet steeds nie wat sy regte naam is nie. Richter verwys net na hom as “die baas” en noem hom nooit op sy naam nie. Die enkele offisier praat ook net van die baas.
Dis die baas wat die vroue en klein kinders tot die werkmag toegelaat het, nagskofte
