oor wie hom daar ontmoet het nie. Hy het ook geen taxidiens gebruik nie. Hoewel hy al tien jaar lank ’n Franse burger was, kon ons Mercurius-tak in Parys nie sy woonplek of enige naasbestaandes opspoor nie. Sy adresbesonderhede by hulle Binnelandse Sake was verouderd. Wat ons wel van hom weet, is dat hy baie gereis het. Hy’t China en Afrika gereeld besoek, veral Rwanda en Uganda. Ook Zimbabwe een keer. Op Google en sosiale media is daar egter geen spoor van ’n Cleveland Whitelock nie.”
Bester leun vorentoe. “Ek neem aan die polisie het geen leidrade op die moordtoneel gekry nie?”
“Niks. Zilch. Dis ’n kenmerk van al die moorde,” spring O’Reilly in.
“Die tweede man is een-en-twintig dae gelede vermoor,” sê Calvyn. “Althaus Schmidt, ’n Duitser van geboorte wat die afgelope vyftien jaar in Oostenryk bly. Sy lyk is vyf kilometer duskant Caledon in ’n murasie deur plaaswerkers ontdek. Blote toeval, want hulle het juis op daardie dag die murasie begin afbreek. Hy is met ’n stuk draad om sy nek aan ’n dakbalk opgehang. Die polisie het geen dokumente by hom gekry nie, maar in sy broek se agtersak was ’n instapkaartjie van die vorige dag se vlug van Londen af, dus kon hulle sy identiteit trace. Soos met Whitelock kon ons Oostenrykse Mercurius-tak geen adresbesonderhede of naasbestaandes van Schmidt opspoor nie. Hy het ook baie gereis, hoofsaaklik na Londen en Rwanda, maar ook vier keer China toe. En hoewel daar tientalle Althaus Schmidts op Google en die sosiale media is, woon nie een in Oostenryk nie.”
“Ons het darem gemene delers: Rwanda en China,” sê Bester.
Calvyn knik oordrewe. “Ja, die derde vermoorde het óók in Rwanda geboer, tot vyf keer ’n jaar. Prince Kazadi, ’n Belgiese burger wat op grond van sy naam ’n boorling van die Kongo kan wees, was ook dikwels in die DRK. Én hy het China gereeld besoek. Kazadi het verreweg die meeste geld in sy geheime Switserse bankrekening gehad – amper dubbel soveel as die ander vyf en nommer sestien op die tophonderdlys. Hy is twee weke gelede in ’n vyfsterhotel hier in die middestad …”
Sarah luister nie meer nie, die besonderhede van Kazadi se gifmoord nog vars in haar geheue. Sy vra haarself heeltyd af wat de donner sy hier soek? Sy het die werk gevat om van Dewald se alomteenwoordigheid te ontsnap – dis die bottom line. Sy het nooit gedink sy sal haar werk by die universiteit so baie mis nie. Om navorsingsartikels vir akademiese publikasies te skryf, om haar kennis met studente te deel, en ja, al moet sy dit effens teensinnig erken, om met gesag voor die TV-kameras oor haar gunstelingvakgebied te praat. Nou is sy vasgevang tussen moorde van onbekende mans en ’n dolle en tevergeefse soektog na meer gegewens oor hulle. Speurwerk 101. Haar doktorsgraad en kennis van internasionale politiek ’n totale vermorsing …
“Reg, nou die drie wat nog leef,” sê Calvyn. “Peter Butler, Sün Chang en Ian McMeeken.”
Haar aandag keer terug na die verrigtinge. Dis die deel waar sy ’n bydrae probeer maak het.
“Sarah het dertien Peter Butlers op Google en sosiale media opgespoor. Ons takke in Brittanje, Amerika en Australië het teruggekom met inligting oor die Peter Butlers wat hulle kon naspeur. Nie een lyk of hy ’n paar miljoen dollar in ’n Switserse bankrekening kan hê nie. Daar is ’n onderwyser, ’n klerk, skoenmaker, eienaar van ’n skubaduikskool, tandarts, polisieman, lektor en so meer. Ons takke het ook na hulle reisbesonderhede gekyk. Nie een het die afgelope vyf jaar China of Afrika besoek nie.”
“Bleddie algemene naam, moeilik,” brom O’Reilly.
“Dis nog nie ’n patch teen Sün Chang nie,” sê Calvyn. “Letterlik honderde Changs op die internet. Maar omdat ons tweemankantoor in China nie ondersteunende inligting kan bekom sonder om die Chinese owerhede se aandag te trek nie, is dit soos om ’n naald in ’n hooimied te soek. Onmoontlik.”
O’Reilly sug. “So ons het bokkerol oor Butler of Chang?”
“Korrek,” sê Calvyn. “En ek’s bevrees Ian McMeeken het ook nie resultate opgelewer nie. Dis ’n Iers-Skotse van wat met daardie spesifieke spelling nie meer algemeen voorkom nie. Ons Britse tak kon besonderhede van drie McMeekens kry: ’n afgetrede boer, ’n kafee-eienaar en sy seun wat saam met hom werk. En dis al.”
“Dis darem nie al nie,” sê Sarah vinnig. Hoewel Calvyn gesê het sy gryp na ’n strooihalm, glo sy tog daar kan iets in steek.
“Ek het ’n Mary McMeeken op Facebook opgespoor,” gaan sy voort. “Sy bly in Kilamba, Angola – dis skynbaar ’n redelik nuwe behuisingsprojek teenaan Luanda. In een van haar posts verwys sy na haar man. Ongelukkig nie op sy voornaam nie, en ook nie besonderhede wat ons kan help nie, maar uit foto’s van die huis kan ’n mens aflei dis baie weelderig.”
“Maar hulle het twee kinders,” onderbreek Calvyn haar vererg, “wat nie strook met die vermoordes van wie geen naasbestaandes opgespoor kon word nie. Ons het ook in Luanda se telefoongids gekyk en daar is geen McMeeken gelys nie. Buitendien glo ek nie ’n ryk ou gaan in ’n behuisingsprojek huis opsit nie. Vir my is dit ’n doodloopstraat.”
“Shit,” brom O’Reilly weer.
“Maar nes die drie vermoordes bly hy nie in Europa nie,” sê Bester. “Kan ons nie by ’n kontak in Angola uitvind wie die man is nie?”
O’Reilly skud sy kop. “Dis ons bleddie probleem. Ons het geen Mercurius-tak in die hele ooste van Afrika nie. En ons kan nie van hier af ’n amptelike navraag rig nie, want dalk maak dit slapende honde wakker … veral as die man later vermoor word.”
Bester peins ’n rukkie. “Dan doen ons dit nie-amptelik. Stuur aan die McMeeken-vrou ’n persoonlike boodskap op Facebook. Vra of haar man se naam Ian is en of hy dalk in die afsienbare toekoms Suid-Afrika gaan besoek. Die sender kan sê hy’t ’n Ian McMeeken in sy jong dae geken en sal hom graag weer wil sien as hy in dié geweste kom. As die man se naam nie Ian is nie, weet ons ten minste ons het die verkeerde ou beet.”
“Ek sal vir haar die boodskap stuur,” sê Du Randt uit die bloute.
O’Reilly lag. “Nie geweet jy’s ’n Facebooker nie, Len!”
Du Randt lyk effe verleë, vryf met sy hand oor sy borselkop. “Dis maar my manier om met die familie en vriende in Gauteng kontak te hou.”
“Raait, dit kan seker nie kwaad doen nie,” sê O’Reilly.
Sarah knik net, ontstig dat sy nie aan so ’n voor die hand liggende oplossing kon dink nie.
17
Donderdag 28 Junie 2018 – Kaapstad
Carl Bester! En dit in dieselfde restaurant in Breestraat waar Guido besluit het om middagete te geniet.
Hy kon skaars sy oë glo toe hy Bester saam met die gesette kêrel sien instap. Duidelik is hy nie meer ’n voortvlugtige nie. En hy lyk nie ’n dag ouer as toe Guido hom laas gesien het nie. Dít het die oomblik nog meer onwerklik gemaak – so asof vyftien jaar in die tronk meteens uit sy geheuebank gevee is. Want Bester was die laaste mens met wie Guido as ’n vry man gepraat het … en is nou die eerste bekende wat hy weer as vry man sien.
Toe Bester en die gesette kêrel in die oorkantste hoek gaan sit, het Guido vervaard die koerant voor hom oopgeslaan om homself onsigbaar te maak.
Hy het verskeie emosies beleef. Haat was die eerste. Dit het in die vorm van kokende woede in hom opgewel. Só erg dat hy die koerant beswaarlik met sy bewende hande kon vashou. Net drie dae ná sy ontslag uit die tronk sit die man wat
