die wete dat die wraak wat hy toe gesweer het nie dadelik voltrek kan word nie, het die vuur in sy binneste net verder gestook. Hy moes homself met moeite keer om nie die skerp biefstukmes op die tafel te gryp en op sy vyand af te storm nie.
In sy eerste vyf jaar in die tronk was Guido se gedagtes voltyds by Bester. Hy het verskeie wraakplanne haarfyn uitgewerk vir wanneer hy eendag vry sou wees. Toe hoor hy die nuus dat Bester miljoene rande gesteel en landuit gevlug het, en dat Interpol hom soek.
Sedertdien het Guido net gefantaseer: dat Bester gevang word en in dieselfde tronk as hy sy straf uitdien. Hoe Guido en sy volgelinge hom eers martel en dan sy nekslagaar met een van die skerpgemaakte implemente deurboor …
Hy het Bester en sy gesette vriend gevolg toe hulle by die restaurant uitloop, gesien hoe hulle om die hoek in Loopstraat by ’n gebou instap. Guido het geduldig gewag, en vyf uur later is sy geduld beloon: Bester het alleen uitgekom.
Guido het hom onopsigtelik tussen die ander voetgangers gevolg, sy taak vergemaklik deur die winterskemerte wat oor die stad neergedaal het. Bester het by ’n woonstelblok oorkant die Kompanjiestuin ingestap. Kort daarna het ’n lig in die hoekwoonstel op die vierde verdieping aangegaan en het Guido sy prooi voor die venster sien verbyloop.
Hy het nie langer vertoef nie. Dis genoeg dat hy weet waar Bester woon.
Waar hy nou aan die etenstafel sit, peusel hy lusteloos aan sy bord kos, sy gedagtes by belangriker sake. Hy is net vaagweg bewus van Dietrich en Bernard oorkant hom.
“Huhgg,” kom die bekende klank uit sy broer se kwylende mond – ’n teken vir Bernard om hom te voer.
Bernard skep die kapokaartappel met ’n lepel op en druk dit in Dietrich se gapende mond, vee behendig die kwylstrepe van sy ken af.
Guido is Bernard ewige dank verskuldig. In die vyftien jaar van sy afwesigheid het die jonger man met die grootste sorg na Dietrich omgesien. Guido het hom as tiener van die strate afgehaal waar hy voltyds gebedel het. Hy het ná sy ma se dood iemand nodig gehad om na sy broer te kyk, en Bernard het sy stoutste verwagtinge oortref. Hy het Dietrich nie alleen goed versorg nie, maar die huis skoon gehou en die tuin netjies.
Guido se blik rus op sy broer. Dietrich het hom nie eens herken toe hy ná al die jare hier aankom nie. Net sy gebruiklike geluide geuiter, sy uitdrukkinglose oë en gapende kwylmond nog presies soos Guido hom onthou. Wel effe gryser om die slape en bietjie meer geset, maar oënskynlik gesond.
Hy staar aandagtig na Dietrich se malende kake – so asof hy aan ’n stuk taai vleis kou eerder as fyngedrukte aartappels. Dan sluk hy hard en maak sy mond oop. “Huhgg.”
Net vir ’n oomblik vlam die ou woede weer in Guido op. Dis die agterlosige fout van die dokter tydens Dietrich se geboorte vyftig jaar gelede wat van sy broer ’n lewenslange moroon gemaak het.
Maar soos hy in die verlede gereeld gedoen het, begin hy met hom praat.
“Weet jy wat, Dietrich?” vra hy afgemete.
Al verstaan sy broer nie ’n enkele woord nie, verbeel Guido hom hy praat met ’n hoogs intelligente persoon. Op ’n vreemde manier vergoed dit vir sy brandende behoefte aan die geselskap van ’n normale broer.
“Baie mense sou vandag se gebeure met Bester as blote toeval afmaak. Maar daar bestaan nie iets soos toeval nie. Elke tree van elke mens is lankal reeds bepaal, dis onvermydelik vasgelê op sy lewenspad. Vandag se gebeure is eerder ’n teken, ’n rigtingwyser van spesifiek die Noorse God van Donder dat ek moet optree.”
“Huhgg.”
Guido glimlag. “Ek sien jy verstaan. My beplande optrede sou jou onder ander omstandighede weer sonder ’n ouer broer laat, dalk dié keer lewenslank as iets sou skeefloop … Maar troos jou daaraan dat dit nie in jou leeftyd sal gebeur nie. Ek het ander planne vir jou. En moet jou oor niks bekommer nie, want ná vandag se teken is ek vir die eerste keer in baie jare weer gevul met die krag van vril.”
“Huhgg.”
Guido frons. “Het jy vergeet wat vril beteken? Dit, my liewe broer, is die psigokinetiese energie waarmee die mense van Thule gevul was.”
Hy stoot sy bord tevrede terug. “En dít maak weer van my ’n Übermensch … nes vyftien jaar gelede saam met die Ridders van ThuKlan.”
Guido se dawerende lag laat Bernard skerp opkyk, en selfs Dietrich se wasige blik is vir ’n oomblik op hom gevestig.
18
Vrydag 29 Junie 2018 – Kaapstad
“Afrika en China?” vra O’Reilly fronsend. “Brei uit, Carl.”
“Ek dink ons moet die antwoord daar soek, en ek sal jou sê hoekom. Die vermoorde mans se reisgeskiedenis …”
O’Reilly se foon lui. “Sorry, maar dit gaan net ’n oomblik wees,” sê hy verskonend en tel die gehoorbuis op.
Carl luister nie na O’Reilly se gesprek nie, sy gedagtes by die saak. Hy het gisteraand by die woonstel weer deur Calvyn en Sarah se verslae gelees en tot die gevolgtrekking gekom dat die drie vermoordes se reisgeskiedenis in hierdie stadium die enigste leidraad verskaf oor hoe hulle moontlik aan hulle miljoene gekom het. Gedurende sy jare in die vreemde het hy ’n belangstelling in die internasionale politiek ontwikkel en daagliks in sy ledige ure op die internet daaroor opgelees.
O’Reilly lui af. “Jy’t gepraat van hulle reisgeskiedenis? Dit het my ook laat dink daar is ’n verband, maar ek luister graag na jou gevolgtrekking.”
“Soos ons almal weet, het China lankal sy oog op Afrika as deel van sy beleid om sy ekonomiese teenwoordigheid oral in die wêreld te vestig. Afrika is deurspek met Chinese projekte – kragstasies, spoorverbindings, winkelsentrums, noem maar op. Die Chinese se sogenaamde nuwe syroete, wat vyf-en-sestig lande oor land en see van Beijing tot Rotterdam en Madrid sal verbind, se tentakels strek ook verder af, tot in die suidweste en ooste van Afrika.”
O’Reilly hou sy hand op. “En dan moet jy nie vergeet van China se planne om ’n vlootbasis in Djiboeti aan die Horing van Afrika te bou nie. Dit bewys dat hulle ook hulle militêre voetspoor op die vasteland wil vergroot. Die CIA is juis nervous daaroor.”
“Hulle het rede,” sê Carl. “Omdat Amerika se internasionale invloed vinnig aan die taan is onder Trump deurdat hy van sy tradisionele Westerse bondgenote vervreem het met onder meer die onttrekking aan die Paryse klimaatsverdrag en die Verenigde Nasies se Menseregteraad, het daar ’n lugleegte van mag in die internasionale politiek ontstaan. En China is vinnig besig om dit te vul.”
O’Reilly knik. “Terwyl Afrika die Chinese met ope arms inwag. Maar onder die dekmantel van infrastruktuurontwikkeling het China eintlik Afrika se oorvloedige minerale rykdom in sy visier.”
“Presies. En dis juis dié verband tussen China en Afrika wat ek glo die leidraad verskaf. Een van die gelyste mans is immers ’n Chinees, terwyl die vermoordes se gereelde besoeke aan China en Afrika duidelik aandui dat daar ’n verband is. Die feit dat hulle juis Rwanda gereeld besoek het, vertroebel egter my teorie. Sover ek weet, is Rwanda nie geseën met die minerale rykdom van die meeste van sy buurlande nie. Maar smokkelroetes is seker nie uitgesluit nie, veral wanneer die produkte nie in tonnemaat vervoer hoef te word nie. Soos byvoorbeeld diamante.”
O’Reilly klap met sy plathand
