rietbos deur. Oor die maanwit grasperk tot op die bruggie oor die Eersterivier. Hy gaan staan ’n oomblik om na die speling van lig op die kabbelende water te staar, die asem van die wind in die riete te hoor. Toe stap hy oor die brug tot by die steenwingerd waar hy links draai om die voetpaadjie na Carijn-hulle se huis te volg. Hy loop gedrewe, amper sonder dat hy kyk waar hy trap. Male sonder tal het hy al dié pad in die donker geloop. Selfs onderdeur die reuse-eik voor die huis struikel hy nie. Hy loop saggies om die bleekwit opstal. Vannag kan hy met niemand anders as Carijn praat nie. Hierdie sware gewig vir haar aangee en kyk wat sy daarmee maak. Sy sal wel iets sê wat hom beter sal laat voel. Daardie gawe het sy. Seker dié dat sy sedert verlede jaar ’n goeie pos as onderwyseres in die Oos-Vrystaat gekry het. Hy was nog nooit op Bethlehem nie. Carijn weet te vertel dis daar snerpend koud in die winter. Hy haat dit dat sy tydens die kwartaal so ver is. Die afgelope jaar het hy reikhalsend elke vakansie op haar gewag. En nou gaan hy Nederland toe. Darem eers ná die parstyd. Maar wanneer sal hy haar ooit weer sien?
Laurens klim die stewige eik voor haar kamer met gemak totdat hy die dikkerige tak bereik wat met ’n bietjie hulp van sy kant af ’n skraapgeluid teen haar kamervenster op die boonste verdieping maak. Hy moet dit twee maal doen voor sy die swaar gordyne wegstoot en hy sien dat haar lamp nog aan is. Carijn is ook lief vir laataand se lees. Sy stoot die raam op, leun effens vorentoe.
“Wat’s dit?” Slegs ’n fluistering in die aandwind, maar hy vang die woorde vas.
Dis al klaar genoeg om hom kalmer te maak. “Kom af,” sê hy net. “Asseblief.”
Sy staar ’n oomblik die nag in. Hy wonder of sy sy gesig so tussen die blare kan uitmaak. Maar toe waai sy en skuif die gordyne weer toe. Hy begin afklim.
Laurens kry haar by die agterdeur. Sy het vinnig ’n romp en bloes aangetrek. ’n Truitjie oor haar skouers. Toe eers voel hy die effense knyp van die aandlug.
“Wat is dit?” Hy hoor die angstigheid in haar stem. Moontlik ook afwagting.
“Kom ons gaan af rivier toe.”
HOOFSTUK 3
CARIJN VAL LANGS Laurens in toe hulle om die huis en met die paadjie af rivier toe loop. Die maan is helder genoeg om sy gelaatstrekke uit te maak. Sy gesig is strak. Dis nie vreemd nie. Hy was nog altyd ’n siel wat lyk of hy swaar dra. Juis dit gee aan hom daardie onweerstaanbare aura; haar jonger sus Alexa se woorde. En toe Carijn haar maan om haar nuutgeleerde woorde vir haarself te hou, het sy net gesê dis feite, en basta.
Maar iets anders pla vanaand. Laurens is nie net in ’n ernstige stemming nie. Hy is somber. Dit raak haar op ’n gevoelige plek. Vandat hierdie mens daardie dag op Vredenhoek deur die wingerd na haar toe aangestap gekom het, weet sy dat hul lewens vervleg is. Net soos hul instinktiewe begrip vir mekaar, is dit ’n feit so seker as wat brandewyn skop in het.
Sy sal nie eerste praat nie, anders klap hy weer toe.
Dis nie vreemd dat hulle in stilte stap nie. Hulle doen dit dikwels. Maar vannag is daar ’n muur om hom. Saam met haar onhoorbare versugting sak daar ’n weemoedigheid op haar toe. Hulle loop deur die steenwingerd en naby die bruggie gaan hulle water toe, daar waar die platterige rots op die oewer halfpad in die vlak water staan. Gewoonlik strek hulle hul in die somermiddae daarop uit om later verspot in die water te plas. Maar nie nou nie. Alle speelsheid is vanaand weg. Hulle gaan versigtig sit. Die rots is klamkoud.
“Wat is dit, Laurens?” por sy eindelik, trek ’n dun takkie wat langs haar gesig fladder weg. “Ek kan nie weet as jy my nie sê nie.”
Hy lag sy diep lag. “En daar dink ek nog altyd jy ken my gedagtes.”
’n Stilte kom so sag dat sy die vloeiing van die water onder hulle kan hoor. “Ek het net daardie dag in die wingerd geweet wat jy dink, Laurens,” sê sy kalm. “Al die ander dae het ek ’n raaiskoot gewaag.”
“Nou kom ons begin by daardie dag. Wat was in my kop?” Sy stem is laag en sy kan haar dit verbeel, maar sy hoor onsekerheid.
Daarom antwoord sy eerlik: “Twyfel. Dalk wantroue. Miskien hoop.”
“Ja?”
“Maar in jou hart was jy bitter bang,” sê sy. “Ek kon sien hoe bang jy was. Ek vermoed dit was omdat jy so verlore gevoel het.”
Hy tel ’n los takkie op, gooi dit water toe. “Net so, ja. My kinderkop het seker die hele situasie probeer uitpluis. Want ek wonder nou nog waarom dit lekker was om in die wingerd te loop en tog van angs te bewe omdat ek nie geweet het wat wag nie.”
“Ek ook.”
“Regtig?”
“Natuurlik, Laurens. Ons het tog al baie hieroor gepraat.”
“Ja, maar nie soos vannag nie.” Hy klink grimmig.
“Wat maak vannag anders?” Carijn sien net sy hande. Sterk en skraal hande wat rusteloos op sy knieë roer. Sy gesig is ’n kol swart skadu. “Praat tog,” smeek sy.
“As ek net weet wat om te sê.”
Tot haar ontsteltenis laat sak hy sy kop op sy opgetrekte knieë. “Hemel, Carijn, ek is nog steeds net die kind uit die wingerd.” Dit klink asof hy stroomop beur.
“Hoe nou?” fluister sy. Maar sy weet. Hy staan van toeka af bekend as die kind uit die wingerd. Is dit wat hom steeds so skaaf? Dié etiket?
Hy lig sy kop, maar kyk nie na haar nie. “Ek is nêrens, Carijn. Ek weet nie wie ek is nie.”
Dis toe dat sy sy hande vasgryp, in albei hare toevou. Sy voel die ligte skok deur hom gaan. Nog nooit was hulle so na aan mekaar nie. En sy weet opeens wat sy lankal vermoed: Laurens het tot dusver bewustelik fisieke aanraking vermy. Om ’n goeie rede. Dit sou dalk alles belemmer. Die onuitgesproke band tussen hulle te styf laat span.
Maar vanaand is anders.
Hier is ’n stuwende innigheid wat haar pols vinniger maak. Sy wil, sy móét tot hom deurdring. Hoe lank al voel sy só en hou hy haar op ’n afstand. Al weet sy met ’n vrou se weet dat hy van haar hou, soos ’n man en ’n meisie van mekaar hou as hulle wil kys. Sy sal versigtig moet wees. Laurens is sensitief, al gee hy voor om sterk te wees en al handhaaf hy sy fisieke afstand so verbete. Dis kompleet of hy bang is vir aanraking. Dat dit hom sal bind. Dat hy dalk nie sal kan teruggaan na waar hulle nog altyd was nie.
“Laurens,” poog sy sag, “dis mos nie waar dat jy niemand is nie. Jy is ’n Erasmus. Maar jy is ook jou eie mens. Kyk hoe uitstekend het jy op universiteit gevaar.” Toe hy nie reageer nie: “Jy was dan primarius van Wilgenhof. En wat van die LLB summa cum laude? Maar vergeet eers daarvan. Jy is óns Laurens. Ons is almal lief vir jou, weet jy mos.”
Hy blaas sy asem so hard uit dat ’n voël iewers in die takke bokant hulle verskrik fladder. “Ja. En ek is nie ondankbaar nie. Maar Carijn, oom Janus het gereël dat ek Leiden toe gaan vir verdere studies.”
Die woorde drup een vir een in die water onder hulle. Sy sit versteen. Gaan hy dan weg? Werklik weg?
“Wanneer?” Haar mond is dor.
“Hy praat van volgende jaar net ná die parstyd. Dan kan ek glo die plek, dis nou Leiden, eers bietjie leer ken voordat ek met die studies wegval.”
Die
