hulle ook baie?”
“Nee, ek het om die waarheid te sê nie een van hulle nie, maar as jy van Mariaan praat, sy is die week na haar ouers toe.”
“H’m … geen wonder jy het vanaand so geniet nie.” Nicolene skuif dieper teen die rugleuning af terwyl sy klein slukkies van die taai wit vloeistof neem.
“Vir ’n meisie wie se kêrel Vrydag hier arriveer, het jy ook nie juis soos die verlangende grasweduwee gelyk nie.” Hy buk vorentoe en skink hulle kelkies weer vol.
“Jacques … dink jy ons sal nog so kan kuier wanneer ons getroud is?” Haar stem is peinsend terwyl sy nikssiende na die dak staar.
“As ons met mekaar trou, sien ek geen rede waarom ons nie kan saamkuier nie.”
Sy gluur hom aan. “Dink jy daar is plek in ’n huwelik vir so ’n vriendskap, of sal ons ook maar geleidelik van mekaar af wegbeweeg, totdat ons mekaar vriendelik sal groet wanneer ons mekaar elke paar jaar raakloop?”
“Sal jy jou man toelaat om so ’n vriendskap met ’n ander vrou te hê?”
Haar blik rus ’n lang oomblik op sy gesig en toe skud sy stadig haar kop. “Seker nie … maar ek kan nie glo dat ons maar net eendag kennisse sal wees nie.”
“Dan sal ons mekáár seker maar moet vat. Dis al oplossing waaraan ek kan dink.” Hy strek sy bene en sit sy voete op die groot koffietafel.
“Nee dankie, die dag wanneer ek trou, wil ek nie elke dag wonder of ek nog die gunsteling van die dag is nie. Ek soek ewige liefde … as daar so iets is.”
“En jy dink nie ek sal vir een vrou kan lief wees nie?”
Sy skud haar kop stadig heen en weer. “Jy vergeet ek was van die begin af daar – ek weet hoe gou jy vir ’n meisie moeg raak. Ek ken jou, miskien beter as wat jy jouself ken.” Nicolene sit die leë glasie op die koffietafel neer en sak weer op die bank terug. “En ek ken al die slagoffers wat langs die pad gesneuwel het.”
“Het jy nog nooit gewonder waarom ek met soveel meisies uitgegaan het nie?” Sy vingers streel oor haar kaal bene.
“Jy hou van ’n verskeidenheid …”
Hy skud sy kop. “Jy ken my nie so goed as wat jy dink nie.”
“Ek ken jou … baie goed.” Sy sluit haar oë. “Ek weet jy het ’n klein merkie langs jou linkeroog waar ’n tak jou gekrap het. En weet dat jou mondhoeke effens opkrul wanneer jy glimlag. Ek weet jy slaap altyd op jou regtersy …” sy glimlag “… teen jou regterskouer …”
Die woorde stol in haar keel toe hy skielik oorleun en haar soen en dan sag teen haar mond fluister: “Maar het jy geweet dat ek jou nog altyd graag wou soen?”
Sy wil haar kop skud, maar hy soen haar weer en sy voel hoe haar oë onwillekeurig toegaan.
En meteens voel dit vir haar of sy in ’n vreemde huis ingestap het, maar binne is alles bekend. Sy mond is bekend; sy hande is bekend; sy reuk … die hitte van sy vel teen hare … En sy kan voel hoe haar lyf begin ontspan en sy haar aan die bekendheid oorgee. Haar arms vou om sy skouers … haar vingers krul om die hare in sy nek … streel oor sy gesig … Die spiere in sy arms lewe onder haar aanraking en toe hy haar met ’n kreun teen hom vastrek en sy mond oor haar gesig streel, kan sy nie meer dink nie. Tyd en plek vervaag … Hulle soen mekaar met ’n vreemde dringendheid, terwyl hy tussenin onverstaanbare woorde in haar hare fluister … Dis soos ’n veldbrand wat al hoër brand en dreig om hulle albei te verteer. Sy maak nie haar oë oop nie, vasgevang tussen ’n droom en die werklikheid. Sy stem is hees in haar ore, maar die woorde maak nie sin nie … kry nie betekenis in die droomwêreld nie.
Die geluid dring van baie ver af deur na hulle bewussyne en dit duur nog ’n paar sekondes voordat Jacques die gelui van die telefoon herken en effens verdwaas regop kom. Sy stem is hees toe hy antwoord en Nicolene hoor hoe hy kug. Toe sy orent kom, sien sy hoe hy met sy hand oor sy oë vee waar hy in die portaal staan.
“Hallo, Karen. Sy is by my – ons het kom koffie drink,” hoor sy hom sê. En toe hoor sy hoe hy die telefoon op die mikkie terugsit.
Sy is besig om naarstig na haar skouersak te soek toe hy terug in die sitkamer kom. Toe hy sy hand na haar uitsteek, gee sy haastig pad en sonder om na hom te kyk, laat sy oor haar skouer hoor dat sy huis toe moet gaan.
“Nicci …”
Hy staan groot voor haar, en Nicolene voel hoe sy liggies begin bewe, maar sy skud haar kop.
“Ek wil huis toe gaan, Jacques …”
“Later …”
Sy mond is by haar oor en Nicolene gee ’n tree terug.
“Jacques … ek is nie presies seker wat hier gebeur het nie, maar van al die onbesonne dinge wat ons in ons lewe al gedoen het, moet hierdie seker die eerste plek kry … en ons kan net dankbaar wees die telefoon het gelui.”
“Hou op baklei, Nicolene. Jy het geweet dit sal die een of ander tyd gebeur.”
“Ek het nie. Ek het ’n verhouding met iemand … en jy ook! En ek gaan nie verder hieroor praat nie.”
’n Lui glimlag speel om sy mondhoeke en hy vee met sy vinger oor die kontoere van haar lippe. “Waarvoor is jy bang?”
“Ek is nie bang nie, maar hierdie is een pad wat ek nie gaan stap nie … nooit. Ons is vriende en ons het byna vanaand daardie vriendskap vernietig, so, los my dat ek kan huis toe gaan.” Sy lek oor haar droë lippe. “Nagmerries verdwyn gewoonlik wanneer die son opkom.”
Sy lag is hees. “Dit was die lekkerste nagmerrie wat ek nog gehad het.”
Haar oë flits ergerlik op in syne. “Dis nie ’n grap nie.”
“Jy kan nie nou huis toe gaan nie. Ons het nog baie om oor te praat … soos dat jy vir Andrew moet bel en sê hy hoef nie meer te kom nie.”
Nicolene draai terug na hom, terwyl sy frons, asof hy besig is om ’n vreemde taal met haar te praat.
“Ek wil nie vir jou sê jy het te veel gedrink nie, maar daar is beslis érnstig fout met jou.” Sy tel haar skouersak van die vloer af op en vee oor haar hare. Die volgende oomblik sluit sy arms egter om haar lyf en kan sy nie beweeg nie.
“Het jy niks gehoor wat ek vir jou gesê het nie?” Sy stem is ernstig. Die merkie langs sy oog is nou ’n kepie. Die mond wat vroeër so sag was, nou ’n reguit lyn.
“Ek gee nie om wat jy gesê het nie.” Nicolene kyk nie na hom nie.
“Moet ek my woorde herhaal?”
Sy stem is baie stil en ’n rilling gaan onwillekeurig deur haar asof sy meteens koud kry.
“Jacques … asseblief … Dit maak nie saak wat jy gesê het nie. Ek is seker jy het al vantevore dinge in jou lewe gesê wat jy nie noodwendig alles bedoel het nie.”
Sy skrik vir die skielike skor lag by haar oor. “Nie vir jou nie … nooit vir jou nie. En ek gaan nie toelaat dat jy hiervandaan wegstap asof dit ’n toevallige ontmoeting was nie. Ons gaan
