neer en wonder ergerlik waarom niemand wil gaan slaap nie. Miskien moet sy maar verskoning maak en kamer toe gaan, maar sy kan kwalik vir Andrew alleen in die geselskap laat. Veral nie met Jacques hier nie – ’n Jacques wat baie tuis lyk en aan die gesprek deelneem asof hy nie ’n kwelling in die wêreld het nie.
Genadiglik staan Andrew ná ’n paar minute op en rek hom lui uit. Hy bedank Lisa vir die lekker ete en maak toe verskoning by die ander gaste.
Nicolene staan haastig op en sonder om iets te sê, loop sy saam met hom die huis binne. In sy kamer maak sy seker dat hy alles het wat hy nodig mag kry, en toe sê sy haastig nag. Hy trek haar egter tot teen hom en toe sy mond oor hare sluit, maak sy werktuiglik haar oë toe.
En skielik is alles vreemd. Sy hande op haar rug, die reuk van sy vel, sy mond … asof sy hom vir die eerste keer soen. Sy is verlig toe hy eindelik sy kop lig en sy agteruit kan tree. Maar voordat sy iets kan sê, begin die selfoon op die bedkassie lui en hy beantwoord dit.
Nicolene staan afgetrokke en kyk hoe die oë wat die hele aand stil was, skielik ophelder en die mooi gesig lewe kry.
“Too hot for my taste,” hoor sy hom sê. Hy lag terwyl hy vir haar kyk. “Like an Italian family … very noisy, lots of people, lots of food …”
En sy besef dat dit waarskynlik presies is hoe hy haar familie ervaar: in oormaat. Ligjare verwyder van die tipe lewe wat hulle in Londen lei.
Toe hoor sy hoe sy stem verander en hy saggies lag vir wat die persoon aan die ander kant sê. Hy skakel die selfoon af en sit dit terug op die kassie.
“Dit was David … Hulle is almal bymekaar en sê groete.”
Nicolene knik. “Met wie het jy laaste gepraat?” Haar stem is niksseggend.
“Caroll. Sy sê ook groete.”
Hy begin sy hemp losknoop en Nicolene kan nie help om te dink dis beslis nie al wat Caroll gesê het nie. Sy behoort seker jaloers te voel, maar dis asof sy nie die energie het vir so ’n emosie nie.
“Ek hoop jy het ’n rustige nag,” is al wat sy antwoord, voordat sy die deur agter haar toetrek.
Sy moet nog die volgende oggend se reëlings met Karen bespreek, maar sy sien nie kans om terug stoep toe te gaan nie, nie terwyl Jacques daar sit nie. Sy sal maar môreoggend vroeg opstaan.
In die kombuis skink sy vir haar ’n groot glas koue water en toe sy omdraai, staan haar pa in die deur, ’n vreemde uitdrukking in sy oë.
“Is alles reg? Jy was vanaand so stil.”
“Ek is seker maar net moeg, maar moenie dat Ma hoor nie. Sy dink in elk geval ek het te veel gekuier.” Nicolene probeer so lig as moontlik antwoord.
“Is Andrew moeg of oorweldig deur al die Suid-Afrikaners?” Wilhelm haal ’n glas uit die kas om vir hom ook water in te skink.
“Seker ’n bietjie van albei. Ek het julle mos al vertel sy familie is nie vreeslik heg nie.”
“Ja, jy het.”
Nicolene weet die drie woorde beteken eintlik veel meer as wat hulle sê, maar sy hoef hom nie uit te vra nie. Sy kan die twyfel in sy oë sien. Sy weet ook hy sal nooit uit sy eie iets sê nie. Hy sê altyd hy vertrou hulle oordeel en dat hy nie meer namens hulle besluite kan neem nie. Vanaand sou sy egter nie omgegee het as hy haar besluite vir haar wou neem nie.
Sy soen hom in die verbygaan op sy wang en sit haar kop vir ’n kort oomblik teen sy skouer. Toe glimlag sy en stap ingedagte kamer toe.
Nicolene maak met moeite haar oë Saterdagoggend oop. Sy het die vorige aand weer een van die slaappille gedrink, en sou verkies het om die hele dag in die genadige droomwêreld te verkeer, maar Lisa het vroeg reeds koffie gestuur en gesê sy moet opstaan.
Ontbyt is in die eetkamer uitgesit en almal moet hulself daar gaan help.
Nicolene skink vir haar net ’n beker koffie, maar Lisa dring daarop aan dat sy ten minste ’n snytjie brood ook eet en Nicolene kan maar net gedweë kyk hoe haar ma, soos jare gelede, vir haar ’n snytjie brood smeer.
Sy kyk verbaas op toe Andrew die eetkamer binnekom. Hy is nie iemand wat graag vroeg opstaan nie, maar blykbaar het hy te warm gekry om vanoggend in die bed te vertoef. Sy het eintlik gehoop hy sal laat slaap, sodat sy al haar strooimeisieverpligtinge kan afhandel, maar nou sal sy hom seker maar moet saamnooi dorp toe. Miskien kan hy gaan rondloop terwyl hulle by die haarkapper is en sy daarna net gou ’n draai by die hotel gaan maak om te sien of alles in orde is.
“Nee, dankie, ek dink ek moet liewer die hele dag in die swembad deurbring. Ek weet nie hoe julle in hierdie temperature kan funksioneer nie,” wys hy die uitnodiging van die hand.
“Ek is seker ek kon my eie hare gewas en drooggemaak het,” sê Nicolene toe sy en Karen in die haarsalon sit.
Karen skud haar kop. “Nie volgens Ma nie, en vandag is haar woord wet. Ek het besluit dis beter om die klein oorloggies te verloor en die grotes te probeer wen.”
Nicolene kyk na haar suster wat vanoggend so kalm lyk. “Is jy opgewonde?”
“Verskriklik! En ek is bly die dag het uiteindelik aangebreek. Ek is seker maar een van daardie mense wat nog graag wil trou – met die rok, blomme, gaste, onthaal … die hele gedoente. Ek weet dit klink naïef, maar dit voel vir my so ’n huwelik het ’n groter kans op sukses. ’n Mens stap hopelik nie so maklik weg van ’n belofte wat jy voor soveel mense gemaak het nie … of wat op so ’n spesiale wyse gemaak is nie.”
Nicolene kan net stil na haar suster luister, en haar weer eens verwonder aan die jong sussie wat met soveel selfvertroue haar lewenspad beplan. En sy kan nie help om in haar hart te hoop dat die drome agter die blink oë nooit verydel sal word nie.
’n Uur later kyk Nicolene sugtend in die spieël. Die vreemde meisie het klaarblyklik glad nie verstaan dat sy nie ’n stywe kapsel wou hê nie, maar daar is nie tyd om te kla nie en sy laat Karen in die sorg van die haarkapster en ry hotel toe.
Voor die lokaal is dit ’n miernes van bedrywighede. Die bloemiste is besig om blomme en staanders af te laai. Binne is ’n leërskare helpers besig om tafels rond te dra, tafel te dek, blomme te rangskik en sommer net heen en weer op mekaar te skreeu.
“Is jy nie dankbaar jy hoef nie vandag in die kombuis te staan nie?” Die jong spysenier loop haar tegemoet, terwyl hy oor sy skouer vir een van die helpers roep om nie die borde te laat val nie.
“Innig dankbaar.” Sy kyk om haar rond. “Dit lyk alreeds baie mooi. Baie dankie.”
“Ek hoop jou ma is ook tevrede.” Sy blik gaan krities oor die bedrywighede rondom hulle.
Nicolene lag gerusstellend. “My ma se blaf is erger as haar byt … en ek belowe jou, die bruid is op so ’n pienk wolk dat sy met alles tevrede sal wees.”
Hulle gesels nog ’n rukkie en toe verskoon Nicolene haarself en ry terug plaas toe. Haar ma sal vir Karen gaan oplaai en huis toe bring. Sy wonder meteens wat Andrew die hele oggend met homself gedoen het. Sy hoop van harte net nie hy en haar pa het heeltyd gesels nie. Sy weet nie of al sy sienings haar pa se goedkeuring sal wegdra nie, en gewoonlik is hy nie skaam om sy mening te lug nie.
Sy
