moet ry as die bruid nie laat wil wees nie.”
Lisa ry saam met Annemie, terwyl Karen, Nicolene en Wilhelm al drie saam met Paul in die bruidsmotor klim. Die res van die geselskap volg almal in hul eie motors.
Die straat voor die kerk en die parkeerterrein langsaan is stampvol motors, maar reg voor die kerk is ’n plek vir die bruidsmotor oopgelaat.
Nicolene help vir Karen uit en toe stap hulle stadig met die paadjie op na die ou houtdeure. Die ander het êrens parkering gevind, en kom haastig agter hulle aangestap. Karen se hare, grimering en rok word vir oulaas bekyk, en toe is dit tyd vir Lisa, Paul en Annemie om in te stap.
Lisa skuif in die voorste bank langs Gerrit se ouers in, terwyl Paul en Annemie net agter hulle gaan sit.
Die eerste klanke van die bekende troumars klink op en Nicolene wonder wie van sy of Karen op daardie oomblik die bangste is. Maar terwyl sy seker is dat Karen se grootste vrees is dat Gerrit nie daar gaan wees nie, is die feit dat Jacques wél voor die preekstoel gaan wees háár grootste vrees.
Wilhelm hou met ’n bemoedigende knipoog sy arm vir Karen uit en toe begin hulle stadig die paadjie afstap, met Nicolene agterna.
Karen se vrese was ongegrond, want Gerrit staan met ’n skitterwit glimlag voor in die kerk vir haar en wag en Nicolene slaak sag ’n sug van verligting. Nie dat sy ooit getwyfel het dat hy vandag hier sal wees nie.
Toe skuif haar oë na die donkerkopman wat langs hom staan en sy voel hoe haar hart onstuimig onder haar ribbes begin klop. Sy sien hoe hy glimlaggend vir Karen knipoog. Sy blik verskuif na haar en vir ’n lang oomblik kyk hulle oor die rye mense na mekaar. Die glimlag huiwer nog om sy mond, maar sy kan nie die uitdrukking in sy oë lees nie en sy kyk weg.
Toe staan hulle voor die kansel. Wilhelm gee met ’n handdruk en ’n soen sy jongste dogter aan haar bruidegom af en Nicolene verwonder haar aan die outydse, maar treffend simboliese gebaar. Sy gaan staan aan Karen se linkerkant en Jacques skuif regs agter Gerrit in. Hy loer weer vlugtig na haar, maar sy kyk vinnig weg en is dankbaar toe die predikant begin praat.
Nicolene dwing haarself om te luister. Die predikant is ’n jare lange familievriend en sy woorde is werklik ’n persoonlike boodskap aan die twee mense voor hom.
Uiteindelik is dit verby en Nicolene moet vorentoe tree om die ruiker te neem en Jacques om die ringe te oorhandig. Karen se hand bewe net effens toe sy Gerrit se troupand moet aansteek en Nicolene sien hoe hy haar glimlaggend staan en aankyk. Hy is duidelik die gelukkigste man in die kerk.
Met hulle hande in mekaar word die bruidspaar deur ’n vriend toegesing, waarna die slotgebed volg. Daarna verdaag die gaste, terwyl die bruidsgevolg agterbly vir die ondertekening van die register. Daar word oor en weer gelukwensinge uitgedeel en toe staan Jacques voor Nicolene en sy kan maar net na hom kyk.
“Baie geluk met jou suster se troue.” Hy huiwer, dan sak sy kop en sy mond vee sag oor hare.
Nicolene vertrou nie haar eie stem nie en knik net. Gelukkig is daar soveel mense om hulle dat daar nie tyd vir ’n langer gesprek is nie en sy is verlig toe hulle eindelik saam buitentoe kan beweeg.
Buite word daar hande vol gedroogde roosblare oor hulle gestrooi en Nicolene kan voel hoe van die blaartjies in haar hare bly sit. Terwyl die gaste na die onthaal vertrek, word daar foto’s van die hele gevolg binne die kerk en in die tuine geneem. Nicolene staan nog en kyk hoe die bruidspaar afgeneem word, toe Jacques langs haar inskuif.
“Ek wonder hoe lank daardie twee ons vanaand met hulle teenwoordigheid gaan vereer. Ek het ’n vermoede as hulle kan, maak hulle nie eers ’n verskyning by die onthaal nie.”
Sonder om te dink, lig Nicolene haar gesig laggend. “Ek weet nie of ek al twee gelukkiger gesigte gesien het nie.”
Hy vertel haar hoe bang Gerrit voor die tyd was dat Karen nie gaan opdaag nie en kort voor lank staan hulle twee soos van ouds met mekaar en grappe maak. En toe die foto’s van hulle twee geneem moet word, is die atmosfeer tussen hulle vir die eerste keer in dae ontspanne.
By die hotel word die troumars weer gespeel totdat almal hul plekke by die bruidstafel ingeneem het.
Jacques is ook die seremoniemeester en hy begin sommer dadelik met die verwelkoming en heildronke op die bruidspaar se ouers. Hy vertel hoe Karen voor hom grootgeword het, hoe hy haar in ’n onbesonne oomblik aan sy universiteitsvriend voorgestel het en voordat hy sy oë kon uitvee, was die twee smoorverlief. Die gaste staan met geligte glase op en drink op almal se gesondheid.
Nadat hulle weer gaan sit het, kyk Jacques na Nicolene wat langs hom sit. “Laastens wil ek net vir Gerrit sê hy het sekerlik die mooiste bruid gekry wat daar al ooit was, maar ek het beslis die mooiste strooimeisie gekry.”
Sy hand rus ’n oomblik op haar skouer terwyl hy praat en Nicolene voel hoe haar vel onder sy vingers begin gloei. Sy is dankbaar toe hy sy hand laat sak en, nadat hy vir Gerrit aan die woord gestel het, weer langs haar kom sit. Sy lig die vonkelwynglas na haar lippe en neem ’n groot sluk.
Onder vele uitroepe bedank Gerrit almal vir hulle teenwoordigheid, hy bedank die twee ouerpare, vir Jacques en Nicolene en laastens vir Karen. Terwyl hy praat, verbreed sy glimlag net en geen van die uitroepe kan hom van stryk bring nie.
Uiteindelik is al die toesprake agter die rug en kan die spysenier die eerste geregte begin bedien. Nicolene is geensins honger nie, maar sy voel verplig om ’n skeppie van elke gereg te proe, aangesien sy weet haar ma sal ná die tyd ’n volledige verslag wil hê. Tot haar verbasing gesels Jacques met haar asof daar niks gebeur het nie, en danksy die vonkelwyn gee die knoop in haar binneste effens skiet. Daar is gelukkig ook soveel mense wat kort-kort met hulle kom gesels, dat daar nie veel tyd vir gesels is nie.
Ná die hoofgereg bedien is, begin die orkes speel en Gerrit en Karen staan op om die dansbaan te open. Hulle beweeg stadig oor die baan, terwyl hulle glimlaggend in mekaar se oë kyk.
Met haar oë peinsend op die twee figure, voel Nicolene hoe haar stoel uitgetrek word. Toe sy opkyk, beduie Jacques vir haar dat hulle moet gaan dans.
Die oomblik toe hulle voor mekaar staan, vou sy arms om haar en sy hand rus gemaklik teen haar kaal rug. Nicolene voel hoe sy liggies teen hom begin bewe. Toe begin hulle met die ritme en sekerheid van twee bekende lywe beweeg. Hy het haar léér dans. Sy kan hom blindelings volg en hy weet dit. Hulle dans die eerste paar oomblikke in stilte.
“Ek is bly om te sien jy het nog nie alles vergeet wat ek jou geleer het nie.” Sy stem is by haar oor.
“Hoe kan ek vergeet – jy was ’n ongenaakbare leermeester.” Haar stem is lig, terwyl haar voete die ingewikkelde passies volg.
“En jy was ’n koppige leerling. Het altyd van beter geweet. Gee jy Andrew ook soveel moeilikheid?”
Nicolene se voete struikel meteens en vir ’n oomblik sukkel sy om weer haar ritme te herwin. Sy wil nie oor haar en Andrew praat nie. Sy wil ook nie hê hy moet van Andrew hou nie. Sy wil … sy weet nie … Haar gedagtes is so deurmekaar. Gelukkig eindig die musiek en is daar iemand anders om Nicolene vir die volgende dans op te eis.
Ná die tweede dans stap sy stadig na waar Mariaan en Andrew met Jacques sit en gesels. Andrew glimlag net vlugtig vir haar, en dit is Jacques wat ’n stoel vir haar nader trek, voordat hy die gesprek met Andrew en Mariaan hervat. Sy sien hoe Mariaan se goed versorgde hand op Jacques se been rus en sy kyk haastig weg.
Toe
