vraag sal wees. Of haar pa se antwoord … Sy kan haar nie indink dat hy soos Andrew sal voel nie. Sy kan dit sien in die manier waarop hy na haar ma kyk, waarop hy ongemerk haar hand neem wanneer hulle twee langs mekaar sit of hoe hy reageer wanneer hulle een van haar jeugliefdes raakloop.
Sy skud ingedagte haar kop heen en weer, meteens seker dat sy hom nie van haar en Jacques gaan vertel nie, want sy besef nou dat dit nie sal saak maak nie. Hy sal nie verstaan waarom sy so ongelukkig daaroor is nie.
Andrew laat meteens sy kop sak en sy lippe vee liggies oor haar skouer. “Ontspan tog nou. Ons het mekaar nog nie eers alleen gesien vandat ek hier is nie.”
Sy hande begin oor haar arms streel en toe soek sy mond hare. Nicolene het moeite om nie haar gesig weg te draai nie. Iets het verander – hy is vir haar vreemd. Dis soos ’n bekende skildery waarvan die agtergrond skielik verander het.
Ná ’n ruk lig hy sy kop. Sy oë trek skrefies in die maanlig. “As dít is wat Suid-Afrika aan jou doen, kan ek verstaan dat jy hier weg is. Die plek doen jou nie goed nie. Ek het jou nog nooit so afsydig gesien nie.”
“Miskien is ek net moeg. Ek het nog nie baie rus gekry vandat ek hier is nie.” Nicolene weet die verskoning klink ongeloofwaardig, maar sy weet nie wat anders om te sê nie, en sy is nie meer lus vir sy hande op haar nie. Voordat hy kan antwoord, staan sy haastig op en soen hom vlugtig op sy mond.
“Ek wil nou gaan slaap. Ons kan môre verder praat.”
“Waarom wil jy skielik oor so baie dinge praat?”
Nicolene besluit om die vraag te ignoreer. Sy moet nou eers ’n nag se slaap inkry en hopelik sal sy môre beter voel. Miskien as sy môreoggend opstaan, sal alles weer normaal voel.
Andrew probeer haar eers keer, maar toe sy daarop aandring om te gaan slaap, laat hy ergerlik hoor dat sy koms hierheen ’n enorme mors van geld was en dat hy jammer is hy vertrek eers Dinsdag. Hoe gouer hy hier wegkom, hoe beter sal dit vir hom wees.
Nicolene luister stil. ’n Maand gelede – of selfs ’n week gelede – sou sy waarskynlik haar bes probeer het om hom te paai, maar nou wil sy nie meer nie. Die ergerlike trek om sy mond, die bytende verwyte, alles het skielik hier ’n ander betekenis gekry … en sy wonder waarom het sy dit nog nooit so gesien nie. Dit was tog altyd daar. Die onredelikheid as hy nie sy sin kry nie, soos ’n stout kind.
Maar deur die nag besluit sy tog om te probeer. Dit kan nie net Andrew se skuld wees nie. Sy was beslís nie die afgelope twee dae in ’n goeie bui nie. Miskien moet sy maar saam gaan ski. As hulle eers weer alleen is, weg van haar bekende omgewing, sal dit beter gaan. Maar sy weet ook dat sy nie werklik die moed het om vir haar ouers te sê sy gaan voor Kersfees terug nie. En dan is daar nog ’n knaende stemmetjie agter in haar kop, ’n stemmetjie wat haar wil oortuig dat sy nie nou kan teruggaan nie.
En so ry die gedagtes heen en weer wipplank, totdat sy moedeloos opstaan en ’n slaappil drink. Sy sal môre haar lewe uitsorteer; sy sal antwoorde op al haar vrae kry en versekerings vir al haar onsekerhede.
Die son sit al hoog toe Nicolene die volgende oggend haar oë oopmaak. Sy lê ingedagte na die bekende kamer en kyk. Sy verwonder haar hoe vinnig sy weer tuis in haar ouers se huis geraak het … asof sy nooit werklik weg was nie. Miskien voel almal maar so oor hulle geboorteplek, of die plek waar hulle grootgeword het.
Onwillekeurig dink sy aan Andrew se ongeërgdheid oor die huis wat hy eendag gaan erf. Sy is seker hy sal nooit daar woon nie. Daarvoor geniet hy die lewe in die stad te veel. ’n Naweek op die platteland is genoeg om hom weer ’n week lank te laat kla. Hulle twee verskil eintlik soos dag en nag, en tog was dit ’n opwindende tyd in haar lewe toe sy hom leer ken het.
Sy was nog nie lank in Londen nie, alles was nog nuut en sy was gevlei deur sy aandag. Hy het haar na al die nuutste plekke geneem; sy het interessante mense ontmoet. Haar wêreld het skielik baie groot geword. Hulle het soms vir ’n naweek Frankryk of Italië toe gegaan. Sy het in die Alpe leer ski. En tussenin het sy hard gewerk en baie geleer. Sy het nie baie meer van die lewe gevra nie. Hulle het nie langtermynplanne gemaak nie.
As sy egter aan die afgelope paar maande dink, moet sy erken dat hulle rusies tog meer en intenser geword het. En altyd was dit sy wat moes vrede maak, verskoning vra, al het sy nie gefouteer nie. Sy het begin wens dat hy net een keer saam met haar kan huis toe kom. Net die rustigheid van die plaas kan ervaar, sien waar sy vandaan kom, haar mense ontmoet. Miskien sou hy dan beter verstaan. Maar sy dink nie hy verstaan enigiets beter nie.
Sy dink weer aan die beskrywing wat hy vir Caroll oor die telefoon gegee het: … big, noisy family … Sy wonder meteens of hy ooit weer hierheen sal kom, of selfs Suid-Afrika toe. Hy vind dit beslis te warm. Dieselfde son waarin sy haar op die oomblik verlustig, is vir hom ’n groot bron van ongemak.
Sy skud haar kop. Hierdie gedagtes gaan haar nêrens bring nie. Sy sal die een of ander tyd moet opstaan en iets daadwerkliks probeer doen. Nie dat sy weet wat nie. Haar kop is seer gedink en die sirkels word net al hoe kleiner. En dan is daar die stem op die rand van haar bewussyn. ’n Stem wat sy nie kan stilmaak nie, maar waarna sy nie wil luister nie, want die stem is soos ’n goëlaar besig om beelde op te tower – beelde wat sy seker is slegs hersenskimme kan wees. En in die middel van hierdie goëlbeelde is ’n gesig met donker oë … ’n bekende gesig … ’n bekende lyf.
Nicolene gooi ergerlik die laken van haar af en staan haastig op. Sy sal haarself nog dood dink!
Middagete word in die koelte van die groot eetkamer genuttig. Paul en Annemie is genooi om te kom saam eet en Nicolene sit moedeloos en luister na die sukkelende geselskap. Almal brand om die troue tot in die fynste besonderhede te bespreek, te lag oor sekere van die gaste of sommer net vir mekaar te vertel hoe spesiaal die dag vir elkeen was. Maar om Andrew se onthalwe weerhou hulle hul daarvan. Hy ken nie die mense nie, hy ken nie eers die bruid en die bruidegom nie. Dit was vir hom waarskynlik net nog ’n troue.
Die gesprekke wil nie vlot nie en Nicolene voel hoe sy al hoe meer praat en al hoe meer wyn drink. Enigiets om net deur die ete te kom.
Ná ete kondig sy aan dat sy vir Andrew die Kaap gaan wys en sy is seker dat daar op almal se gesigte verligting te sien is.
Andrew is duidelik nie in ’n goeie bui nie, maar Nicolene praat onverpoos voort.
Hulle ry deur die stad, oor Kloofnek, en dis eers toe hulle aan die ander kant afsak en die skitterblou Atlantiese Oseaan onder hulle lê, dat hy effens ontdooi en haar uitvra oor die woonbuurte met die enorme huise wat soos voëltjienessies teen die kranse hang.
Kampsbaai is gesellig besig en hulle drink koeldrank by ’n restaurantjie op die straat. En vir die eerste keer daardie dag sien sy belangstelling in sy oë. En sy weet dit is omdat dit besig en lewendig rondom hulle is. Hy haat verveling. In Londen is hulle altyd aan die gang. Daar is altyd ’n ander plek waarheen hy nog wil gaan. Sy hou hom onderlangs dop vir die eerste tekens van rusteloosheid. En toe hy in sy stoel begin beweeg, glimlag sy by haarself. Sy wonder meteens hoe goed hy háár ken.
“Het jy al ooit ’n sonsondergang oor die see gesien?” Nicolene beduie na die oseaan waar die skerp laatmiddagson soos diamante op die blou water skitter.
“Ek kan nie onthou nie. Dis nie hoog op my prioriteitslys nie.” Hy wys na ’n paar motorbote wat in die baai geanker lê. “Maar ek sal nie omgee om op een van hulle te wees nie. Spoed op water – ek vind dit baie opwindender as om stil te sit en na ’n sonsondergang te kyk.”
Nicolene staan op en nadat hulle betaal het, stap hulle stil langs mekaar na waar die motor geparkeer
