“Naand, Meneer! Askuus dat ek so vir jou waai en skree, maar jy stap so vinnig, ek was bang ek haal jou nie betyds in nie.”
Die uitdrukking in die man se oë laat my woorde na my toe terugkaats. Stil geskok staar ek hom openlik aan, maar kan hom nie peil nie.
Sy vingers is lank en sterk, het ek opgemerk toe ons gegroet en ek my bekendgestel het. Hy ruik na stof en veld en vuurtjie. “Stap saam, Willemien?” begin die wit tekkies weer ’n paadjie deur die bosklossies baan.
’n Salige, onverklaarbare bedeesdheid oorval my. Ek voel so vredig, ek wil niks sê nie. Ek dink niks. Ek vra niks.
Stilte.
Ek moet keer om my hand kinderlik in syne te sit.
Daar is iets baie eienaardigs omtrent dié mens. Ek bly kyk na sy gesig. Dis oneindig gerusstellend. Soos wanneer jy skielik onthou om tot in jou longkaste behoorlik asem te haal nadat jy lankal suurstofnood gehad het.
Ek’s nie onbekend met veewagters nie, maar hierdie man is anders. Hy’t niks van my nodig nie.
Is dit een van húlle?
Nouliks glo ek wat ek ervaar. Ons loop asof ons nog altyd saamstap. Ek is bewus daarvan dat hy nie sy naam gesê het toe ons gegroet het nie. As joernalis weet ek dat ek geen aanhalings van iemand mag publiseer van wie ek nie die volle naam weet nie.
Tog swyg ek.
Ongekende tevredenheid snoer my lippe. Môre sal ek in die daglig al sy besonderhede afskryf soos dit hoort.
Voorlopig net veldstilte om ons. Bossies wat kraak en klippertjies wat ondervoet skuif. Die eerste aandvoëltjies fluit na die maan se pan. Motte styg met vet lyfies op soos vlieënde wattepluisies sodat die vlermuise net kan skep.
Die man se geaardheid oorrompel en verwar my. Ná byna twee dekades se ervaring van vreemdelinge vir onderhoude trompop loop, kan ek die mense wat nie verwond is nie op my een hand tel.
Eintlik is hy my eerste een. Iemand wat nie vra dat ek my woorde versigtig kies, of my aksent aanpas nie. Of die talle fyn dingetjies doen wat ’n mens aanleer om vertroue in te boesem. My witgeit val van my af omdat ’n heel mens nie kleur het nie en noudat ek in die teenwoordigheid van een is, het sy kleurloosheid myne oorbodig laat voel.
’n Skaapwagter.
Nadat ons die troppie in die kraal toegemaak het, beduie hy ons moet hier naby sit.
“Willemien het ’n vraag?” In die sterk skemer kan ek sy gesig nie uitmaak nie, maar sy sagte stem en aura stel my gerus.
Ek het. Nie my onderhoudvrae nie, en ook nie vrae vir ’n veewagter in die Richtersveld nie. Dié lê soos veedrolletjies opgedroog in die sand om my.
“My vraag is eintlik ’n vraag aan die Here.”
Die skape blêr en ’n gatswaaiende hond kom by die veewagter se voete lê.
“Is daar nog?” vra ek asof ek die sub-A’tjie is wat vir die juffrou nog koeldrankdoppie-tellers vra om op die klaskamer se speelmat uit te pak.
“Nóg?” kan ek hom amper hoor ’n glimlaggie trek.
Ek voel nie soos gewoonlik skaam, belaglik of ontbloot nie. Ook nie vet en drillerig, of soos ’n aanstootlike aanbieding van gebrekkige vroulikheid nie. Woordeloos laat hy my voel of ek mág vra.
“Ek wil graag weet of daar nog heel mans op die planeet is?”
Hy vryf met sy een tekkie se toon oor die wolpensie van die hond, wat nou pote omhoog lê. “Ja, liewe Willemien. Daar ís.”
Wat soek ek? Vergifnis en om te vergewe. Vrede. Dat ek en Pa weer oukei met mekaar sal wees. Dat my suster begrip sal hê hoekom ek my lyf so afgeskeep en my greep op myself heeltemal verloor het. Dit moet reg wees sodat ek uiteindelik na my eie lyf en lewe kan terugkeer.
Want sien, hier op Aarde het jou gees ’n lyf nodig om jou grenslose potensiaal vir liefde te kan leer uitleef.
Liefde is nie vir lafaards nie. Jy moet vrywillig kies om oor die krans van vrees te neuk.
Arms oop, gillend.
Eers dan is jy reg vir dié ontmoeting. Ware herkenning blyk op ’n frekwensie te wees waar min mense vreesloos genoeg is om na te mik. Raar, dog nie onmoontlik nie.
Wat sou Ma sê as sy hoor waaraan ek nou dink?
“Liefde is iets wat ’n ma vir haar kinders voel. Of wat tussen jou en jou diere is. Die res is ’n versinsel. Jy mors jou tyd om dit na te jaag.”
Desondanks het ek lankal geleer om my instinkte te vertrou: die woordelose wete wat jou na jou bestemming lei. Sommige mense glo in soul mates, maar die hemelsegte is fyner geweef as passie op menslike vlak wat onder ons dikwels as liefde paradeer.
“Ja, Willemien,” het die veewagter met die wit tekkies gesê, “daar is.”
Van toe af glo ek soos ’n kind wat die prentjies van haar toekomstige lewe solank in doppies uitpak.
My reis is ’n afskeidsrit. Nie net van Pa nie, maar van my ou lewe. Eintlik is dit lankal verby, maar ék het nog nie die sprong gemaak nie. Ek huiwer nog asemsnakkend op die platform, asof ek gaan bungee jump. Pisbang om te spring, dog weet ek dit is nou of nooit.
Pa se begrafnis was chaoties. Wie sou die oranje snor kon voorspel het? Of die sang-item? Daar was nie tyd vir tot siens sê nie.
My gedagtes ry skoppelmaai. Tussen toe en nou. Tye wat ek onthou, nie soseer oor wat gebeur het nie, maar oor hoeveel ek toe geweeg het.
Kolonel Wendelle Stevens het my en Pa destyds na Area 51 gebring. Ek en Pa was dik van die lag. Pa kon mens selfs in die slegste tye laat lag. Sy positiwiteit het soos ’n kragbaan van hom uitgestraal. Niks kon dit afskakel nie. Dié krag kon ’n hele huis of kantoor vol mense, asof gehipnotiseerd, gemotiveerd laat bly – al was daar nie eens geld om melk vir koffie te koop nie.
Tog het dit my soms tot in die murg uitgeput.
Deur die jare kon net sekere mense dit langer as ’n rukkie naby Pa verduur voor sy vulkaniese energie hulle uitgebrand het. Voor Fabulous Fabula in sy lewe ingeheupswaai het, het niemand die moeite gedoen om die sekretaressies se name te memoriseer tensy hulle al ’n paar weke uitgehou het nie. Die meeste het binne dae al hul handsakke gegryp en gevlug.
Sy vreemde energie en die oortuiging dat wat hy op daardie spesifieke dag geglo het, die reine waarheid is, het mense oorrompel. Só kon Pa die polisie of verkeersbeamptes oorreed om ons soms ’n dorp in te begelei. En voordat tegnologie dit onmoontlik gemaak het, kon hy met die koppe van besprekingsagente smokkel. Dit het dikwels gelei tot opgradering na eersteklassitplekke, al was ons vliegtuigkaartjies gekoop met ’n kredietkaart waarop daar geen sent was nie. Gereeld moes ons net keer dat Pa nie die hele restaurant oorneem, maak nie saak in watter land of taal nie. Hy sou die kelners, die bestuurder, die sjef en die eienaar rondkommandeer, en boonop interaksie met elke tafel hê. As Pa lus was vir sing, hét hy gesing.
“’n Kombinasie van die onversadigbare behoefte na
