“Ses.” Tillie voel asof sy haar kop in die grond wil druk. Watter vrou wil graag hoor hoe moeg sy lyk? En dit komende van ’n adonis soos Jacques Malherbe. Magtig.
“Hoekom probeer jy nie ’n ander werk nie?” stel hy voor. “Iets wat meer betaal en met korter ure?”
Tillie sug. “Ek het nooit na skool kans gekry vir ’n geleerdheid nie.”
“Ek hoor jou, maar daar is baie millennials wat goed doen vir hulleself sonder ’n geleerdheid.”
“Jy’s reg, maar wanneer ’n mens net werk van die oggend tot die aand, dink jy nie regtig aan jou vele opsies daar buite nie.”
Die kelnerin bring die water en Tillie bedank haar.
“Moet ek met my vennoot gesels en kyk of ons nie vir jou iets by Estatopia kan kry nie?” bied Jacques aan.
Tillie skud haar kop. “Ek sal nooit so iets van jou kan verwag nie, Jacques.”
“Hei, ek doen dit nie as ’n guns nie. Ek bied aan omdat ek weet dat jy hard sal werk.”
“Dankie,” glimlag Tillie en hou aan kyk na haar glas. “Maar ek’s oukei vir nou.” Sy het ’n spesmaas Milanka sal dit nie goedkeur as sy saam met Jacques in dieselfde gebou moet werk nie.
Vir ’n ruk sê nie een iets nie. Dan sê Jacques: “So, Milanka en ek gaan trou. Wie’t ooit geraai dit sou so gou gebeur?”
“E, ja. Ek is regtig bly vir julle. En die hele idee van Bobby van Jaarsveld en die olifant – jy’s enig in jou soort.”
Hy lyk meteens taamlik emosioneel. “Ek wil haar net gelukkig sien. Milanka het soveel mooi in haar.”
“Sy het. En sy’s gelukkig om ’n man soos jy te kan hê om saam mee oud te word.”
Jacques kyk weg en begin vroetel met sy beursie. Hy haal ’n kredietkaart uit en skuif dit oor die tafel. “Hierso.”
“Wat is dit?” vra sy verbaas.
“Dis ’n kredietkaart en jy kan dit gebruik vir enige koste verbonde aan die troue. Ek whatsapp vir jou die PIN. Daar is ’n halfmiljoen rand op.”
Tillie spoeg water oor die tafel.
Jacques spring op, pluk ’n paar servette uit die mandjie en help droogmaak.
“Jammer,” sê sy, aan die hoes.
“Dis oukei.”
Toe sy uiteindelik tot bedaring kom, kyk sy na die kredietkaart wat meer geld verteenwoordig as wat sy in vier jaar verdien.
“Vyfhonderdduisend rand?”
“Ek vertrou dit sal kan werk vir eers.”
Vir eers? Is hy van plan om nog ’n halfmiljoen op te laai as hierdie geld gedaan is?
“Ek … e … ek gaan ’n funksiebeplanner kry om my te help,” sê Tillie. “Ek hoop jy’s oukei daarmee. Ek’s doodeenvoudig te besig by die werk om by alles uit te kom.”
Die donkerkop se glimlag maak haar lam. Ruk jouself reg, Tillie.
“Dis ’n bak idee,” sê Jacques. “Laat weet net as jy nog geld nodig kry.”
Sy staar na die hunk voor haar. Jacques Malherbe het nog nooit geweet hoe dit is om swaar te kry nie. Hy is in ’n ryk familie gebore en mense soos hy verstaan nie dat kaarte met ’n halfmiljoen rand op mense soos sy laat verstik nie. Hoewel hy ’n mooi kar ry, lekker eet en netjies aantrek, het Jacques nog nooit in die tyd wat sy hom ken daarmee te koop geloop nie. Hy’s plat op die aarde. Dis juis waarvan sy gehou het toe sy hom ontmoet het. Sy ouers is ’n paar jaar tevore oorlede in ’n motorongeluk en Jacques het toe die besigheid oorgeneem.
“Milanka is nie maklik om te please nie,” sê Tillie doodeerlik. “Wat as ek alles opfoeter?”
Hy glimlag weer. “Ek weet. Ek het nog nooit iemand soos Milanka ontmoet nie, en ek twyfel dat daar baie mense soos sy bestaan, maar ons moet alles in ons vermoë doen om dit die beste dag van haar lewe te maak. Jy weet wat dit vir haar beteken.”
“Dit is juis waarom ek so bang is.” Haar maag trek skoon op ’n knop. “Wat as ek nie kan nie?”
“Dan maak ons dit die beste dag wat ons moontlik kan. En ek’s ’n foonoproep ver as jy hulp nodig het. Jy’s nie alleen in die ding nie. Ek weet Milanka het soms snaakse idees. As dit te veel vir jou raak, laat weet my. Soms luister sy na rede. Ek kan kwaai wees.”
“Baie dankie daarvoor.” Tillie kan haar nie voorstel dat Jacques ooit kwaai kan wees nie. Tog het Milanka ’n man nodig wat haar soms op haar plek kan sit; dalk kan hy wel.
Jacques vat ’n laaste sluk koffie en vee sy melksnorretjie met ’n servet af. “Kan ek aanbeveel dat jy die kredietkaart nie so op die tafel laat lê nie?”
“O!” roep Tillie verbouereerd uit en druk dit sommer by haar bra in.
Jacques lag, staan op en kantel sy kop half na haar kant toe. “Ek wou jou nog altyd vra. Is jy ook Tillie op jou ID-dokument?”
Sy bloos effens. “My volle naam is Mathilda Maria Lombaard.”
“Dis ’n mooi naam. Ons gesels later. Lekker dag, Mathilda.”
Sy voel hoe haar gesig opvlam. Voordat sy daarby uitkom om te groet, stap Jacques Malherbe by die koffierestaurant uit – elke vrou (en een man) in die vertrek se oë op sy besonder aangename agterstewe gevestig.
4
Die keer toe Tillie op haar eerste blind date gegaan het
Tillie kyk vererg op na die fluoorligte in die restaurant se badkamer en dan weer na haar tamatierooi hare. Miskien is dit die lig? Die henna wat sy aangesit het, laat haar meer na ’n vrou van die nag lyk as enigiets anders. Alejandro het gesê haar haarkleur doen niks vir haar nie en die henna was sý idee.
Blameer wie jy wil, dit is nou te laat. Oor tien minute ontmoet sy haar eerste Tinder date. Sy’t die app maande terug afgelaai en het al met ’n paar manne daaroor gesels, maar dis die eerste keer dat sy ingestem het tot ’n date. Hy sê sy naam is Jacques. Sy sal maar uitvind of dit wel die geval is.
Tillie wend lipstiffie aan, omtrent dieselfde kleur as haar hare. Sy vee dit dadelik met ’n papierhanddoek af. Dié Jacques sal haar maar sonder lipstiffie moet leer ken, want sy herken haarself nie eens meer nie. Sy trek haar enigste netjiese swart rokkie reg en probeer haar kleinerige boobs soveel volume moontlik gee. Die rokkie is een van Milanka se hand-me-downs. Sy gee nie eintlik om om Milanka se ou klere te dra nie. Dis tog al manier hoe sy ooit ’n ordentlike handelsmerk aan haar lyf sal hê.
Gelukkig is die restaurant se beligting meer vleiend, besef sy terwyl sy na haar tafel stap. Die rooi hare weerkaats in ’n spieël oorkant haar en sy sug verlig.
Net toe Tillie tot sit kom, staan ’n lang man voor haar.
“Tillie?” vra hy
