gewone mens s’n so vinnig gereël kry. Milanka is ver van gewoon af en Tillie wéét dit gaan ’n disaster wees. Milanka het hoë standaarde en gaan haar lewenslank blameer as sy ’n gemors hiervan maak.
Tillie dink terug aan die dag toe sy Milanka ontmoet het, aan die einde van graad een in juffrou Duvenhage se klas. Dit was vir die hele klas snaaks toe die dogtertjie eers aan die einde van die jaar by hulle kom aansluit. Klein Milanka het altyd soos ’n prinsessie gelyk en netjies en penorent in haar stoel gesit. Sy het haar hand opgesteek wanneer daar vrae gevra is en al was sy nie reg nie, was haar hand altyd weer op vir die volgende vraag. Pouses het sy eenkant gesit en van die meisies in die klas het gesê Milanka dink sy is beter as hulle. Tillie het nie regtig maats gehad nie, maar was definitief ook nie van plan om met Milanka maats te raak nie.
Hulle was besig met oefen vir ’n Kersopvoering en dit het nie gelyk asof juffrou Duvenhage weet wat sy wou hê of doen nie. Milanka het dadelik hulp aangebied en het tjop-tjop elke kind op sy of haar plek gehad. Van choreografie tot wat elkeen moes dra op die groot aand. Sy’t die kinders gedruk om pouses te oefen en het elke dag inspeksie gehou of hulle naels mooi kort was en of hulle stemme goed gewerk het. Juffrou Duvenhage het vinnig besef watter hoë standaarde die sewejarige Fouché-kind het, en op die aand van die Kersopvoering het die graadeens die hele res van die skool ore aangesit.
Hoewel hulle trots was op die staande ovasie, was hulle net mooi siek en sat vir Milanka wat almal die voorafgaande paar weke so rondgejaag het. Tillie het daardie sentiment gedeel en wye draaie om haar geloop.
Die Maandag na die skoolkonsert het Milanka die klas gevra om haar te help om al die stutte in die stoor onder die skoolsaal se verhoog te bêre. Die kinders het een vir een die hasepad gekies. Tillie wou nog wegglip, toe juffrou Duvenhage haar voorkeer en sê om gou vir Milanka te help. Twee hande maak mos ligte werk. Teen haar sin is Tillie agter die klein korporaal skoolsaal toe. Milanka het vinnig bevele uitgedeel en hulle is met die eerste paar stutte by die kamertjie in.
Oor hoe dit gebeur het, kan nie een van hulle tot vandag toe seker wees nie, maar net toe hulle in die stoor was, het die deur agter hulle toegeklap en vanself gesluit. Milanka het ’n sterk vermoede gehad dit was een van die seuns wat hulle ’n poets wou bak, en Tillie was geneig om saam te stem. Hulle het om hulp geroep, maar niemand het kom help nie. Tillie het een ding geweet: om ure lank saam met Milanka Fouché in ’n stoorkamer te sit, was die grootste straf wat sy in haar lewe sou moes deurmaak.
Vir die eerste uur het Milanka net oor haarself gepraat en hoe haar pa die skool gaan dagvaar en hoe daar vir hulle jammer gesê gaan word in die openbaar. Tillie het net stil gesit en luister. Sy het geweet sy kom nie uit ’n rykmanshuis soos Milanka nie, en dit was duidelik dat hulle twee absoluut niks gemeen het nie.
Maar dit was ná daardie uur dat ’n ander Milanka begin deurskyn het. Sy het vir Tillie gevra wat haar stokperdjies is. Wat haar grootste vrees is. Watter superpower sy wil hê as sy een kon kies. Die mure van die fasade het begin verbrokkel. Hulle was albei bang vir slange. Albei wou so sterk soos Wonder Woman wees. Albei het nie van piesangs gehou nie. Milanka het met haar rug teen die bedompige stoor se muur gesit en net oopgemaak.
“My ouers het my laat toets,” het sy vir Tillie vertel.
“Vir wat?” wou Tillie nuuskierig weet.
“Ek is nie begaafd nie. My boetie is. Ek nie.”
“Wat beteken dit?” het die sewejarige Tillie doodonskuldig gevra.
Milanka het geglimlag. “Dit beteken jy is nie baie slim nie. Begaafde kinders het ’n baie hoë IK.”
Tillie het gelag. “Jammer, ek verstaan nie van hierdie tipe goed nie. Wat is ’n U-Ka?”
“Dit maak nie saak nie,” het klein Milanka gesê. “Dis hoekom ek hiernatoe gekom het vir skool. ’n Staatskool.”
“Omdat jy nie slim genoeg is nie?”
Milanka het geknik. “My ma het my uit die privaatskool gehaal en gesê hulle gaan nie al daardie geld spandeer as ek net gewoon is nie.”
Tillie het vir die eerste keer sedert Milanka by hulle klas ingestap het, gesien dat sy emosie wys. ’n Traan het uit die dogtertjie se oog geglip, maar sy het dit so gou weggevee dat jy dit sou gemis het as jy haar nie mooi dopgehou het nie.
“Jy is nie gewoon nie,” het Tillie gesê. “Jy’s baie bossy, maar dit is oukei. Ek is ook nie gewoon nie.”
“Kan ons maats wees, Tillie?” het Milanka gevra. “Ek is baie alleen.”
Sy het geglimlag. “Ek sal graag met jou maats wil wees.” Daar was egter ’n voorwaarde: “Maar net as jy jouself is by my.”
Milanka het oorgeleun en haar ’n drukkie gegee. “Ek belowe.”
Net voor huistoegaantyd het ’n histeriese juffrou Duvenhage en die skool se opsigter, oom Koos, die stoor se deur oopgemaak. Juffrou Duvenhage was in trane en het die dogtertjies om verskoning gevra. Sy’t nie besef dat hulle nog daar is voor die hoof haar kantoor toe geroep het en gevra het of sy dalk weet wat sedert die oggend van die twee kinders geword het nie.
Milanka het opgestaan, geglimlag en Tillie aan die hand opgetrek. “Toemaar, juffrou. Ek en my nuwe beste vriendin het lekker gekuier. Ons was nie bang nie.”
Tillie onthou nog so, toe daar ’n klop aan haar kamerdeur is. Sy klim gou onder die duvet in sodat Braam haar nie in haar panty hoef te sien nie. “Kom in.”
Die deur gaan stadig oop en die stewige krulkopman met die rooi vetwangetjies kom ingestap. “Haai, Tillie,” groet hy stadig.
“Haai, Braam.”
“Jy is laat,” sê hy in ’n monotoon. Sy oë lyk klein agter die dikraambril.
“Jammer, jong. Ek was uit saam met my vriendin-hulle.”
Braam knik stadig. “O.” Hy staan net daar.
“Hoe was jou dag?” vra Tillie om die stilte te verbreek.
“Oukei,” antwoord Braam.
“Was jou baas gelukkig met die program wat jy geskryf het?”
“Ja.”
Tillie weet al sy gaan nie meer as vyf woorde op ’n slag uit Braam kry nie. Hulle is al oor die twee jaar huismaats en Braam “is” eenvoudig net. Sy kan nie dink dat sy al ooit blyke van emosie by hom gesien het nie. Maar hy kla nooit nie. Hy betaal sy deel en dus werk die saamblyery goed. Hy werk vir die een of ander IT-maatskappy en hy hou van Netflix en rekenaarspeletjies. Dis omtrent al wat Tillie van hom weet.
“Oukei. Ek gaan slaap,” sê hy robotagtig.
“Lekker slaap! En dankie vir die inloer,” groet sy.
“Oukei.” Braam draai traag om en trek die deur toe agter hom.
Tillie glimlag toe sy onthou hoe sy eendag verspot was en agter ’n bank in die sitkamer weggekruip het om Braam skrik te maak. Hy’t met popcorn ingestap om TV te kyk. Met ’n helse “Whaaaaah!” het sy agter die bank uitgespring en haar arms geswaai. Braam het stadig sy kop na haar gedraai. “Haai, Tillie. Wat doen jy daar?” Sy’t verduidelik sy het besluit om hom skrik te maak, waarop hy net “O” geantwoord en gaan sit het. Tillie het maar besluit dat sy nie gou weer
