align="center">Һич онытмыйм…
Һич онытмыйм яр буенда
Пароход көткәнемне,
Пароход килгәч, Казанга
Утырып киткәнемне…
Китеп барам, туганнарны,
Туган якны калдырып.
Борылам да карыйм артка,
Күзләремне талдырып.
Күзләремә яшьләр килә,
Күзләрем талды бугай.
Туган ягым мин киткәнне
Сизми дә калды бугай…
Минем килеп төшкәнемне
Ә Казан сизәр микән?
Тик пароход бик ашыкмый…
Гел шулай йөзәр микән?..
Пароходта китеп барам,
Яуларга дип Казанны.
Мин әле белмим, билгеле,
Миңа ниләр язганны…
Казан әле мине белми
Ишетеп тә, күреп тә…
Ул мине ничек каршылар?
Булмый әле белеп тә…
Казанны уйламый калган
Юктыр минем бер көнем…
Тик Тукайдан башка анда
Юк бит минем беркемем…
Белмичә ни күрәсен дә,
Белми ни буласын да,
Китеп барам пароходның
Дүртенче классында…
Әй гомерләр…
Гомерләр дә
Шактый кичелде инде…
Ә ул пароход «Габдулла
Тукай» исемле иде.
«Быел безне бәхет басты…»
Быел безне бәхет басты:
Ак-караны күрмибез без,
Көрибез дә көрибез без…
Көрәмичә кермибез без.
Көрәмичә йөрер идек,
Көрәмичә йөреп булмый,
Көрәмичә керер идек,
Көрәмичә кереп булмый.
Безнең эшләр шундый инде…
Бер уңмаган уңмый инде…
Күпме яуса да, ул карны
Көрәмичә булмый инде…
Беләм инде, булмый инде…
Йә, әйтегез, бу ни инде?
Кар көрәргә бер теләк юк…
Теләмичә булмый инде.
Югыйсә мин өлкән яшьтә,
Көрәмәскә хакым да бар!..
Борчылмагыз! Көрәшергә
Минем әле хатын да бар!
Сезне яратмасам…
Мин яратам сезне, кызлар!
Яратам шул бигрәк!
Ярату ул гөнаһ түгел, –
Яратырга кирәк!
Яратмаслык та түгел шул,
Тормышның сез җаны!
Сезгә бара да тоташа
Тормышның бар ягы…
Ничек гашыйк булмыйсың да
Ничек яратмыйсың?!
Яратасың!.. «Яратам!» дип
Мең кат кабатлыйсың…
Сөю ялкыны сүнмәсен
Безнең җаныбызда!
Яратырга яратылган
Безнең барыбыз да!
Гөнаһ булыр иде, гөнаһ,
Сез дип җан атмасам…
Шагыйрь булып та йөрмим мин,
Сезне яратмасам!
9 нчы март иртәсе…
Тәрәзәбез карланган…
Әллә инде карланган ул,
Әллә инде парланган…
Иртәсе дә иртәсе…
Безгә шундый ияләшкән,
Кышның килми китәсе…
Тышта минус унҗиде…
Әле
