Ә шулай даҮкенмәслек итеп китте.
Итеп китте… Гомеремнең
Йомгагын да сүтеп китте.
Сүтеп китте… «Елама!» дип,
Яшьләремне сөртеп китте.
Сөртеп китте… Ни өчендер
Кабыргама төртеп китте.
Төртеп китте… Әллә шуңа
Сүз запасым бетеп китте.
Бетеп китте… Тагын бер ел
Күңелләрне… нитеп китте…
Кабансу
Казанга карап ятасың…
Син ник моңсу, Кабансу?
Үзең яман су да түгел,
Йөзең нигә ямансу?
Без белмәгән нинди серләр
Саклыйсың эчләреңдә?
Ниләр бар соң эчләреңнең
Иң тирән төшләрендә?
Гасырлар буе җыелган
Нинди уйлар уеңда?
Нинди энҗеләр, мәрҗәннәр
Ята синең куенда?
Ниләр булып ята анда,
Су асты ханлыгыңда?
Нинди ярлыклар бар анда,
Ханнарның сандыгында?
Юк, дәшмисең…
Безнең белән
Хәтта исәнләшмисең!
Казанны биргәннәр белән
Дөрес исәпләшмисең…
И Кабансу, и Кабансу,
Кимемисең, артмыйсың…
Ярыңнан ташып чыкмыйсың,
Ашыкмыйсың, акмыйсың…
Күп булыр ул серләреңне
Белергә теләүчеләр,
Бөтен хәзинәңне алып
Менәргә теләүчеләр…
Хәзинәңнең кайдалыгын
Белми торсыннар әле,
Ул хәзинәне бүлешми –
Бүлми торсыннар әле…
Серләреңне беркемгә дә
Сөйли күрмә, Кабансу,
Хан заманнарыннан безгә
Мирас булып калган су…
И Кабансу, яшә тулып,
Үзең бер хәят булып!
Яшәсен синең серләрең,
Матур риваять булып…
И Кабансу, Казанымны
Сагышларга салган су,
Казаныма милләтемнең
Яше булып тамган су…
И Кабансу, Кабансу…
Кышкы яңгыр
Матур булып, карлар явып
Киткән иде яңа гына.
Инде менә бертуктаусыз
Кышкы яңгыр ява гына…
Кышкы яңгыр, шыксыз яңгыр
Каплап алды бөтен төшне.
Көннәр шундый якты иде,
Бозды яңгыр бөтен эшне.
Кар өстенә яңгыр ява,
Гел су гына аяк асты…
Югыйсә бит күптән инде
Казанга кыш аяк басты…
Табигатьнең рәте китте,
Боза ул үз кануннарын.
Оныта ул кануннарның
Үзенә дә кагылганын…
Нидер булды бу дөньяга…
Көйсезләнә җәмгыять тә.
Әллә шуңа көйсезләнә,
Үзсүзләнә табигать тә.
Бу арада бу дөньяның
Бер көен дә табып булмый…
Кыш шушындый буламыни?!
Быел кышны танып булмый.
Яңа елны, өметләнеп,
Күңел күпме көтә иде…
Кар бабай белән Кар кызы
Тәки эреп бетә инде.
Туган телебезне
