дә белә, мәгәр аңа шулчаклы нык билгеле булган нәрсәнең бүтәннәргә фаш булмавын акылы сыйдыра алмый… Ничектер куырылып, кечерәеп калган һәм шул ук вакытта әйтеп бетергесез бәхетле дә иде ул үзенең ямансу сере белән…
Бүтәннәр берни сизми. Аларда бүтән кайгы, бүтән шөгыль. Бигрәк тә кызларда. Кызлар Мирсәетне үртәп, үзләренең гөнаһсыз шаянлыкларын башкаларга да күчерәләр:
– Егетебезнең әнисе бик усалдыр, ахрысы, кызларга карама, дип әйтеп җибәргәндер.
– Егетмени ул, полномучный бит.
– Безгә килгәч, эре бәрәңге ашаган.
– Егерме кызга – бер егет, эреләнерлек тә шул.
– Әй, егет, торма җебеп.
– Кызлар, болай хәтерен калдырсак, беребезгә дә булмас. Бөтенебезгә дә эләксен, карап кына торыйк.
– Кирәкле кишер яфрагы…
– Лутчы бүлгәлик.
– Әйдәгез!
– Әйдәгез!
Мирсәет, мескен, көләргә дә белми, еларга да дигәндәй.
– Кызлар, бу нәрсә инде бу? Мин сезнең белән шаярырга килмәдем. Мин…
– Син, син… Ник килдең?
– Чәчәргә безне өйрәтәсе юк, үзең өйрән.
– Әйдә, бүлгәлибез, әйдә!
– Кызлар, якын килмәгез… нишлисез сез? Ну, җитте!
– Җиттеме? Әйдәгез, алайса, чынлап. – Шактый кыю бер кыз егетнең җилкәсеннән эләктереп тарта башлауга, бүтәннәре аяктан ук ектылар да, изүләрен ачып, корсагына бодай тутыра-тутыра чыр-чу килергә керештеләр.
– Бодайны әрәм итмәгез, бодайны! – дип кычкыра Көлемсәр.
– Җирдән ерак китмәс, – дип, кызлар егетне аунаттылар-аунаттылар да арыгач туктадылар.
– Акыл өләшкәндә кайда калдыгыз сез? – Шул сүзләр белән Мирсәет каешын ычкындырды да, куенындагы бодайны кага-кага, өс-башын рәтләргә әрҗәле арба янына килде. – Тапканнар шаярыр нәрсә.
– Чынлап та шул… Шаярырлык бернәрсә тапмадык.
– Җитәрегез инде, кызлар, уеныгызның чыры юк, – диде, ниһаять, Көлемсәр, үртәлүен яшерә алмыйча.
Әмма кызлар яңадан да озак кына каңгылдашмыйча туктамадылар. Ярты сәгатьләп үткәч кенә, тырмачылар атлары янына килеп, чәчүчеләр җилкәләренә тубаллар асып, тагын орлык чәчәргә керештеләр.
– Әй, эт ашагыры мал! – дип җикерде бер чибәр, үгезләренә чыбыркы шартлатып.
– Әйдә, чаптаркай, сынатма, – диде икенчесе һәм сызгырып куйды.
Шул рәвешле таралыштылар да, без өчәү генә калдык – Көлемсәр, мин, вәкил. Егет кәефе кырылган Көлемсәргә акланулы кыяфәт белән әйтте:
– Үпкәләмә, Көлемсәр, алар үзләре бит…
– Үпкәләрлек нәрсә юк монда, син аларга тиңрәк… – диде Көлемсәр һаман уйчан кыяфәттә.
Аралары шактый җитдиләшкәнен сизеп, мин дә тиз генә җилкәгә тубал эләктердем дә кызлар янына киттем. «Син аларга тиңрәк…» дигән сүзе гомерлеккә хәтергә кереп калды.
Тагын
