стаяла з разяўленым ротам. Яна таксама адмаўлялася верыць сваім вачам. Янка тым часам выцягнуў руку з пустэчы, затым ізноў апусціў яе туды, сам сябе правяраючы.
– Што там? – запыталася сястра.
– Пуста. Відаць, там схаваны патаемны пакой. А мо і які патаемны ход.
– Хто б мог падумаць?!
– Так.
– І што, там зусім нічога-нічога не відаць?
– Святло, падаецца, удалечыні бачу, але нічога не разгледзець. Трэба спраўдзіць.
І Янка паспрабаваў рукой абмацаць пустэчу. Але ён не здолеў утрымаць раўнавагу, стоячы на вечку куфра, і паляцеў у цемру. Мілана адразу ж ад спалоху заверашчала. Але неўзабаве ўцяміла, што трэба нешта тэрмінова рабіць, і ўскочыла на куфар. Дзяўчына перахілілася праз край люстэрка і пачала клікаць брата, беспаспяхова водзячы рукой у цемры.
– Янка, Янка! Дзе ты, братачка?
Дзяўчына была не на жарт спалоханая. У яе нават прамільгнула страшэнная думка аб страце брата. Мілана роспачна паклікала яшчэ раз:
– Янка, Ян! Дзе ты?
– Я тут, Мілана! – прыцішана пачулася недзе ў глыбіні.
– Ян? – не паверыла яна сваім вушам. – Як ты там? З табой усё добра?
– Так, ідзі сюды! Тут так прыгожа!
– Куды? Я нічога не бачу.
– Проста скачы долу. Дай веры, усё будзе добра!
– Ну добра. Глядзі, калі што.
Дзяўчыну крыху адольвалі сумневы, але голас брата гучаў так упэўнена, так пераканаўча. Яна закінула нагу, падцягнулася і… скочыла ў цемру.
Мілана апынулася на невялічкай горцы, якою плаўна з’ехала долу. Яна вылецела праз пройму і раптам пабачыла неверагодна прыгожы сонечны лужок. Дзяўчына нават не адразу асэнсавала, што трэба падняцца, нагэтулькі была шакаваная. Паволі ўздымаючыся, глядзела на ўсё шырока расплюшчанымі вачыма.
– Дзе гэта мы?
– Каб жа я ведаў.
Мілана зірнула, адкуль яны сюды трапілі. Гэта быў стары вялізны разгалісты дуб з шырокім ды глыбокім дуплом. Яно было не такім вялікім, каб у яго з лёгкасцю пралез дарослы, але дастатковае, каб прасунуўся хто іх узросту.
– Пачакай! – пачала разважаць яна. – Калі гэта патаемны ход, дык дзе ж тады дом?
– Д-дом? – прамовіў Янка і сам зразумеў, што нешта тут не зусім лагічна.
– Так! Насамрэч мы з’ехалі проста з маленькай горачкі. Пагадзіся, гэтага замала на тое, каб так далёка апынуцца ад дома і каб яго не бачыць.
– А яно ж напраўду так. А дзе ж дом? Што за цуд?
І тут увагу Міланы прыцягнула іншае.
– Глядзі! – паказала дзяўчына на брата. – А што гэта з тваімі даспехамі сталася?
– А што з імі не так? – не разумеючы, прамовіў Янка і адчуў, што даспехі ў некалькі разоў пацяжэлі. Ён узняў руку, і ад здзіўлення хлопцу ледзьве мову не заняло: цацка сталася сапраўдным жалезным мячом. Хлопец папляскаў далонямі па сабе і адчуў грукат лат.
У подзіве ён зірнуў
