тугай.Шаулап үсәр
Кырларда бодай.
– Рәхмәт, сайрармын, – диде Ислам. – Мин сине туган көнең белән котлыйм!
– Минем туган көн март аенда. Оныткансың, Ислам.
– Онытмадым. Анысы синең олы туган көнең. Йокыдан торгач, көн саен бәләкәй туган көн була.
– Анысын каян алдың?
– Үзем уйлап таптым. Кызык бит инде көн саен туган көн белән котлау. Ишегалдына чыккач, кояшны да котладым. Ул елмаеп җавап бирде.
Лилия, аңа түбәнсетүле караш ташлап, үзенең ышанмавын белдерде:
– Бирер инде!
– Бирде шул! Менә иртәгә уянгач, ишегалдыгызга чык та «Исәнме, Кояш!» дип кара әле. Ничек елмайганын үзең күрерсең.
– Берәр нәрсә эндәшер, әйеме? – диде ул, һаман Исламнан көлеп.
– Эндәште дә.
– Ни диде?
– Лилиягә шушы турыда әйт, диде.
– Алдакчы!
– Алдакчы да алдакчы! – диде Ислам, үпкәләгәндәге кебегрәк итеп. – Тапкансыз бер сүз. Сез бит кояшны гына түгел, үсемлекләрнең дәшкәнен дә ишетмисез. Ник ишетмәгәнегезне әйтимме?
– Әйт әле, әйт, – диде Лилия, кызыксынуын яшермичә.
– Ышанмыйсыз – шуңа ишетмисез. Ышанган кеше генә ишетә.
Лилияне ышандыра алмаса да, Ислам аның өйләренә елмая-елмая кереп китүеннән канәгать иде.
Ул юлын дәвам итте. Капканы ачып бер атлауга, ишегалдындагы соры бүре төсле бурзай, өреп, аңа ташланды. Әхтәм абый машинасының капотын ачып нәрсәдер актарынып маташа иде. Ул, шундук башын калкытып:
– Доллар, нельзя! – дип кычкырды.
Эт шып туктады. Исламның эченә курку төште. Ул эт авылда инде берничә кешене тешләгән иде. Шуңа күрә ул да, атларга куркып, урынында тора бирде.
– Доллар, ко мне! – дип кычкырды Әхтәм абый.
Эт әкрен генә аның янына килеп утырды.
– Әйдә, үт, үт, Фаил өйдә. Курыкма, тими ул, – диде Әхтәм абый, этнең каршына арты белән басып.
Ислам әкрен генә аларның болдырына таба атлады. Шулвакыт Доллар, кинәт ыргылып, өч сикерүдә аның янына килеп җитте һәм ботыннан тешләп тә алды. Ислам авыртудан кычкырып җибәрде. Китабы кулыннан төшеп китте, тышлары ачылып, аны төргән газета да ертылган иде. Әхтәм абый:
– Ах, сволочь! – дип атылып килде һәм этне, муенындагы каешыннан эләктереп, бикләп куя торган рәшәткәле оясына кертеп җибәрде. Ислам куркудан калтырый һәм үкереп елый иде. Әхтәм абый аның янына йөгереп килде:
– Каяле, карыйк, – дип җиргә чүгәләде.
Ислам, шунда гына башын иеп, эт тешләгән урынга карады. Аның чалбары ертылган, шул урыннан кан чыккан иде. Әхтәм сикереп торды да өйләренә йөгереп кереп китте. Бинт алып чыгып, чалбар өстеннән генә урап куйды.
– Әйдә, тизрәк медпунктка киттек, – диде ул, Исламны җитәкләп, машинасына алып килде.
Капканы ачып, Исламны машинасына утыртты да выжылдап ишегалдыннан чыгып китте. Медпунктта Нәсимә апа, аны урындыкка утыртып, чалбарын салдырып алды, эт тешләгән урынны мамык-марля
