дивар өстендә. Баһадир ыргакны кире яктан эләктерде һәм сак кына йортка төшә башлады. Инде төшеп җиттем дигәндә генә, урам яклап кече капканы дөбердәтә башладылар. Баһадир җиргә сикерде, караңгы почмакка посты.
– Кем анда капкада? – Каравыл, барысы да ишетсен өчен, тамак ертып кычкырды.
– Мин бу – төптәңре, ач, минем ханшага йомышым бар.
Кече капканың шудыргычы шылтырап куйды, келәләр ычкынды, чылбыр тавышлары чыңлап китте, шыгырдап, кече капка ачылды.
– Ханша биредәме, каравылбаш?
– Биредә, төптәңре, кызы белән кич утыра.
– Дәш ханшаны, каравылбаш. Хәер, тукта, үзем менәм.
Каравылбаш хәтта, төптәңре «үзем менәм» дигәндә дә, авыз ачып сүз әйтмәде. Төптәңредән барысы да куркалар иде.
Тегеләр сөйләшеп торган арада, баһадир диңгез ягындагы тәрәзәгә күчте. Ул ишетте, бүлмәдән ханша чыгып китте. Баһадир тиз генә тәрәзәгә таш ыргытты. Бүлмәдә шундук ут сүнде, тәрәзәдән Чәчкә үрелеп карады.
– Чәчкә, мин бу.
– Баһадирым! – диде Чәчкә, каушап. – Баһадирым, мин моннан төшә алмыйм.
– Мин сиңа ыргак ташлыйм, Чәчкә.
– Кирәкми, баһадирым, мин синең яныңа үзем чыгам. Йә үзең кер, мин ишекне ачам.
– Үзең чык, Чәчкә.
Күп тә үтми, Чәчкә ишегалдына чыкты, сак кына егете янына килде.
– Баһадирым! – диде ул һәм килә-килешкә егеткә елышты. – Мин сине сагындым, минем сине күрәсем килде. Анама әйткән идем, ул орышты.
– Әйдә диңгез ярына чыгабыз, Чәчкә.
– Әйдә кече капкага.
– Анда каравыл, Чәчкә.
– Каравыл безне җибәрер, ул шундый әйбәт көтригур.
– Анаң кардәше?
– Әйе, баһадирым.
Капка янына җиткәч, җир астыннан чыккандай, алар янында каравыл пәйда булды.
– Баһадир, – диде ул, гаҗәпләнүен яшермичә, – күктән төштегезме әллә?
– Күктән төштем, кардәш. Мә сиңа ике алтын.
– Алтын?.. – дигән булды каравыл. – Илхания…
– Ал, ала күр, – диде Чәчкә. – Без диңгез буенда йөреп киләбез, Бавырбаш.
– Сез түгел, син, илхания. Анаңа шулай дип әйтермен.
– Сине хан баһадир итәр, каравыл. Илхания әйтте диярсең, баһадир итәр.
Алар, кулга-кул тотынышып, диңгез буйлап йөгерделәр. Бала чакта да шулай кулга-кул тотынышып йөгерәләр иде. Ул чакта да, Чәчкәнең кулы уч төбенә керүгә, әллә нишләп китәр иде Илбарыс. Чынлап та аның белән янәшә сөйгәне Чәчкә йөгерәме? Төшендә генә түгелме?.. Юк, төшендә түгел, өнендә, күктә – ай, һавада диңгез исе, йолдызлар сибелә.
Йөгереп барган шәпкә баһадир кызны кулына күтәреп алды һәм диңгезгә кереп китте. Чәчкә аның муенына сарылды, ике куллап кочаклады.
– Диңгезгә ташларгамыни исәбең, баһадирым? – дип назланып пышылдады кыз.
– Әйе,
