zəncirvari reaksiya başlayır.
Döyülən Nisse vəziyyəti özündən iki yaş böyük qardaşına danışır. Böyük qardaşı kəndi dolaşıb ətrafa baxır. Anderslə qarşılaşan kimi intiqamını onu təmiz döyərək alır. Anders iki gözü və iki fəvvarə ilə evə qayıdır və özündən dörd yaş böyük olan qardaşının başına gələnləri danışır. Bu dəfə Ander-sin böyük qardaşı axtarışda kəndi dolaşır. Nisse və ya böyük qardaşı ilə qarşılaşdıqda onları gözələ bənzədir və hədələyir. (İzləyə bilərsinizmi?) Nissenin özündən beş yaş böyük olan əmisi oğlu xülasəyə qulaq asır və Anders, onun böyük qardaşı və arxaya gələn daha bir neçə dostunu döyür. Andersin onlardan altı yaş böyük olan iki dostunun böyük qardaşları qisas almağı səbirsizliklə gözləyirlər. Nissenin digər qardaşları, əmioğluları və qohumları bütün bunları eşidəndə, kimin hansı qaydada döyüldüyünü eşitdikdə, Andersin qohumları ilə eyni şey olur. Hadisələr çox vaxt şişirdilir. On səkkiz yaşlı qohumlarından, hətta atalarından da təcili kömək istəsələr də, balaca uşaqların dava-dalaşına əhəmiyyət vermədiklərini deyərək tez-tez sözünü kəsirlər.
Ən böyük zəncirvari döyüşlər sinif yoldaşlarının, qonşuların və çoxlu qohumların iştirak etdiyi döyüşlər olardı; xüsusən də tərəflər kəndin müxtəlif yerlərindəndirsə. Belə hallarda ya Vittula və Paskaja, ya da Strandvagen və Texas toqquşacaq və sonra müharibə elan ediləcəkdi.
Zəncirvari döyüşün müddəti bir neçə gündən bir neçə aya qədər idi. Yuxarıda təsvir edilən hadisələrə uyğun olaraq, adətən bir və ya iki həftə çəkər. Əvvəlcə balaca uşaqlar bir-biri ilə sıxışıb ağlayırdılar. Sonra təhlükə mərhələsi gəldi:
kiçik uşaqlar evdə qalıb gizlənəcək, böyüklər isə kəndi gəzə-cəkdilər. O, axtardığı birinə rast gəlsəydi – inanın mənə – yaxşı olmazdı. Mənim üçün döyüşün ən pis tərəfi sizi məktəbdən nisbətən təhlükəsiz evə qədər titrədən idi. Nəhayət, atəşkəs mərhələsi gələcəkdi. Heç kim bu qədər incə variasiyaları olan bütün o mürəkkəb cəza üsullarını xatırlaya bilməz və ya xatırlaya bilməzdi və zaman keçdikcə hər şey köhnəlir.
Ancaq bu son mərhələyə çatmazdan əvvəl tam bir terror tarazlığı hökm sürəcəkdi. Qışdır və sən xizginlə tək səyahət edirsən; küncdəki dükandan bir torba şəkər qarışığı alacaqsınız. Günortadır, amma demək olar ki, qaranlıqdır. Uzun boz səmadan süzülən qar dənələri küçə lampalarının işığında ulduzlar kimi parlayır. Sükandan yapışaraq, bir ayaqla kirşəni sürətləndirirsən və yolun hər iki tərəfində qartəmizləyən maşınların qalaqladığı qar təpələri arasında sürüşürsən. Təzə qarla kirşəniz bir az yöndəmsiz olur və siz Kirunaya gedən əsas yolda qar maşınının uğultusunu eşidirsiniz. Və birdən qarşıdakı yol ayrıcında o böyük oğlanlardan birini görürsən. Lisey şagirdinin qara silueti. O sizə yaxınlaşdıqca onun kim olduğunu anlamağa çalışırsınız. Necə ki, geri qayıtmağı düşünürsən, arxanda başqa biri peyda olur. Qaranlıqda onun kim olduğunu dəqiq deyə bilməzsən, amma onun səndən böyük olduğuna əminsən. Sən mühasirəyə alınmışsan və sən yalnız ayaqlı xizəkli kiçik bir oğlansan. Edə biləcəyiniz tək şey ümid etməkdir. Çiyinlərinizi düzəldərək qarşınıza çıxan və sizə başdan ayağa baxan ilk oğlana doğru hərəkət edirsiniz. Küçə lampalarının işığı altında qar yağmağa davam edir. Üzü qaralmış uşaq sizə doğru bir addım atar və o anda ürəyiniz dayanacaq. Boynundan şalvarın arxasına qədər sıxılmış qarı, başını şillə ilə vurmağa, yun papağının ağcaqayın budağından asmasına, hər cür rəzalətə, ağlaya-ağlaya evə getməyə hazırlaşırsan. Qəssabxanada kəsilməyi gözləyən dana kimi sərtləşirsən. Oğlan yaxınlaşır. İndi tam burnunun altındadır və dayanmalısan. Bu iri, tanımadığı oğlan səndən kim olduğunu soruşur. Kənddə ən azı üç zəncirvari döyüş hələ də davam edir. Beyniniz çox işləyir, sonra yavaş-yavaş kim olduğunuzu deməyə və bunun düzgün cavab olması üçün dua etməyə başlayırsınız.
Qaşlarını çatır, beretini bir çırtma ilə yerə atır və deyir: “Uğurlu günündür!”.
Qapağındakı qarı təmizləyib yoluna davam edərkən Allaha dua edirsən ki, tez böyüsün.
Qış sona çatırdı və şaxtalı havalar arxada qaldı. Günlər hələ qısa idi, amma günorta çağı günəşin zəif şüalarının donmuş damların üzərində qan narıncı kimi asıldığını görürdük. Biz o işıqları qurtumladıq və bu odlu sarı şirə bizi yaşamaq istəyi ilə doldurdu. Bu, qış yuxusundan oyanıb öz yuvanızdan çıxmaq kimi idi.
Son qış günlərindən birində Niyla və mən Lestadius Hilli sınamağa qərar verdik. Dərsdən dərhal sonra taxta xizəkləri-mizi kəndirlərlə ayağımıza bağlayıb, uşaq meydançasını gəzirdik. Hava qaralmaq üzrə idi. Xizəklərimiz qarda təxminən altı düym dərinliyə batırdı. Niyla qabaqda, mən isə arxada idim. Yarı qaranlıqda iki qeyri-müəyyən fiqur idik. Orada Lestadius Evinin yaxınlığında kilsə qülləsi kimi səmaya uzanan iki sıra nəhəng ladin ağacları görünürdü. Sakit, qoca, müqəddəs ağaclar, bizdən çox daha dərindən düşünür.
Xizəklərimiz şaqqıltı ilə buzla örtülmüş Laestadiusvagendən keçdik. Küçə işıqları artıq yanmışdı. Biz yolun kənarındakı qar yığınının üstündən keçdik və çaya doğru itiləşən qaranlığa qərq olduq. Lars Levinin heykəlinin yanından səssizcə sürüşdük; Başı qarla örtülmüş ağcaqayınların arasından bizə baxırdı. Çox keçmədi ki, küçə işıqlarını arxada qoyduq. Havada asılı qalmış, minlərlə buz kristalından əks olunan bir işıq yolumuzu işıqlandırdı. Gözlərimiz yavaş-yavaş bu işığa öyrəşdi. Qarşımızda çaya enən dağ silsiləsi var idi. Amma dizlərimizə qədər yumşaq qarın içinə batdıqca oradan sürüşmək mümkün deyildi. Xizəklərimizi yan tərəfimizə alıb qarı çeynəyə-yeyə enməyə başladıq. Gənc bədənimizin bütün ağırlığı ilə qarı sıxıb təpədən donmuş çaya xizək enişi açırdıq. Tər içində boğulana qədər yan-yana işləyirdik. Çaya çatanda geri dönüb keçi inadıyla enişimizdə açdığımız cığırla dırmaşmağa başladıq. Bu vaxt biz zəmini daha da sındırdıq, bacardıqca möhkəm və düz etməyə çalışdıq.
Və nəhayət, bütün bu səylərdən sonra başladığımız yerə qayıdırıq. Təpəyə! Ayaqlarımız titrəyir, ciyərlərimiz partlamaq üzrədir, amma indi tək bizə məxsus xizək enişi var. Niyla ilə yan-yana durub qaranlığa baxırıq. Zəif və qaranlıq bir xəyal dünyasına söykənərək, yamac aşağıdır; balıq tutmaq üçün buzun dəliyinə buraxılan xətt kimi yox olur. Dərinlikdə sakit hərəkətlər və qeyri-müəyyən kölgələr var. Xəyallara aparan nazik ip. Bir-birimizə baxmaq üçün çevrilirik, sonra irəli əyilirik, bambuk çubuqlarımızı qarın içinə batırırıq və eyni zamanda irəliləyirik.
Budur, gedirik. Gecə boyu aşağı sürüşürük, daha sürətli və daha sürətli sürətlənirik. Soyuq yanaqlarımızı yandırır. Tüstü içində iki uşaq, dondurucuda iki təzə bişmiş qara pudinq. Daha sürətli, daha dəli. Yan-yana, ağzı açıq, qışı hopduran iki isti
