günləri sauna və dualarla təmizlənər, ağ köynək, qara kostyum geyinərdi. Namaz məclisləri zamanı, nəhayət, dili çıxarılır, şərə və şərə müharibə elan edir; Tornedalenin iniltili çayları arasında birə kimi çoxalan günahkarlara, yalançılara, alçaqlara, o, küfr edənlərə, təhqir edənlərə, alkoqoliklərə, arvad əzabkeşlərinə və imnunistlərə qarşı Allahın ikitərəfli qılıncını yelləyərək qanunu və İsanın təlimini qışqırardı.
Onun qırxılmış üzü gənc və enerji dolu idi. Gözləri dərin, gözləri yaşla dolu idi. Əla siyahı ilə ictimaiyyətin diqqətini çəkərdi. Və tezliklə o, Pello bölgəsindən olan utancaq, tərbiyəli, sabun qoxulu, sadiq fin qızı ilə nişanlandı.
Ancaq uşaqlar doğulmağa başlayanda Allah onları tərk etdi. Bir gün səssizlikdən başqa heç nə qalmadı. Heç kim onun yalvarışlarına cavab vermədi.
Çaşqın halda dibsiz bir çuxurun başında yalvararaq inlədi. Kədər və mikrob kimi hər tərəfə yayılan şərlə dolu idi. Sırf bunun necə olduğunu öyrənmək üçün günah etməyə başladı. Ən yaxınlarına, əzizlərinə etdiyi kiçik, əhəmiyyətsiz pisliklər. Bəyəndiyini anlayanda davam etdi. Narahat kilsə üzvləri onunla oturub ciddi-ciddi danışmağa çalışsalar da, o, həmişə şeytanın ağzı ilə danışırdı. Onlar da çarəsiz qalıb İsaqdan ayrıldılar və bir daha geri qayıtmadılar.
O, özünü tərk edilmiş və boş hiss etsə də, yenə də özünü mömin hesab edirdi. O, vərdişlərini davam etdirdi və uşaqlarını İncil əsasında böyütdü. Amma o, özünü Allahın yerinə qoydu. Və bu, Lestadianlığın ən pis, ən çirkin, ən qəddar forması idi. Allahsız Lestadianizm.
Niyla elə şaxtalı bir mühitdə böyüdü. Təhlükəli mühitin əhatəsində olan hər hansı bir uşaq kimi, o, aşkar edilmədən yaşamağı öyrənmişdir. Meydançada rastlaşdığımız gün diqqətimi çəkən məqamlardan biri də bu oldu: səs çıxarmadan hərəkət etmək bacarığı. Buqələmun kimi ətrafının rəngini aldı və demək olar ki, görünməz oldu. Beləliklə, o, Tornedalenin vicdanlı sakinlərinə xas idi. Bədən istiliyinizi saxlamaq üçün bir az əyilirsiniz, ətiniz sıxılır, çiyin əzələləriniz inkişaf edir və orta yaşa çatanda ağrılar başlayır. Gəzərkən daha qısa addımlar atır, daha dayaz nəfəs alır və dəriniz oksigen çatışmazlığından bir qədər boz olur. Tornedalenin itaətkar insanları hücuma məruz qalanda heç vaxt qaçmırlar, çünki bu, mənasızdır. Onlar sadəcə bir-birinə sarılaraq təhlükənin keçməsini gözləyirlər. Tornedalendəki mədəni tədbirlərdə adi hal olan xüsusi məqsədlə görüşdükləri zaman həmişə arxada otururlar; Səhnə işıqları ilə tamaşaçılar arasında on və ya daha çox boş cərgə var, arxa sıralar isə tıxaclarla doludur.
Niylanın qollarında, xüsusən də dirsəkləri və biləkləri arasında heç vaxt tam bağlanmayan kiçik yaralar var idi. Nəhayət başa düşdüm ki, o, özünü daim qaşıyır. O, şüursuz bunu edirdi, iyrənc dırnaqları öz-özünə qollarına gedir və cızılmağa başlayırdı. Yarası qabıqlanan kimi onu deşib yuxarı qaldırır, sonra da çırtma ilə atırdı. Gah bu qabıqlar üstümə gəlir, gah da sifətində fikirli ifadə ilə yeyirdi. Hansının daha iyrənc olduğunu bilmirəm. Bizə gələndə bunu etməməsi üçün xəbərdarlıq etməyə çalışdım, amma o, yalnız mənə baxdı, gözləri o qədər məsum və çaşqın idi. Çox keçmədi ki, yenidən qaşınmağa başladı.
Yenə də Niylanın ən qəribə xüsusiyyəti danışmaması idi. Axı onun indi beş yaşı var idi. Hərdən ağzını açıb elə bil nəsə deyirdi. Boğazında hərəkət edən bəlğəm kütləsinin eşidilirdi. Boğazını təmizləyirmiş kimi elə bil ki, ağzının fişini çəkəcək. Amma o, özünü saxlayaraq qorxmuş görünürdü. Təbii ki, nə dediyimi başa düşdü, bunu görürdüm, beynində heç bir problem yox idi. Sadəcə bir şey tıxandı.
Bu susqunluqda anasının fin əsilli olması mühüm rol oynayıb. Anası əzab çəkən bir xalqın səssiz üzvü idi. Finlandiya “Qış Müharibəsi” və ondan sonrakı vətəndaş müharibəsi ilə parçalanarkən, onun qərbdəki zəngin qonşuları almanlara dəmir filizi satmaqla məşğul idilər. Qadın əzildiyini hiss edir, sahib ola bilmədiklərini uşaqlarına vermək istəyirdi. Onlar əsl və varlı isveçlilər olacaqdılar, ona görə də o, uşaqlarına ana dili Fin dili əvəzinə İsveç dilini öyrətmək istəyirdi. Lakin o, demək olar ki, isveç dilini bilmədiyi üçün sadəcə susmalı oldu.
Niyla bizə gələndə radioya qulaq asmağı xoşladığı üçün adətən mətbəxdə oturardıq. Anam bütün günü radionu açıq saxlayırdı, bu, Niylanın heç vaxt öz evində yaşamadığı gün idi. Nə oğurladığının əhəmiyyəti yox idi. Qadın Saatı, Sizin üçün prinsiplərimiz, Stokholmdan Bell Melodiyaları, dil dərsləri və kilsə xidmətləri. Bunlara heç vaxt qulaq asmazdım, bir qulağımdan girib digərindən çıxırdı. Amma Niyla radionun sadəcə səsindən, onun heç dayanmamasından böyük həzz alırdı.
Bir gün qərara gəldim: Niylaya danışmağı öyrədəcəkdim. Gözlərimiz toqquşanda özümü göstərib dedim:
"Mətt." Mən dedim.
Sonra barmağımla ona işarə edib gözlədim. O da gözlədi. Uzanıb barmağımı dodaqlarının arasına qoydum. Ağzını açdı, amma heç nə demədi. Sonra onun boğazına toxunmağa başladım. Əlim qıdıqlandığına görə itələdi.
"Niyla!" dedim və təkrar etməyə çalışdım. "Niyla, gəl, Niyla!"
Mənə dəli kimi baxdı. Mən paçamı göstərdim və "Pipi!" Mən dedim.
Kobud davrandığımı düşünüb gülümsədi. Sonra arxamı göstərdim.
"Butt! Pipi və butt!"
Başını tərpətdi və diqqətini yenidən radioya çevirdi. Barmağımla onun kürəyini göstərdim və elə bildim ki, ondan nəsə çıxır. Sonra ona sual vermiş kimi baxdım. Boğazını təmizlədi. Əsəbi səbirsizliklə gözlədim. Amma heç nə olmadı. Mən əsəbləşdim və onu tutub yıxdım.
"Onlar buna nəcis deyirlər! Buna nəcis deyin!"
Yavaşca qollarımdan qurtuldu. O, öskürdü və dilini boşaltmaq üçün dilini ağzında bükürmüş kimi göstərdi.
Sonra dedi: “Soifə”.
Nəfəsimi tutdum. Onun səsini ilk dəfə idi ki, eşidirdim. Bir uşaq üçün çox dərin və səssiz idi. Çox da xoş deyildi.
– Nə dedin?
– Qalxotunu al, akvon.
Yenə nəsə dedi. Mən təəccübləndim. Niyla danışmışdı! Danışırdı, amma mən onun dediyini başa düşə bilmirdim.
Təntənəli şəkildə ayağa qalxdı, lavaboya getdi və bir stəkan su içdi. Sonra evə getdi.
Qeyri-adi bir hadisə baş verdi. Səssizliyində, təcrid olunmuş qorxusunda hardasa Niyla özünə məxsus bir dil yaratmışdı. Heç kimlə danışmadan sözlər uydurmuş, onları bir yerə yığmış,
