ticarətxanalar və gəzinti yerləri bu tərəfdədir. Dəmiryol vağzalına da buradan getmək olur. Bunun müqabilində oğlan və qız gimnaziyaları, digər vacib məktəblər xristianların yaşadığı tərəfdədir.
Şəhərin hər tərəfi bağ-bağatlıqdır. Həmin bağçalarda cürbəcür meyvə-tərəvəz yetişdirilir və sandıqlarla Rusiyanın müxtəlif yerlərinə göndərilir.
Yayın istisi düşəndə şəhərdə yaşamaq çətinləşir, camaat kəndi dövrəyə alan meşəli dağlara axın eləyir. Həmin dağların ətəklərində bir çox istirahət yerləri var. Onların da birincisi Hacıkənddir. Şəhərdən uzaq olmayan, adı nağıllara qarışmış, uca Qoşqar və Kəpəz dağlarına söykənmiş, şam meşəsinin ortasındakı Göygöl gölü camaatın gəzinti yeridir. Şairlər və aşıqlar gölün gözəlliyinə dair bir çox şeirlər və mahnılar yazıb oxuyublar. Dağdağan və Qoşabulaq kimi digər istirahət yerləri də var, amma buralarda evlər yoxdur, gələnlər çadırlarda yaşayırlar. İstirahət yerlərinə gedən yol ermənilərin yaşadıqları yerdən keçir. Oğuz da uşaqlığının və gəncliyinin bir hissəsini elə bu diyarda keçirdi, təbii sərvətlərdən yararlandı, uzun illər Dəmir Körpüdən keçdi, erməni səmtinin dik yoxuşunu dırmandı və məktəbə getdi.
Dərsdən sonra oğlan və qız yoldaşlarıyla görüşüb gəzintiyə çıxmaq, gözəl vaxt keçirmək adətə çevrilmişdi. Bazar və bayram günləri klublardan birində gənclər üçün verilən tamaşalara baxmaq və ya keçirilən müsamirələrdə yorulana qədər rəqs eləmək əsas əyləncələrdən idi.
Həmin əyləncələrdə türk qızları iştirak eləməzdilər. Məktəbə gedən türk qızlarının sayı isə bir əlin barmaqlarının sayından artıq olmazdı, onlar da məktəbdən qayıdandan sonra evdən bayıra çıxmazdılar. Türk oğlan məktəbliləri rus, erməni, yəhudi qızlarla dostluq eləyirdilər. Şagirdlər arasındakı yoldaşlıq səmimiydi və dini ayrılığa əhəmiyyət verilmirdi.
Bir gün ilahiyyat müəllimi dərsə gəlməyəndə Oğuz yoldaşlarıyla birgə keşişin dərsinə getdi. Keşiş onu görəndə yanına gəlib dedi:
– Dərsimə gəlməklə məni sevindirdiniz, övladım. Sizin Allah dediyinizi biz Boq adlandırırıq, başqa millətlər ona ayrı ad veriblər. Hamımız eyni Allaha inanırıq. Din adamlarının istifadə elədikləri ayrı-seçkilik onların dərin düşünməmələrindən irəli gəlir.
* * *
Bir vaxtlar Gəncə böyük əhəmiyyətə malik idi. Oğuzun gimnaziyaya qəbul olunduğu dövrdə şəhər türklüyün mərkəzinə çevrilmiş, ziyalıların və qabaqcıl fikirli adamların əksəriyyəti burada toplaşmışdı. Aralarında rus idarə üsulunu bəyənməyənlər, millətini azadlığa çıxarmaq istəyənlər vardı. Onlar ruslaşdırma siyasətinə son qoyulmasını, təhsilin türk dilində aparılmasını, türk tarixinin tədris edilməsini və milli heysiyyata toxunulmamasını tələb eləyirdilər. Həmin adamlar rus məmurları tərəfindən uzaqdan və ya yaxından tanınır, fəaliyyətləri izlənir, ən kiçik tərpənişin qarşısı dərhal alınırdı. Bu savaş səssiz-səmirsiz aparılırdı, zahirən heç bir anlaşılmazlıq yox idi. Türk vətəndaşları bu toqquşmadan kənarda idilər, digərlərindən ayrı-seçkilik olmadan yaşayır, iş yerlərində vəzifə alır, ən yüksək mövqelərə ucala bilirdilər.
Ruslar Kazan və Krım tatarlarından nümunə götürüb, Azərilərə də “tatar” adı vermişdilər. Bu da Azəri türklərini Osmanlı türklərindən ayırmaq məqsədi güdürdü. Azərilərin təzyiqindən sonra rəsmi dairələrdə “türk” sözü əvəzinə, heç olmasa, “tyurok” kəlməsindən istifadə edilməsinə icazə verilmişdi. Bu, türklərin əldə elədikləri yeganə uğur idi.
Erməni əhalisi də rus üsuli-idarəsindən razı deyildi; amma onların apardıqları gizli mübarizə daha təsirli oldu. Müxtəlif vaxtlarda bir neçə rus məmuru öldürülmüşdü.
Rus üsuli-idarəsinə qarşı aparılan bu gizli mübarizə türklərlə ermənilər arasındakı köhnə dostluğu daha da gücləndirmiş, iki qonşu millət az qala bir-birilə qaynayıb-qarışmışdı.
Vəziyyətdən xoşlanmayan rus məmurları öz təhlükəsizliklərini təmin eləməyi bu iki xalqın arasını vurmaqda görüb, bu niyyətlərini böyük bacarıqla həyata keçirdilər.
Buna baxmayaraq, iki qonşu millətin ortada ciddi bir səbəb olmadan toqquşacağına inanmayanlarla yanaşı, barmaqları tətikdə gözləyənlər də vardı. İlk qığılcımın düşməsi bəs eləyəcəkdi.
Həmin ilk qığılcım türk tərəfdəki bazarda partladı. Güllənin kim tərəfindən atıldığı axıradək məlum olmadı. Türk-erməni toqquşması baş tutmuşdu. İlk gün hər iki tərəfdən çoxlu adam öldürüldü. Öz tərəfinə qaçan canını qurtara bildi. Hökumət isə bitərəf qalacağını elan elədi. Hər iki tərəfin dağlarda gizlənmiş qaçaqları şəhərə endi. Hökumət buna da göz yumdu. Toqquşmalar döyüşə çevrildi.
Bir çoxları kimi Qayalı ailəsi də hadisələrdən kədərlənmişdi. Ailənin başçısı Əhməd bəy elə hey deyirdi:
– Bu necə baş verdi, buna nə ehtiyac vardı?
Ailə axşam süfrəsi arxasında əyləşib yeməyə yenicə başlamışdı ki, küçə qapısı döyüldü.
– Xeyir olar, inşallah, – deyib, – Əhməd bəy özü qapıya getdi.
Gələn Mehdi ağa adlı qonşusu idi. Yaşlı və yoxsul olan Mehdi ağanın yan küçələrdən birində kiçik baqqal dükanı vardı. Ailəsini dolandırmaqda çətinlik çəkirdi. Ermənidən dönmə yaşlı qarısı Sara qohumlarıyla əlaqəsini kəsmişdi, namaz qılır, orucunu ötürmürdü. Əməlli-başlı müsəlman olmuşdu. Əhməd bəy soruşdu:
– Xeyir ola, Mehdi ağa. Niyə içəri girmirsən?
Əhməd bəy ona hörmət bəsləyir, hərdən dükanına gedib söhbət eləyirdi.
– Sağ olun Əhməd bəy. Sizinlə gizli bir şey danışmaq istəyirəm.
Əhməd bəy bayıra çıxıb qapını arxasınca örtdü.
– Məni lap maraqlandırdın. De görək, o gizli şey nədi?
– Bugünkü toqquşma vaxtı Saranın qohumlarından biri dükanın arxasında gizlənə bilib, gecənin qaranlığından istifadə eləyib bizə gəlib. İndi yalvarır ki, məni qurtarın. Neyləyəcəyimi bilmədim. Dedim, sizinlə məsləhətləşim.
Əhməd bəy başını aşağı salıb xeyli düşündü və dedi:
– Sən əvvəlcə qonağı bizə gətir qarnını doyuraq, sonrası Allah kərimdi.
– Biz yedirtdik, qarnı toxdu.
– Onda səhərəcən rahatca yatın. Dan yeri ağaranda silahını da götür, qonağınla birgə
