style="font-size:15px;"> Фрэнк шубҳа билан унга қарарди:
– Жимпи, гапларими унут! Бу жиннига вақтимизни сарфлаб нима қиламиз.
– Уёғини ўзимга қўйиб бер, – дейди Фрэнкнинг ғоясидан илҳомланган Жимпи. – Менимча, ҳаммаси яхши бўлади. Чарли, мен билан Фрэнкка ўхшаб пишириқ пиширишни ўрганмоқчимисан?
Чарли унга қарар экан, юзидаги табассуми сўнди. Жимпи ундан нима хоҳлаётганини тушунди ва ўзини қопқонга тушиб қолган сичқон каби ҳис қила бошлади. Жимпини ҳеч хафа қилгиси келмаяпти, лекин «ўқиш», «ўрганиш» каби сўзларни эшитар экан, кўз олдида топшириқни тушуна олмагани учун уни «Ўқи! Ўқи!» деб савалаётган оқ кўйлак жонланди.
Чарли қўрққанидан ортига чекина бошлайди, лекин Жимпи уни тўхтатади: “Қўрқма, биз сенга асло ёмонлик қилмаймиз. Худди ҳозир минглаб бўлакка бўлиниб кетадигандай титрашингни‐чи. Қара, менда нима бор”?
Унинг кафтида “СТАР-БРАЙТ БУЮМЛАРИНГИЗНИ ЮЛДУЗДАЙ САЙҚАЛЛАЙДИ” ёзувли медальон осилган мис туморча турарди. Тилла рангли медальонда люминисцент чироқ нури акс эта бошлади. Бундай ялтирашни Чарли олдин ҳам кўрган эди, аммо қачон ва қаерда кўрганини эслай олмади.
Бировнинг нарсасини олсанг, албатта, жазоланасан. Бу қоидани Чарли жуда ҳам яхши билади. Лекин кимдир ўзи қўлингга тутқазса, бу ёмон иш эмас. Ҳа, шундай. Жимпи унга медальонни ўзи бермоқчи-ку. Чарлининг оғзи қулоғида эди.
– Ҳа, у билади, – деди Фрэнк ва тажрибанинг давомини ўтказишни Жимпига топширди. – Унга ялтироқ нарсалар ёқади.
Жимпи эс ҳаяжон билан олдинга қадам ташлаб:
– Агар унга тумор керак бўлса, балки пишириқ пиширишни ҳам ўрганиб олар, – деди.
Икки новвой Чарлига пишириқ пиширишни ўргатишга жиддий киришадилар. Уларни бошқалар ўраб олади. Фрэнк столнинг бир қисмини бўшатади, Жимпи стол устига ўртача катталикдаги бир бўлак хамирни ташлайди. Томошабинлар гаров ўйнашга киришадилар.
– Диққат билан кузат, – дейди Жимпи ва туморчани стол чеккасига қўяди. – Кузатиб, бизнинг орқамиздан қайтар. Пишириқ пиширишни ўрганиб олсанг, тумор сеники бўлади.
Стулда букчайиб ўтирган Чарли синчиклаб қараб, Жимпининг пичоқ билан хамирдан бир бўлак ажратиб олишини кузатади. Ҳар бир ҳаракатни кўздан қочирмасликка ҳаракат қилади: мана Жимпи хамирни колбаса ҳолатига келтирди, ундан бир бўлак узиб, бўлакни «узук»ка айлантирди. Вақти‐вақти билан Жимпи хамирга ун сепиб турарди.
– Энди менга қара, – дейди Фрэнк ва Жимпининг қилганларини такрорлайди.
Чарли адашиб кетяпти – уларнинг ҳаракатларида фарқ бор эди. Хамирни ёяётиб Жимпи тирсакларини, худди қушлар қанотини қоққандай, керарди; Фрэнк эса белига қапиштириб оларди. Жимпининг ҳамма бармоқлари бир-бирига ёпишган ҳолатда эди, Фрэнкнинг бош бармоқлари тепага кўтарилганди.
– Бўлақол, Чарли, сен ҳам ҳаракат қилиб кўр, – дейди Жимпи.
Чарли рози бўлмай бошини чайқайди. Майда ҳаракатлардаги фарқлар уни жойига михлаб қўйгандай эди.
– Менга қара, Чарли, ҳозир мен ҳаммасини бошидан секин қайтараман. Кўриб
