не вялікія знаўцы. Гэта больш напой для дарослых. Мы з гарачага пітва ўжываем гарбату ці какаву. Каву вельмі рэдка. Але ж адрозненне ёсць.
– І?
– На кожнае свае аматары, безумоўна, але нам спадабалася. Праўда.
– Так, – падтрымаў брат, – вельмі незвычайна. Нешта ў гэтым дакладна ёсць.
– Дзякуй, дзякуй! Вядома ж, усе стравы трэба рабіць з душой. Ну што ж, юны рыцар, – звярнуўся Пугач да Янкі, – ці не адмовіцеся цяпер паўнавартасна паснедаць?
– Так, давайце, – усміхнуўся хлопец.
Гаспадар гасціна накарміў юнакоў, пасля чаго даў ім пэўны час адпачыць пасля сняданку, а сам заняўся гаспадаркай. Хутка да яго далучыліся і Мілана з Янкам. Бо добра разумелі, што сёння будуць госці, якія прыбудуць здалёк. І трэба будзе іх сустрэць як мае быць.
Удзень завітаў першым рыцар Мікалай, паплечнік караля. Ён плячо ў плячо біўся разам з Мацеем. Даведаўшыся, што Янка з Міланай ізноў могуць тут апынуцца, вобцас панёсся, адкінуўшы ўсе справы. Ён і ўвайшоў амаль так жа хутка, як і нёсся сюды.
– Янка, Мілана, гэта вы? Дарагія нашы, дайце ж я вас абдыму, – кінуўся ім насустрач гарачы на справы рыцар.
І толькі выказаўшы свае гарачыя пачуцці, ён успомніў, хто перад ім, і выявіў адпаведную тактоўнасць і далікацтва.
– Прашу прабачыць мяне, Ваша Вялікасць, – укленчыў ён перад Міланай, апусціўшыся на калена.
– Мы вельмі ўсцешаныя такой гарачай і ветлівай сустрэчай. Падыміцеся ж, прашу вас.
– Як я магу, о каралеўна?!
Але Янка сам падышоў да яго і падняў за локці.
– Шаноўны рыцар! Устаньце, я таксама вас прашу. Сваю адданасць вы пацвердзілі на справе. І не годна вам стаяць зараз на каленях. Мы яшчэ падчас нашых мінулых бітваў выказаліся, што сярод нас няма ні галоўных, ні падначаленых, ні старэйшых, ні малодшых. Мы ўсе роўныя адзін перад адным, бо плячо да пляча змагаліся з ворагам.
Рыцар кіўнуў галавой у знак згоды і падняўся. Выпрастаўшыся, ён прыклаў руку да сэрца і паважліва схіліў галаву.
– Дзякую! Але ведайце, я і ўсе рыцары гатовыя верна і аддана служыць вам да скону.
– Дзякуем, высакародны рыцар! – паклаў Янка яму руку на плячо. – Вашы жыцці спатрэбяцца і нам, і каралеўству.
– Так, – падтрымала Мілана, – мы будзем радыя бачыць вас жывымі. І верым, што пасля ўсяго вашы рукі будуць трымаць не меч, а паслужаць у гаспадарцы дзеля сваёй сям’і.
– Спадзяюся і мару пра гэты час, – прамовіў рыцар.
– Ён ужо не за гарамі!
– Як вы тут, то я ў гэта шчыра веру…
– Але ж зараз вы з дарогі, трэба падмацавацца, – клапатліва прамовіла дзяўчына.
– Так, скакаў да вас так, што ледзьве не загнаў каня.
– Я паклапачуся пра яго, – прапанавала Мілана.
– Хадзем, я дам табе мех аўса, – адгукнуўся Пугач.
– О, вялікі дзякуй за клопат. Мой конь стаміўся яшчэ болей за свайго гаспадара.
