тыранію, гэтае ярмо са сваіх плячэй.
– «Памерці стоячы альбо жыць на каленях?!» – згадаў былыя часы Янка.
– Менавіта так! – Пугач яшчэ раз зірнуў на хлопца і прамовіў: – Але зараз, мне здаецца, вам трэба надаць бадзёрасці. Бо сёння спатрэбіцца ясны розум і светлая галава.
– Так. Кубачак кавы мне б зараз не зашкодзіў.
– Кавы? – перапытаў птах.
Падобна, ён не ведаў, што гэта. Напэўна, у каралеўстве яго не існавала.
– Ну, гэта напой такі, бадзёрасці надае, дапамагае прачнуцца, – патлумачыў Янка.
– Такога напою, на жаль, я не ведаю. Але магу прапанаваць нешта іншае, не горшае.
– Не адмоўлюся.
– Добра. Тады пакуль займайцеся сваімі справамі, а я зраблю.
Хлопча пайшоў прыводзіць сябе ў парадак, а Пугач узяўся за прыгатаванне. Умыўшыся, Янка выйшаў у гасцёўню і з прыемным здзіўленнем на твары стаў знерухомеўшы. Па пакоі разыходзіўся смачны карамельна-арэхавы водар. Ужо толькі ад яго на душы рабілася цёпла і светла.
– М-м-м, чым так пахне?
– Сядайце, зараз пакаштуеце.
– Што гэта можа быць? – перапытаў ён яшчэ раз, звярнуўшыся ўжо да Міланы, якая магла сачыць за дзеяннямі Пугача.
Дзяўчынка толькі пацепнула плячыма.
Напой акурат быў гатовы, запараны, і гаспадар наліў кубачак Янку, які прысеў за стол і чакаў сваёй порцыі.
– Вам таксама, юная каралеўна? – прапанаваў Пугач Мілане.
– Так, хацелася б пачаставацца. Я хоць і бачыла, але так і не зразумела, што гэта.
Пугач на тое толькі ўсміхнуўся.
– Калі ласка. Але я крыху здзіўлены, што вы такога не каштавалі, зрэшты, як і я вашай кавы.
Брат з сястрой адпілі па глыточку, смакуючы пітво.
– Ну як? – пацікавіўся гаспадар.
– Але нешта ў гэтым ёсць, – прызналася Мілана. – Уласна карамельна-арэхавы смак з лёгкай гаркатой надае асаблівы прысмак.
– Так, сапраўды, – пагадзіўся Янка. – Нават да какавы з малаком чымсьці падобна.
– Какава? Хм, такога напою я таксама не каштаваў, – дзівіўся і тут Пугач.
Яны пілі, атрымліваючы асалоду, і смачна закусвалі хрумсткім печывам, якое было вельмі дарэчы.
Дапіўшы, юнакі паставілі кубачкі на стол і падзякавалі гаспадару.
– Дзякуем за пачастунак! – прамовіла Мілана. – Але ж, спадар Пугач, прызнайцеся, калі ласка, што гэта?
– Так і не здагадаліся?
– Папраўдзе, нават ніякіх думак не ўзнікае. Нешта непараўнальнае.
– Хм, – усміхнуўся птах, – на самай справе ўсё вельмі проста. Гэта жалудовы напой.
– Жалудовы напой? Як гэта? – не маглі паверыць у такую прастату яны. – Са звычайных жалудоў?!
– Ну, не зусім, тут таксама ёсць свае тонкасці. І не любыя жалуды можна выкарыстоўваць.
– Не падзеліцеся? – пацікавілася Мілана, якая вельмі
