ўгирилган чоғда қўнғироқ сочлари тўлқинланиб, орқа-ўнгини тутиб кетди. Ҳамид унинг ортидан анграйиб қолди.
Кейин хаёлини бузган шайтони лаинга лаънат ўқиб, ташқарига чиқди. Лекин нимадир уни яна ичкарига, ҳовлига чорлайверди. Рост, ёши 31га борган бўлса-да, ҳали бирорта қиз уни бу қадар ўзига жалб этмаганди. Амина ҳамон супуришдан бўшамасди. Бир муддат хаёлга эрк берди. Ҳозир бутун оламда шу қиз иккисидан бошқа ҳеч ким қолмаса, қизни бағрига тортиб, ўпичларга ғарқ қилса…
Кейин ошхонага, онасининг ёнга борди.
– Ойи, сизда гапим бор.
Онаси хамир йўқи кафтининг орқаси билан пешонасини қашиди:
– Ҳа, болам?
Бир муддат нима деярини билмай турди. Кейин оғзига келган гапни тилига кўчирди:
– Ойи, шу… келинни тўғри уйга опкелмадик-да? Эртагача қўшнимизникида турадими?
– Расми шунақа-да, болам! Келинни Учардан опкелиб бўладими? Эртага қўшниникидан опчиқиб кетаверасан! Бошқалар ҳам узоқдан келин олса шунақа қилади.
Онаси кулимсираб, ўғлининг елкасини қоқиб ортига қайтмоқчи бўлганида, яна уни тўхтатди:
– Ойи?
– Жон!
– Анави қиз ҳам қариндошларданми? – дея ҳамон эгилганча ер супураётган Аминани кўрсатди.
– Йўқ, қўшнининг қизи-ку!
Ҳамид бош ирғаб, тепага, меҳмонхонада кино кўриб ўтирган Иқболнинг ёнига чиқди. Йўлдош каналлардан бирида қандайдир хориж фильми берилар, иккита гуруҳ бир-бири билан қирпичоқ бўлаётганди.
Иқболнинг бутун хаёли экранда эди. Ора-сирада муздек пиво симирар, ўз ҳисларини жиловлай билмасди:
– Ҳа, ур! Сол! Жағини эз, онасини эмсин! Вой, шапалоққа бало борми? Тепсанг-чи, галварс! – Кейин шеригини кўриб, хаёли бўлинди ва уни саволга тута кетди. – Ҳа, нима бўлди, келдингми? «Мона Лиза»ни гаплашдингми? Офисга қўнғироқ қилмадингми? Вера Павловна сени сўраётганди. Рассомхонада нима қилиб юрибсан? Расмингни чиздирдингми?
Иқбол саволларига жавобни кутмай яна экранга михланди. Энди машиналар бир-бирини таъқиб этарди. Тормозларнинг асабий чийиллаши, ўқ товушлари, қичқириқлар…
Бирдан Ҳамид экраннинг олдини тўсиб, унга савол берди:
– Менга қара, сен бир қарашда муҳаббат борлигига ишонасанми?
Ҳамид ҳали ҳам бояги қизни кўз ўнгидан кетказа олмасди. Унинг чиройли табассуми, майин чеҳраси кўз олдида турарди. Иқбол эса ўртоғини экран қаршисидан нари суриб, томошани давом эттирди.
– Мен нима ғамда-ю… – дея ранжиганини сездириб, пастга тушди. Хаёлини чалғитиш учун ўзини у-бу ишга урмоқчи бўлди. Қаёқда? Хаёл иплари яна ва яна Амина тарафга тортарди. Кейин ошхонага кирди.
Мана Амина. Энди у кичкина стулчада ўтирар, олдида каттакон идиш, ерёнғоқ пўстини арчиш билан машғул. Ҳамиднинг нигоҳини сезиб, унга қаради ва ширин жилмайди. Кейин ўзига ярашиқли ибо билан ўрнидан турди ва Ҳамиднинг ёнидан ўтиб, ташқарига чиқди. Беихтиёр Ҳамид унга эргашди:
– Ичкари
