Әтисе Хәйдәргалинең шундый горур, тәкәббер булуы белән хәтта горурлана торган иде әле. Аның морза түгел, мишәр булуы белән горурлана. Әйе, морза түгел, мин мишәр дип кычкырырга әзер иде ул.
Тау башы авылындагы шул очрашу алга таба аның революционер булып китүенә этәргән тәүге сәбәпләрнең берсе булмадымы икән әле?.. Һәрхәлдә, бу вакыйга – аның балачак хатирәләреннән аеруча хәтергә сеңеп калганнарының берсе.
Революцион көрәштә чирканчык алуы исә, алайга киткәч, чираттагы җәйгә туры килә торгандыр. Аларга, Тау башы авылыннан кунак булып, морза малае Мәхмүт килде. Бу узган ел өстәл артында аңардан «мишәр» дип көлгән малай үзе инде. Морза балалары аңа Мәхмүт дип түгел, Махмутка дип кенә дәшәләр иде. Кырмыскалы малайлары белән таныштырганда да, Мирсәет аны, морзаларчарак чыксын өчен, «Мәхмүт» түгел, «Мәхмүткә», дип таныштырды.
Менә шул Мәхмүткәне ияртеп, җәйге кояшлы көннәрнең берсендә алар авыл малайлары белән Тау сеңер урманына җиләк җыярга чыгып киттеләр.
– Сездә Тау башы булса, бездә дә Тау сеңер авылы бар ул, – дип мактанып алды Мирсәет Мәхмүткә алдында.
– Ә нигә аңа шундый исем кушканнар? – дип кызыксынды кунак егет.
– Кырмыскалылар утынны да, печәнне дә «уф алла» арбасы тартып шуннан ташый. Сеңерләре суырылганга, шулай әйтелгәндер…
Дөньяда бер гүзәл авыл булса, ул Тау сеңер була торгандыр. Дөньяда бер гүзәл урман булса – Тау сеңер урманы. Бер урамлы нәни генә авыл әлеге урманның куенына ук кереп тора. Бакча башыннан шау чәчәккә чумган юкәлек башлана. Шул юкәләр арасында яшь имәннәр үсеп утыра. Янәшәдә генә һәр тарафтан җиләкле болын белән уратып алынган зәңгәр күл җәйрәп ята. Дөньяда бер ямьле күл булса, анысы да Тау сеңердә икән. Күлләренең дә исеме – Тау сеңер. Ә төбенә ике дилбегә ялгап та төшеп җитәм димә. Балыкның – җаның ни тели – һәммәсе бар. Табаны да, кара балыгы да, тагы әллә ниндиләре…
Тау сеңер иллә дә ямьле калкулык өстендә урнашкан. Кырмыскалыдан барганда да, гел үргә таба менәсе, аргы яктагы типтәр авылы Биштәкәдән килгәндә дә. Күл читендәге Тау сеңер сыртыннан һәр ике авыл уч төбендәгедәй җәйрәп күренеп тора.
Ул көнне җиләкне күп җыйганнардырмы-юкмы, анысын Мирсәет хәтерләми. Су коендылар, ятып, чишмәдән су эчтеләр, көнозын шаярдылар-уйнадылар. Уен-көлке арасында Мәхмүткәгә бер-бер урынсыз сүз әйтелгәндерме, ул Мирсәетне янә «мишәр» дип үчекләмәк булды.
– Бу сиңа морзалар авылы түгел, – дип, үзен үзе белештермичә кабынып китте Мирсәет. Чөнки яхшы белә: монда бер ул гына түгел, чирәмгә чалкан ятып мәзәк сөйләргә керешкән малайларның барысы да – мишәр. – Һәй, егетләр, сөйләргә онытып торам икән, мин узган җәйне Тау башы авылында булып кайттым бит әле. Морза туганнарым янында. Беләсегез килсә, анда морза малайлары ак ыштан киеп йөри.
Малайлар хихылдап көләргә керештеләр. Мирсәеткә исә бу көлү дәрт-илһам өстәп җибәрә. Узган елгының үчен кайтарсын әле бер рәхәтләнеп:
– Өсләренә дә күлмәк кенә түгел, погонлы, тимер төймәле әллә нәмәрсәкәйләр
