пар күләгә шуыша… Мин, синең иңнәреңнән алып, әкрен генә яраткан җырымны җырлап җибәрәм:
Әч-түч, Бибкәй дус,
Бибкәй матур суга бара.
Суның салкынын ала шул,
Суның салкынын ала.
Су юлында суырып үпсәң,
Алган сулары кала шул,
Алган сулары кала…
Синең шул булыр инде, дип, башыңны читкә борасың, үзең миңа шунда ук яулык почмагы аша иртәнге кояштай елмаясың…
Инде оныбызны да тартырга керештек. Дөбер-дөбер тегермән ташы әйләнә. Агач калаклар, шыгыр-шыгыр суга чумып, ниндидер кыйммәтле нәрсәне эзләгәндәй, бер урында актарыналар. Арыклардан су җепләре сузылган, зеңгелдәп алалар. Без, әнисе, икәү мөшкә авызыннан коелган онны кадерләп капчыкка тутыра барабыз. Шунда сиңа бер чыбык сындырып алып килергә кушам. Аны, нигә икәнен сорамыйча, тиз генә китереп бирәсең. Чыбыкны мөшкә авызына тыгып суккалыйм, янәсе, он үз юлында тоткарланып калмасын. Ни әйтсәң дә, үзең эшләп тапкан икмәк кадерлерәк! Һәм ничек кенә әле!.. Ачлык елны тегермән бүрәнәләренә сарган он тузаннарын бармакларым белән сыдырып авызыма капканым бар иде минем…
Әни! Су буйлап бара-бара, мин менә сез он тарткан тегермән ташына килеп төртелдем. Хәзер инде аның кирәге беткән. Тегермәнне электр тарта. Ләкин миңа бу таш – дөньяда иң кирәкле ташларның берсе! Аннан һаман да мине исән калдырган, үткән елларның тәмле икмәк исе аңкый кебек. Алай гынамы соң, ул ата-бабаларыбызның моң-зарларын әле дә көйләп әйләнә төсле. Хикмәтле таш ул! Җир шарыдай түгәрәк, хәтта бер-берсенә охшаш, бертуганнар кебек. Алабута, чүп үләннәрен аралап, аның читенә килеп утырам. Үткәннәрне хәтерләткән таш башымны түбән идерә… Һәм мин, уемнан төрлесен кичерә-кичерә, кайту юлына борылам…
Бүген келәткә генә кереп йоклыйм әле. Төн җылы кебек. Су буенда кемнеңдер казы аерылып ялгыз калган. Тора-тора да җан әрнетеп кычкырып куя. Йокыга китәм дигәндә, генә тагын моңсу авазын сала! Әни! Әйтерсең ул каз миңа синең чит җирләрдә очрашу көтеп яшәгән сеңелләреңнең хәбәрен ишеттерергә тели. Тавышы йөрәкне өзә. Йокы качырып, күңелгә сагыш аралаш моң агылып керә:
Кыйгак-кыйгак каз кычкыра…
…Ишелмәсәң иде син, яр! Сине хәзер болай, читән тотып, ныгытып ятмаган да булыр идем…
Әни! Тагын борчылып яныма чыгып киләсең инде.
– Алай ук тырышып эшләмә, торган яр торыр иде әле, – дисең.
Юк, әни, аны хәзер солдат ялы узып киткәнче эшләп калырга кирәк.
Председатель теге көнне үк:
– Кайчан эшкә чыгасың инде, кайтканыңа ике атна булды, – дип белдерде.
– Кая кушасыз? – дип сорадым.
– Тимерче Әсгать янына төшеп торырга туры килер әлегә, – диде. Аннары кая куяргадыр исәбе.
– Юк эшкә керештең бугай син, улым. Үзеңә генә авыр да. Агачлар утырткан булсак та торыр иде әле шунда.
– Үзем беләм ич инде мин, әни.
– Бетеренәсең,
