артыннан кәефсез генә Мөнҗия чыга.
Мөнҗия. Улым!..
Билгиз. Нәрсә, әби?
Мөнҗия. Каклаган чәй эчәсем килеп китте. Кәримә апаңда юк микән? Барып кына кайт әле.
Билгиз. Хәзер… (Кәримә апаларына барырга чыга.)
Мөнҗия үз ягына – чаршау артына кереп китә.
Икенче күренеш
Урамга чыккач, Билгизгә узып баручы Зәбидә очрый.
Зәбидә (Билгизне күрүенә куанып). Билгиз! Син кая киттең?
Билгиз. Кәримә апаларга бара идем.
Зәбидә. Рафис янынамы?
Билгиз. Юк, йомыш белән.
Алар бер-берсенә карашып тынып калалар. Зәбидәнең Билгизне тиз генә үз яныннан җибәрәсе килми.
Зәбидә. Билгиз!.. Ни, укуыңны тәмамлагач, мин сине авылдан китәсең икән дип ишеттем.
Билгиз. Китми булмас инде…
Зәбидә. Кая китәсең?
Билгиз. Казанга, Зөлфия апалар янына булыр инде.
Зәбидә (карашын читкә алып). Шәһәргә киткәч, безне онытырсың инде.
Билгиз (Зәбидәгә якыная төшеп). Сине – юк… Онытмам, Зәбидә, онытмам… Син бит, син бит минем күңел күгемдә балкыган йолдызым…
Зәбидә (үпкәләгән сыман). Әй, көлмә әле, Билгиз…
Билгиз. Көлмим ич… (Пауза.) Чынлап әйтәм.
Зәбидә (уңайсызланып). Билгиз!..
Билгиз. Нәрсә?.. Йә, әйт инде?
Зәбидә (нәрсәнедер исенә төшереп елмаеп). Теге чакта син Кабык күпер урманында җиләк җыйганны хәтерлисеңме?(Билгизнең кулын тота.)
Билгиз. Хәтерлим. Әле ничек кенә!..
Зәбидә. Икебезнең дә кулда тырыслар. Урман аланында җиләк мыжгып үскән иде. Яшел үлән араларыннан аннан да, моннан да, «мине ал да мине ал» дип, күз кысалар. (Якты елмаеп.) Әй-йе-ме? «Әй-йе» диген! Син мине иң эре, кып-кызыл җиләкләр белән сыйладың, (күрсәтеп) менә болай иреннәремә сузып, «Монысы иң-иң тәмлесе» дисең. Мин дә «Мә, минем җиләкләрне дә кабып кара әле, телеңне йотарсың» дим. Исеңдәме? Әйт инде, «исемдә» диген.
Билгиз (елмаеп). Исемдә!..
Зәбидә. Шулай көлешә-көлешә, бер-беребезне сыйлыйбыз, аннары тагын ярышып җиләк җыя башлыйбыз.
Билгиз (хәтерләп). Аннары син бер агач төбеннән йөгереп чыктың да «Елан бар! Елан бар!» дип кычкырып җибәрдең. Мин «Кайда, кайда?» дип яныңа йөгереп килдем.
Зәбидә. Шунда куркуымнан синең кочакка ничек кереп сыенганымны да сизми калдым…
Көлешәләр.
Билгиз. Тузбаш елан иде ул. Чакмый торган.
Зәбидә. Ә мин аны чагар дип курыктым… Аннары…
Билгиз. Нәрсә «аннары»?
Зәбидә. Урманнан кайтырга чыккач, син миңа «Әйдә, Зәбидә, без синең белән гел дуслар булыйк!» дидең. Беренче тапкыр. Мин дәшмим, авызыма су каптым…(Көлә.)
Билгиз. Шуннан, шуннан?..
Зәбидә. Ә син «Йә, әйт инде берәр сүз?»
