Исәп шулай иде…
Кәримә. Өегезне кемгә сатарсыз икән? Урыныгыз бик әйбәт…
Билгиз. Түбән оч Тәвкил абый кереп белешкән иде бер тапкыр.
Кәримә. Ә-ә, шулаймыни?
Билгиз. Ул быел Сабан туена өйләнергә җыена бугай.
Кәримә (җанланып). Йөргән нәмәрсәсе бардыр шул аның. Кемгә өйләнә икән?
Билгиз. Җәннәт апага, диләр.
Кәримә. Ә-ә, әйбәт кызны эләктерә икән… (Исенә төшереп.) Җәннәт апаң әниең Мәрвия белән бик дуслар иде кана. Ул да киткән җиреннән кайта гына алмады, балакаем… Күрәчәкне кем белгән?.. Бу нигездә Җәннәт апаңнар бәхетле булсыннар инде. Тәвкил – үзе дә булган кеше. Шуфир. Кулы эш белә. Эштә алдынгы. Рәхәтләнеп кенә яшәсеннәр. Бездән хәер-фатиха шул.
Билгиз Кәримә алдына чәй ясап куя.
Билгиз. Әбинең сәйлүн чәен пешердем.
Кәримә. Рәхмәт, наный! Мөнҗиянең чәе дә, пешергән ризыклары да тәмле була торганые.
Билгиз. Мин дә әбидән ким пешермим хәзер.
Кәримә (куанып елмая). Бик әйбәт, шулай кирәк… (Конфет кабып, чәен эчеп куя.) Наный! Онытканчы әйтим әле. Яңа кабер балчыгы иңүчән була, үзең киткәнче, дим, әбиеңнең кабер туфрагын рәтләп, өеп китсәң иде.
Билгиз. Мин әле аңа рәшәткәдән чардуган да корам.
Кәримә. Кор шул, кор. Савабы булыр үзеңә. Буяп та җибәрәм дисәң, бездә зәңгәр буяу да бар.
Билгиз (уйлана калып). Зәңгәр төс әбинең яраткан төсе иде.Үзе дә зәңгәр күзле иде.
Кәримә. Шулай булгач, бик әйбәт, зәңгәргә буя.
Билгиз. Минем бабай да әбинең зәңгәр күзләрен охшаткандыр инде, «Зәңгәрем!» дип иркәләп, назлап кына йөргән.
Кәримә. Зәңгәр күзләре дә матур, үзе дә сөйкемле иде шул Мөнҗиянең. Бер-берсен хөрмәтләп, сөешеп кенә яшәгәннәр иде. Урыннары җәннәттә булсын инде. Амин!
Пауза.
Билгиз. Мин әби каберенә агач та утыртам әле.
Кәримә. Утырт, наный, утырт. Савабы булыр үзеңә.
Билгиз. Әби үзе яраткан балан агачын утыртам. Тау урманына менгән саен, баланнарны, кан басымына әйбәт дип, гел җыя иде.
Кәримә (башын кагып). Һе-е, авырткан шул инде, авырткан. Бер дә авыртмаса… (Пауза.) Төшеңә кергәне юкмы соң?
Билгиз. Керде.
Кәримә (ачылып). Ничегрәк итеп?
Билгиз. «Улым! Зөлфия апаң кайтмадымы әле?» – диде дә, шуннан китеп югалды. Бүтән бер сүз дә әйтмәде. Башында – чиста ак яулык. Кулына кып-кызыл бөрлегәннәр җыеп тоткан, мәрҗәннәрдәй алсуланып яна.
Кәримә. Хәерлегә булсын! Бик матур төш, урыны җәннәттә булсын! (Чәен эчә.)
Билгиз. Тагын бер чынаяк чәй ясыйм әле, Кәримә апа.
Кәримә. Булды, наный, рәхмәт! Чыгыйм (Кузгала. Ишек янына җиткәч тукталып.) Ут-күзләреңне, берүк, карап йөри күр инде…
Билгиз. Ярар, Кәримә апа. Рәхмәт сиңа!..
Кәримә. Исән бул!.. (Чыга.)
Ялгыз калган Билгиз, аптырап, ишекле-түрле йөренә, стенадагы көзге каршына килеп туктый. Үзенең төс-кыяфәтен күзәтә
