шаһым, гүзәл Таһир,Күреп ул Зөһрә җанаш, фида кылыр газиз җанын.
Ике гашыйк өчен һәрдаим аһ-зарларны кылып,
Бу гыйшкыңа көйгән Сайядидыр, яралы җаным.
ТАҺИРГА БАБАХАННЫҢ КЕШЕ ҖИБӘРГӘНЕ
Ишетте шаһ, боерды ничә колны,
Бу коллары мәрхәмәт итте аны.
Бу коллары күрүгә аһ ордылар,
Күз яшьләрен барсы агар кылдылар.
Матәм тотып, барсы елаштылар зар,
Диделәр барчасы: – И Зөһрә, син бар.
Сине хан чакырды, бар әйтер сүзе,
Җилдәй кил, тиз генә, юлда күзе.
Безләр гүя синең җаныңа килдек,
Гөнаһың ни булыптыр, сорап килдек.
Диде Таһир: – Нинди сүздер, миңа әйт,
Монда килмә, сүзегезне әйт тә кайт.
Диделәр: – Шаһ әмере, тору юктыр,
Насыйбың бу торыр, кайгырмак юктыр.
Барып үтенегез алдында, зинһар,
Хәлебездән ул булачак хәбәрдар.
Диде Таһир: – Миңа кайсы языктыр?
Һәм мин – җаны аның, Зөһрә – бәдәндер.
Бу Зөһрә – бакча, мин – бакча гөлемен,
Һәм Зөһрә гөл булыр, мин – былбылымын.
Зөһрә – җанашым ул, күңелендә – мин,
Үзем чарасыз бер борчылганымын.
Бу сүзләрне диде дә, купты Таһир,
Чыгарды күңеленнән бер аһ авыр.
ЗӨҺРӘ ТАҺИРНЫ АТАСЫНА ҖИБӘРГӘНЕ
Сөйлә, и Сайяд, Зөһрәнең хыялын,
Ничек бирде бу Таһирның җавабын?
Диде Сайяд: – Хыялы кайнар кылды,
Зөһрә бу көндезне ничек көн кылды.
Диде Зөһрә: – Күр син атамны барып,
Күңел гамьнәрен әйт шунда чыгарып.
Бу сүзләр һәм аңа да мәгълүм булсын,
Ишетсен, күңеленә мәгъкуль булсын.
Ул сүз күңелемнән чыккан булыр,
Ишетсә, аның күңеле йомшарыр.
Барып үтенегез алдында, зинһар,
Булыр хәлебездән ул да хәбәрдар.
Ишетте Таһир Зөһрәнең бу сүзен,
Булдыра алмам дип уйлады үзен.
Ахырда Таһир, бер газәлне сөйләп,
Укыды бу бакча эчендә елап.
ТАҺИРНЫҢ ГАЗӘЛЕ
Җанашны сөйдем, шулай кичтем бу галәмнең барыннан,
Күңелемә шаукың төшкән, курыкмам сөю утыннан.
Читкә әгәр кусаң мине, китмәм ишек төбеңнән,
Үзен белеп гашыйк булган эреленмәс ярыннан.
Кәеф китмәс, шелтә итсә зәһәр мең гаебем өчен,
Бөртек гамь юктыр миңа Аллаһны онытып йөргәннән.
Бер чарасыз бәндә мин, йөрәк түрем – көзге сарай,
Минем серем чыгарылса гүзәлем сараеннан.
Мескен Сайяди сөйләде, Хактан сабырлык теләп,
Фәтва биреп үтерсәләр, юк курку әҗәленнән.
ЗӨҺРӘНЕҢ МӨНӘҖӘТ КЫЛГАНЫ
Кил, и Сайяд, Зөһрәнең хәлен сөйлә,
Ничек булды, аның әхвален сөйлә.
Диде Сайяд: – Таһир китте гамьдә җай,
Бакчада калды Зөһрә диванадай.
Карап Таһирны, күрмәде, аһ орды,
Аерылу уты белән көйде-янды.
Кулын ачып, теләп
