буа-күлгә төшептер.Күңелем тели ул күлгә барырга,
Бүген анда барып ауны салырга.
Мәктәбемнән киләдермен, үзем ач,
Бу күңелем телидер һәм куырмач4.
Анасы тиз ашыгып купты анда,
Бу йөргәнче, куырмач кылды анда.
Диде: – И ана, бердер хаклы Халикъ5,
Кулың белән бир, булсын ул муафикъ.
Кулыңнан ашауны телидер күңлем,
Сиңа үтенечкә бардыр бер сүзем.
– Ярый, – дип, кулына алды куырмач,
Бик кысып тотты улы, кулын сузгач.
Диде: – И ана, Тәңренең хакыннан,
Мөхәммәд Мостафаның хөрмәтеннән.
Сөйлә атамны, файдасын ишетим,
Кулымнан килсә, бу максатка җитим.
Кулы көйгәч диде: – И күзем нуры,
Ишет кыйссаны, тынычлыкта йөре.
Атаң белән Бабахан антлар кылган,
Әҗәл җитте, атаң тапмады дәрман.
Оныттык без, шулай ук син дә оныт,
Ни файдадыр, балам, күңелең суыт.
Алар – хан затыннан, ханнарга лаек,
Күңел белән аларга булма гашыйк.
Әгәр күңел бирсәң, фетнәләр артыр,
Тәнемә ут төшәр, җанга кабыныр.
Ишетте шушы сүзне Таһир гашыйк,
Бу гыйшык уты белән һәм тоташып.
Ике бөртек куырмач кулга алды,
Китабын алып, куенына салды.
Барып мәктәпкә керде гашыйк мәгърур,
Укыр гыйшык әсәре, кулында – тамбур.
Диде остазы: – И Таһир бәк, тыңла,
Ауруың булса, Зөһрә ханнан, аңла.
Янә Зөһрәгә диде: – И гүзәл яр,
Бу Таһир хәленнән булчы хәбәрдар.
Бу сүзне ишетеп, Таһир ачынды,
Ауруын әйтер иде шаһ лачыны6.
Бу Таһир елап күп наз итәр иде,
Укып һәрзаман канат җәяр иде.
Сорар иде ауруын: – Ни ауру? – дип, –
Ауруым әйтегез, и шаһ кызы, – дип.
Бу мәгънәдән икесе сүз катарлар,
Ничәләр күз салып, ахрын карарлар.
Һәм гыйшык утына Зөһрә күп көйгәч,
Күзеннән яшь акты, иреннәр – көләч.
Бу Таһир гыйшкында күп көйде җаны,
Тәнендә калмады чыгарлык җаны.
Көюдән ул коры сөяккә калды,
Тәненә ут төшеп, көл өеме булды.
Таяныч итеп үзенә Аллаһны,
Укыр иде бу Зөһрә бу газәлне.
ЗӨҺРӘНЕҢ ГАЗӘЛЕ
Әүвәл тәкъдирдә, дусларым, булмаган идем һич тә,
Ант сүземне болай итеп әйтмәгән идем һич тә.
Бер нурланган итеп җаным, кылды меңнәр гаугасын,
Мондый бәлане башыма алмаган идем һич тә.
Кавышу теләп гашыйк була гауга кылган яшь барс,
Башымны ул мәйданнарга салмаган идем һич тә.
Гашыйк үзен әйләп ялгыз, ярын теләп киткән, имеш,
Мин һәм бу дөньядан кичеп калмаган идем һич тә.
Кол Сайяд гыйшкы өчен бу җиһаннан аерылган,
Яр алуны, дуслар, куегыз, мин алмадым һич тә.
ЯЛ БАКЧАСЫНДА ЗӨҺРӘНЕҢ СЕР ИШЕТКӘНЕ
Кил,
Куырмач – кыздырылган, куырылган бодай.
Хаклы Халикъ – хаклы, бар кылучы Аллаһ.
Шаһ лачыны – «иң затлы лачындай егет» мәгънәсендә.
