илендә булмас оят-намус,Күзенә һич күренмәс дошман һәм дус.
Хакыйкатьтә гыйшыктыр бу – чын гыйшык,
Ләкин гомерлек булсын гыйшык.
Таһир гыйшык утында көяр иде,
Кыйссасы ничек – Зөһрә сорар иде.
Диде Таһир: – И алсу йөзле гүзәл,
Гыйшкың мине чарасыз кылды бер хәл.
Атам белән атаңның анты, и җан,
Бар икәндер, булып кодрәтле Хактан.
Сөйләр, имеш, һәрберәү, күрмәм тик мин,
Бу сердән хәбәр җитүгә зарлы мин.
Ничек булыр моның чарасы, и җан,
Калдым мин гыйшык утравында хәйран.
Һәм синнән бүтән миңа ярым булмас,
Бу күңелем сораучы җанаш булмас.
Ялгызлыкта гаҗәп кайгы йотам мин,
Өмет берлән итәгеңне тотам мин.
Догачыгыз булырмын кичә-көндез,
Корбан булсын бу җаным сиңа ялгыз.
Бу дастан ахырында газәл булыр,
Укып, Таһир йөз тапкыр аһ-зар кылыр.
ТАҺИРНЫҢ ГАЗӘЛЕ
Аерылышу учагында көямдер,
Бу көндә мин гамең белән өйдәштер.
Йөзеңнән пәрдәне алчы, гүзәлем,
Шәмең утына күбәләктер үзем.
Җиһанда юк синең кебек назлы яр,
Сурәтең дә сихер кебек, назлы яр.
Кавышу утыннан иренем сусаган,
Иренең ширбәтен эчсәм, мин көч алам.
Көз йортында бу көн урын алырмын,
Вакыт китте, инде диванадырмын.
Сайяди чиксез күп кылды аһ-зарын,
Үткен кылыч кисеп, таралды даны.
ЗӨҺРӘ ХАНЫМНЫҢ ҖАВАБЫ
Ул Таһир бу газәлне кылды ахыр,
Диде Зөһрә: – Атамдыр сирәк кяфер,
Тереклектә кешенең булса анты,
Иман җуяр антыннан кире кайтып.
Атам янса янар, минем янар юк,
Тәкъдирдән бу өлеш, читкә куяр юк.
Башыма төште бу эшләр, ни файда
Булып гыйшык тугаенда дивана?
Очраса иде миңа синдәй бер яр,
Күңел бирдем, гыйшкыңда йокысыз-зар.
Минем юктыр сабырым һәм карарым,
Якты дөньяда син – күңел куярым.
Син үзең – Ләйлә, мин сиңа – Мәҗнүнең,
Булып Мәҗнүн, кандыр яше күземнең.
Йә син үзең Мәҗнүн, мин сиңа – Ләйлә,
Әйе, Ләйлә, бар Мәҗнүнеңә Ләйлә.
Икесе бер булып кылыр аһ-зарлар,
Берсе берсенең хәлен күреп елар.
Икесе бакча эчендә зар-хәйран,
Гүя Татар шәһәре дә таралган.
ТАҺИР-ЗӨҺРӘ ХӘЛЕННӘН БАБАХАННЫҢ ХӘБӘР ТАПКАНЫ
Шушы мәйдан эчендәге бакчачы –
Булып икесенә дә күз салучы.
Боларның барча эшләрен күрептер,
Бабахан күренүгә йөгерептер,
Сәлам бирде бакчачы, диде: – И шаһ,
Ишетегез, нидер кодрәте Аллаһ.
Кушылды былбыл гөлбакча эчендә,
Икесен күрдем ул бакча эчендә.
Көз вакыты иде, гөлләр ачылды,
Энҗе бөртекләре һәр ян чәчелде.
Шул былбыл гөл белән сердәше булды,
Мәхәббәт
